Από τα τέλη Αυγούστου (όταν δηλαδή και ολοκληρώθηκε ο μεταγραφικός σχεδιασμός της ομάδας) το κενό στην θέση του PG έκανε μπαμ στον Παναθηναϊκό.
O Jackson ήταν μεν ένας scoring PG, αλλά δεν ήταν παίχτης αυτού του επιπέδου. Θεωρώ πως η επιλογή του έγινε βιαστικά, καθώς οι διοικούντες (οι οποίοι είναι άπειροι σε τέτοιες καταστάσεις recruiting) φοβήθηκαν πως θα μείνουν χωρίς βασικό άσο μετά τα συνεχόμενα άκυρα από Brown και Laprovittola, του οποίου η υπόθεση τράβηξε παραπάνω από όσο θα έπρεπε.
Από ότι φάνηκε ο Jackson βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα τραυματισμού κι έτσι αποφασίστηκε πως είναι καλύτερο τόσο για εκείνον όσο και για την ομάδα να αποχωρήσει.
Ο επόμενος που αποκτήθηκε ήταν ο Sykes, ο οποίος ναι μεν έδειξε καλά δείγματα στο παιχνίδι με την Fener (στο μοναδικό ουσιαστικά παιχνίδι που εμφανίστηκε αγωνιστικά έτοιμος), αλλά και εκείνος δεν τα βρήκε με την διοίκηση για την ανανέωση του συμβολαίου του, οπότε αποχώρησε και η ομάδα στράφηκε σε άλλες λύσεις.
Μετά από λίγες μέρες και δεκάδες ονόματα που πρόλαβαν να ακουστούν (στην Ελλάδα ζούμε εξάλλου), ο Βόβορας και το τεχνικό επιτελείο του σε συνεργασία πάντα με την διοίκηση αποφάσισαν να επιλέξουν τον Shelvin Mack.
Μια επιλογή που εμπεριέχει μεγάλη δόση ρίσκου. Να μου πεις ποια επιλογή Νοέμβριο μήνα για έναν παίχτη που θα έχει σημαντικό ρόλο στο rotation δεν αποτελεί ρίσκο;
Η περίπτωση του Mack όμως είναι διαφορετική και θα το εξηγήσουμε ευθύς αμέσως.
Ο Αμερικάνος guard αρχικά μας συστήθηκε στα κολεγιακά του χρόνια ως ένας καλός scorer, όμως στην οκταετή του πορεία στο NBA έβγαζε το ψωμί του ως ένας defensive specialist.
Η αλήθεια είναι πως με το που μεταπήδησε από το Butler στους Wizards, συνάντησε δυσκολίες στην προσαρμογή του στο κανονικό μπάσκετ, καθώς η αδυναμία του στην εκτέλεση δεν του επέτρεπε να έχει την μπάλα συνεχώς στα χέρια του, όπως είχε συνηθίσει να κάνει στα τελευταία του χρόνια στο κολέγιο.
Επίσης στο NBA συνάντησε πολλούς περισσότερους rim protectors σε σύγκριση με το κολέγιο, με αποτέλεσμα το καλό του πρώτο βήμα όπως και η εκρηκτικότητα του να μη σταθούν αρκετά ούτως ώστε να θεωρηθεί elite slasher.
Για τους παραπάνω λόγους ο Mack αντιλήφθηκε πως για να επιβιώσει απέναντι στα μεγάλα παιδιά θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το φυσικό του πακέτο και να μετατραπεί σε έναν καλό ρολίστα στα χέρια του εκάστοτε προπονητή.
Και η αλήθεια είναι πως τα κατάφερε περίφημα.
Ο Αμερικάνος guard όπου και να πήγε, με όποιον προπονητή και να συνεργάστηκε είχε ενεργό ρόλο στο rotation. Και η αλήθεια είναι πως συνηθιζόταν να τον επιλέγουν προπονητές που ξέρουν καλά πως να εκμεταλλεύονται τα αμυντικά εργαλεία όπως αυτόν.
Από το 2013 μέχρι το 2018 συνεργάστηκε κατά σειρά με τους Budenholzer, Snyder και Vogel. Όλοι τους προπονητές που αρέσκονται στο σκληρό παιχνίδι πίσω (ειδικά οι Jazz του Snyder) και που στον Mack έδωσαν τον ρόλο του defensive stopper που ερχόταν από τον πάγκο για να σπρώξει τα αντίπαλα guard στο post, να σπάσει τα screens, να βάλει τα χέρια του πάνω στην μπάλα, να πιέσει τον αντίπαλο χειριστή στο κατέβασμα της μπάλας και να κλείσει τα passing lines μέσω των σωστών τοποθετήσεων του στο αμυντικό κομμάτι.
Με λίγα λόγια ο Shelvin δούλευε τόσα χρόνια σκληρά για να μετατραπεί σε έναν τίμιο ρολίστα που θα μπορούσε να προσφέρει ακριβώς αυτά που προανέφερα σε οποιονδήποτε προπονητή ήθελε έναν guard με αυτές τις αρετές.
Γιατί όμως ο Shelvin Mack απέτυχε στο ανώτατο επίπεδο στην Ευρώπη ;
Αυτή είναι η βασική ερώτηση που κάνουν όλοι οι Παναθηναϊκοί τις τελευταίες ώρες.
Ο βασικότερος λόγος για την αποτυχία του Mack στην Ευρώπη δεν είναι φυσικά το physical παιχνίδι της Euroleague, ούτε φυσικά ότι δεν μπορεί να παίξει το “σκεπτόμενο” Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και φυσικά δεν ισχύει ότι έχει μάθει να παίζει στην regular season της Αμερικής που οι άμυνες είναι “χαλαρές” κλπ, μιας και ο Mack πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας του (και το μπασκετικό του prime) σε ομάδες με υψηλό ανταγωνισμό που συμμετείχαν στα play-off.
Δεν ήταν παίχτης του garbage time ο Mack και ως επί το πλείστον δεν έπαιζε σε ομάδες που βρίσκονταν σε tanking. Τα 30 παιχνίδια του σε καταστάσεις play-off είναι ενδεικτικά των status των ομάδων που αγωνίστηκε.
Ο Αμερικάνος guard λοιπόν δεν απέτυχε εδώ για αυτούς τους λόγους.
Απέτυχε γιατί του ζητήθηκαν διαφορετικά πράγματα από αυτά που έχει μάθει να προσφέρει στις ομάδες του σε όλη του την καριέρα. Του ζητήθηκαν πράγματα που εκείνος δεν μπορεί να προσφέρει.
Και δεν μπορεί επειδή τα τεχνικά του skills δεν είναι σε αυτό το επίπεδο. Ο Mack θα μπορούσε να αποδώσει εξαιρετικά σε μια ομάδα που θα του ζητούνταν να έχει τον ρόλο που είχε συνηθίσει στις ομάδες που έπαιξε στο NBA. Του παίχτη δηλαδή που θα βγάλει τρελή ενέργεια πίσω, θα δώσει stops, θα κλέψει μπάλες, θα σταθεί ως σωματοφύλακας στον leading guard και που μπροστά θα πάρει λίγες ευθύνες, μέσα από safe plays.
Στην Armani του Messina όμως του ζητήθηκε να λειτουργήσει ως δεύτερος χειριστής στην επίθεση (πίσω από τον Sergio), σε έναν ρόλο που ποτέ δεν είχε στην επαγγελματική του καριέρα. Προφανώς δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτό τον ρόλο, μετά από 6 μήνες αποχώρησε και δίκαια συμπεριλήφθηκε μέσα στα top bust της προηγούμενης σεζόν στην Euroleague.
Φυσικά η τραγική εικόνα του σε αυτό το εξάμηνο δεν μπορεί να δικαιολογηθεί πλήρως από το γεγονός ότι δεν ανταποκρίθηκε στον νέο του ρόλο. Ο Mack στην Ιταλία δεν μπόρεσε να κάνει ούτε τα βασικά που έκανε απέναντι.
Ο guard από το Kentucky εμφανίστηκε στα Ευρωπαϊκά παρκέ πολύ πίσω σε αθλητικό επίπεδο, με παραπανίσια κιλά, χωρίς έκρηξη και γενικότερα αρκετά πιο βαρύς από αυτό που μας είχε συνηθίσει.
Φυσικά όλα αυτά επηρέασαν την απόδοση του, καθώς ο Mack ήταν πάντοτε ένας παίχτης που βασιζόταν σε σχεδόν απόλυτο βαθμό στα φυσικά του προσόντα, τόσο στο αμυντικό σκέλος (όπως προφανώς είναι κατανοητό), όσο και στο επιθετικό, καθώς μιλάμε για έναν μπασκετμπολίστα που στηριζόταν στην έκρηξη του, στο γρήγορο πρώτο του βήμα και στον δυνατό του κορμό για να επιτεθεί στο καλάθι (αξιοπρεπής slasher).
Όπως αντιλαμβάνεστε ο λόγος της αποτυχίας του στην Ευρώπη είναι συνδυασμός δύο παραγόντων. Πρώτον η μη ανταπόκρισή του σε έναν ρόλο που δεν είχε αναλάβει ποτέ ξανά στην επαγγελματική του καριέρα και δεύτερον η κατάσταση που εμφανίστηκε σωματικά στην Armani.
Η ερώτηση βέβαια είναι η εξής μια.
Τι από τα δύο άλλαξε έναν χρόνο μετά και ο Mack θεωρείται μια value επιλογή για τον τωρινό Παναθηναϊκό;
Η αλήθεια είναι πως οι πράσινοι σε επίπεδο ρόλου θα χρησιμοποιήσουν τον Mack, σχεδόν όπως τον χρησιμοποίησε ο Messina. Ως δεύτερο χειριστή πίσω από τον Nedovic (ο οποίος έχει πάρει την μπαγκέτα νομοτελειακά).
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια στον φετινό Παναθηναϊκό να έρθει ο Mack σαν εργαλείο για 3ο-4ο guard που θα προσφέρει στο αμυντικό κομμάτι και επιθετικά θα έχει ορισμένες/λίγες αρμοδιότητες.
Ο Παναθηναϊκός ζητάει από τον βασικό του PG να μπορέσει να αποφορτίσει τον Σέρβο όταν χρειάζεται και να στείλει (επιτέλους) τον Sant-Roos στην φυσική του θέση, σταματώντας (ξανά επιτέλους) αυτό το πείραμα με τον Κουβανό στον άσσο.
Ο Παναθηναϊκός δεν θα ζητήσει από τον Mack απλά να σταθεί ως σωματοφύλακας στο πλάι του Nedovic (αυτός θα ήταν ο ιδανικός ρόλος για τον Αμερικανό), αλλά θα του ζητήσει να αναλάβει δημιουργικές και εκτελεστικές ευθύνες μπροστά.
Και τώρα γεννιέται άλλο ένα ερώτημα
Θα καταφέρει ο Mack να ανταποκριθεί;
Σε αυτό το σημείο να πω πως για αυτό τον ρόλο ο Mack δεν είναι σίγουρα η ιδανική επιλογή. Ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη από έναν φθηνό combo-guard τύπου Gray-Goss που θα έχει τα skills να ανταποκριθεί καλύτερα στον ρόλο αυτό.
Ο πρώην παίχτης της Armani θα δυσκολευτεί να το κάνει κυρίως επειδή τα skills του δεν του το επιτρέπουν. Δεν έχει τόσο καλό court vision, ούτε elite passing skills, δεν είναι αξιόπιστος σουτέρ μετά από ντρίμπλα (σε spot shot πάντως είναι καλύτερος) και δεν έχει mid range εκτέλεση.
Αυτό που έχει και που μπορεί να εκμεταλλευτεί είναι το κάθετο παιχνίδι του και γενικότερα το aggressiveness του προς το καλάθι, το οποίο βρίσκεται σε αρκετά καλό επίπεδο. Όμως ακόμα και σε αυτό δεν είναι ο τύπος που θα τελειώσει με άνεση μέσα σε traffic ή πάνω σε έναν elite rim protector. Περισσότερο είναι ο παίχτης που θα πάει μέσα όταν βρει απέναντι του guards ή ψηλούς (αν έχει πάρει την αλλαγή) με αδύναμα πόδια και άμυνες που δεν θα κλείσουν στο drive του για να δημιουργηθεί traffic στην ρακέτα, μιας και ο Mack δεν είναι ο παίχτης που μπορεί να πασάρει με άνεση όταν βρίσκεται στον αέρα (kick out πάσα δηλαδή).
Από εκεί και πέρα για την αγωνιστική/σωματική κατάσταση του παίχτη αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα, καθώς το τελευταίο του επίσημο παιχνίδι ήταν απέναντι στο Περιστέρι για το Champions League στις 11 Μαρτίου, πριν από περίπου οκτώ μήνες δηλαδή.
Σίγουρα η αγωνιστική του απραξία δεν είναι καλός οιωνός. Σίγουρα η ομάδα θα απαιτήσει από αυτόν να αγωνιστεί άμεσα, καθώς τα κουκιά στην περιφέρεια δεν βγαίνουν.
Πάντως η εικόνα του σε αθλητικό επίπεδο στο Ισραήλ ήταν αρκετά πιο ενθαρρυντική σε σχέση με τον παίχτη που είδαμε στην Ιταλία.
Η αλήθεια είναι πως ούτε εκεί δεν εντυπωσίασε με την απόδοση του και πως δεν ανταποκρίθηκε στο 100% στον ρόλο που του έδωσε ο coach Kattash.
Τι μπορεί να προσφέρει όμως ο Mack σε αυτόν τον Παναθηναϊκό;
Ναι μεν ο Mack για εμένα δεν είναι ο ιδανικός για αυτή την θέση καθώς θεωρώ πως τέτοιου στυλ guard θα πρέπει να είναι σε βοηθητικό ρόλο και όχι σε κάποιον leading τέτοιο, καθώς το άθλημα πλέον επιτάσσει εκτέλεση και δημιουργία από παντού, αλλά ο Mack μπορεί να προσφέρει ορισμένα πράγματα σε πολύ καλό επίπεδο.
Φυσικά αυτά είναι η άμυνα στην πρώτη γραμμή. O Mack μπορεί να πιέσει εξαιρετικά στην μπάλα, ξέρει πως να βάζει τα χέρια του σε αυτήν και πως να μένει πάντα κοντά στο αντίπαλο guard. Ο δυνατός του κορμός δεν επιτρέπει τα εύκολα drive στον αντίπαλο, ενώ η γρήγορη αντίληψή του και το υψηλού μπασκετικό του IQ μπορούν να δώσουν πολλά στην ομαδική άμυνα του Παναθηναϊκού. Επίσης είναι καλός στο να σπάει τα screen, όπως και να κυνηγάει off ball παίχτες, ενώ μπορεί να ανταποκριθεί και σε άμυνα αλλαγών.
Γενικότερα θεωρώ πως έχει να δώσει πολλά στο αμυντικό σκέλος, εκεί που η ομάδα του Βόβορα βγάζει έτσι και αλλιώς ενέργεια και συνέπεια, έχοντας μέχρι στιγμής τον Ross, τον Μήτογλου, τον Παπαπέτρου και τον ανεβασμένο Παπαγιάννη ως πρωταγωνιστές.
Επιθετικά τα κουκιά είναι μετρημένα. Απέναντι σε άμυνες με αργά πόδια τόσο στην πρώτη γραμμή άμυνας (βλ. Alba, Zalgiris) και χωρίς καθαρό rim protector θα πάρει μπάλες και θα προσπαθήσει να επιτεθεί στο καλάθι (μπορεί να πάει μέχρι μέσα, είτε να τελειώσει με floater). Απέναντι σε άμυνες πιο σκληρές που θα κλείσουν το drive του, θα είναι λιγότερο επιθετικός και θα περιοριστεί στο να κατεβάσει την μπάλα (καλός ball handler) και να περιμένει στην γωνία ή στις 45 μοίρες για κάποιο ελεύθερο τρίποντο (ξαναλέω πως το spot up το έχει).
Και μόνο πάντως που δεν θα ξαναδώ τον Κουβανό να βγαίνει στην κορυφή, με την αντίπαλη άμυνα να τον παίζει under και εκείνον να παίρνει το ένα σουτ πίσω από το άλλο θα είναι σαν μια μικρή νίκη για την επίθεσή μας.
Γενικότερα οδηγός μας θα πρέπει να είναι το παιχνίδι με την Fener σε επίπεδο ρόλων όπως σωστά είχε αναλύσει ο @Profanatica στο κείμενο της προηγούμενης εβδομάδας.
Ο Mack θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του Sykes, όπως εκείνος τον είχε παίξει στο παιχνίδι απέναντι στους Τούρκους. Είναι αναγκαίο λοιπόν να μπορεί αρχικά να κατεβάσει την μπάλα με ασφάλεια (σίγουρα μπορεί να το κάνει), να αφήσει την μπαγκέτα στον Nedovic, να βάλει τα σουτ που του αναλογούν (έστω τα ελεύθερα spot up) και να είναι επιθετικός προς το καλάθι όταν η επίθεση καθοδηγείται από αυτόν.
Αν μπορέσει να κάνει αυτά τα βασικά συν την άμυνα που θεωρώ δεδομένα ότι θα προσφέρει, τότε η μεταγραφή του μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη, παρότι ξαναλέω πως δεν είναι ο ιδανικός παίχτης για αυτή την ομάδα.
Δυστυχώς όμως ο Mack απέχει πολύ από τον όρο “σύγχρονος ολοκληρωμένος combo guard”, καθώς ναι μεν έχει παιχνίδι και με την μπάλα στα χέρια και μακριά από αυτήν, αλλά δεν είναι ούτε elite δημιουργός, ούτε elite scorer.
Παρόλα αυτά αντιλαμβάνομαι πως ο coach και το τεχνικό επιτελείο έπρεπε να πάρουν μια απόφαση σύντομα και έχοντας ως δεδομένο πως τα οικονομικά του συλλόγου ήταν αρκετά περιορισμένα. Έτσι αποκτήθηκε εκείνος που μπορούσε να ταιριάξει όσο των δυνατών περισσότερο στα θέλω του coach.