Τι σχέση μπορεί να έχει ο πρωταγωνιστής της ταινίας Being John Malkovich, Graig Schwarz, με τον μέσο οπαδό του Παναθηναϊκού;
Είναι άραγε ο Ρικ Πιτίνο κάτι ανάλογο του John Malkovich στην ταινία;
Και αν μέσος οπαδός είναι ο Graig Schwarz και ο Πιτίνο είναι ο John Malkovich πού μπορεί να βρίσκεται το τούνελ; Στο τουίτερ ή στην εξέδρα;
Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε δει την ευφάνταστη ταινία του Spike Jonze και αν σας άρεσε, αλλά πιστεύω ότι στην περίπτωσή μας μπορεί να είναι διδακτική. Διότι ποιος οπαδός του Παναθηναϊκού δεν θα ήθελε να έχει για δεκαπέντε λεπτά τον έλεγχο του μυαλού του Ρικ για να μπορεί να έλθει κοντά στο αντικείμενο του πόθου του, την ομάδα, και να τη διαχειριστεί όπως αυτός ονειρεύεται;
Πολλοί οπαδοί μάλιστα θα προσπαθούσαν να πάρουν τον έλεγχο του μυαλού του Ρικ για περισσότερο χρόνο, όπως εν τέλει κάνει και ο ήρωας στην ταινία, για να μπορούν με την άνεσή τους να κατακτήσουν το αντικείμενο του πόθου τους και να κάνουν σωστά όσα θεωρούν ότι ο Ρικ κάνει λάθος.
Όπως ο Graig Schwarz πίστευε ότι δεν υπάρχει κανείς καλύτερος από αυτόν για την όμορφη Maxine, έτσι και ο μέσος προπονητής της εξέδρας μπορεί να φαντασιώνεται ότι αν ήταν αυτός στο μυαλό του Ρικ Πιτίνο θα έκανε καλύτερη διαχείριση του ρόστερ της αγαπημένης του ομάδας.
Δυστυχώς όμως για αυτούς δεν βρισκόμαστε μπροστά από τις κινηματογραφικές κάμερες όπου όλα είναι εφικτά, αλλά στην πεζή πραγματικότητα που επιτρέπει κριτική μόνο εξ αποστάσεως. Από την εξέδρα ή από τα social media. Και δυστυχώς ο Ρικ δεν δείχνει να την συμμερίζεται. Και αυτό κάνει την κατάσταση όλο και χειρότερη.
Η κριτική στον Πιτίνο τείνει να γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό και ας μην έχει προλάβει να κλείσει δυο μήνες από την επιστροφή του στον πράσινο πάγκο. Βασικά η κριτική στον κόουτς τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν και σημαία για όποιον θέλει να αποδείξει ότι δεν μασάει από τοτέμ και προσωπολατρεία.
Εγώ πάλι πιστεύω ότι προσωπολατρεία από προσωπολατρεία διαφέρει. Δεν είναι το ίδιο ας πούμε να είσαι φανατικός φαν του παίκτη Jordan και του παίκτη Νίκου Παππά, όπως δεν είναι το ίδιο να είσαι φανατικός φαν του κόουτς Πιτίνο και του κόουτς Πεδουλάκη.
Επίσης πιστεύω ότι η κριτική είναι καλό να υπάρχει και να εκφράζεται, αλλά όχι για λόγους εντυπωσιασμού ή αυτοϊκανοποίησης (pun intended). Η κριτική έχει νόημα μόνο όταν είναι δίκαιη και δημιουργική. Όταν ταυτίζεται με την εύκολη γκρίνια ή την ατέρμονη μιζέρια τότε γίνεται βαθειά προβληματική.
Σε αυτή τη βάση λοιπόν επιλέγω συνειδητά να μην ασκώ κριτική στον Ρικ Πιτίνο, δηλαδή να μην είμαι εξίσου κριτικός προς αυτόν, όπως ήμουν με τον προκάτοχό του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ταπεινός προσωπολάτρης.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πριν κανα δυο-τρεις εβδομάδες θυμάμαι να ασκείται κριτική στον Πιτίνο για το κλειστό rotation και να επισημαίνεται από αρκετούς (δικαίως) ότι έτσι δεν βγαίνει με τίποτα η σεζόν. Από χθες η κριτική αφορά στο γεγόνος ότι ο Πιτίνο άνοιξε το rotation, ενώ δεν θα έπρεπε.
Δεν ξέρω αν διακρίνετε κι εσείς μια εγγενή αντίφαση στις δύο προσεγγίσεις. Ας την προσπεράσουμε όμως για να πάμε στην ουσία των πραγμάτων.
Η ουσία κατά τη γνώμη μου είναι ότι, προτού σπεύσουμε να ασκήσουμε κριτική για την κακή διαχείριση του ρόστερ από τον κόουτς, πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι προσπαθεί να κάνει ο κόουτς.
Προτού όμως φτάσουμε κι εκεί πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο. Πρέπει καταρχάς να ξανασκεφτούμε για λίγο γιατί ενώ στην αγορά ήταν διαθέσιμος ο Nunnaly εμείς πήγαμε και αγοράσαμε κάποιον Rautins.
Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ή να θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η ομάδα αγόρασε τον αγωνιστικά ανενεργό εδώ και 8 μήνες και παντελώς άπειρο στην Ευρωλίγκα Rautins επειδή ο Πιτίνο τον προτίμησε από τον αγωνιστικά ενεργό και ήδη μπαρουτοκαπνισμένο στην ίδια διοργάνωση Nunnaly.
Η δική μου λογική πάλι λέει ότι πήραμε τον Rautins και όχι τον Nunnaly, ή έναν σαν τον Nunnaly τέλος πάντων, προφανέστατα επειδή δεν διαθέταμε τα λεφτά για να κάνουμε μια τέτοια ποιοτική προσθήκη.
Αν κάνουμε αυτή την ελάχιστα λογική παραδοχή και καταλάβουμε τα στενά οικονομικά περιθώρια που δεν επιτρέπουν στον κόουτς να αγοράσει καλούς διαθέσιμους παίκτες με εμπειρία στην Ευρωλίγκα για να ενισχύσει ποιοτικά και ουσιαστικά την ομάδα σε περιφέρεια και ρακέτα, μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε τι προσπαθεί να κάνει και να εξηγήσουμε ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τα όποια λάθη επισημαίνουν ειδικοί και μη στο κοουτσάρισμα του.
Ο Πιτίνο, λοιπόν, άρχισε το rotation στο ματς με τη Μπάγερν μετά από ένα καταιγιστικό ξεκίνημα και το σκορ στο 19-2. Το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε καθώς η second unit δεν ανταποκρίθηκε. Η Μπάγερν ροκάνισε τη διαφορά και σουτάροντας με εξωπραγματικά ποσοστά ανάγκασε τον Παναθηναίκό να παίζει τη νίκη κορώνα γράμματα επί δύο δεκάλεπτα. Ο κόουτς κράτησε την όμαδα ήρεμη ωστόσο και κατάφερε να βρει ένα σχήμα στο 4ο δεκάλεπτο, το οποίο μέσα από καλή άμυνα έδωσε σχετικά άνετα τη νίκη στο τέλος.
Σε αυτή τη βάση πολλοί έσπευσαν να ασκήσουν κριτική για το πρόωρο ανακάτεμα της τράπουλας και να μιλήσουν για κακό βράδυ του κόουτς.
Καταρχάς για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όσο ο κοουτς χρεώνεται το χάσιμο του μομέντουμ μετά το πρώτο δεκάλεπτο τόσο χρεώνεται και την ανατροπή στο 4ο, οπότε το να μιλάμε για κακό κοουτσαρισμα εν γένει είναι δεδομένα λάθος.
Ένα ματς διαρκεί 40 λεπτά και στη φετινή Ευρωλίγκα ειδικά δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο ότι θα κυριαρχήσεις σε κανένα ματς από την αρχή μέχρι το τέλος για να κερδίσεις. Ακόμα κι αν παίζεις με την τελευταία Μπάγερν, η οποία όμως έκανε προσφάτως κάποιες ποιοτικές προσθήκες που σαφέστατα την έκαναν πιο αξιόμαχη.
Πόσο λάθος όμως ήταν το άνοιγμα του rotation στο 19-2;
Και γιατί κάνει ο Πιτίνο τέτοια στοιχειώδη λάθη που ακόμα και ο Χ τουιτερμαν μπορεί να δει με γυμνό μάτι;
Η απάντηση κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με τον τρόπο λειτουργίας και νοοτροπίας του συλλόγου και δεν είναι ευχάριστη. Για αυτό και δεν είναι ίσως τόσο προφανής στους περισσότερους.
Ο Πιτίνο έχει αναλάβει το δύσκολο (ή ίσως και αδύνατο) έργο αυτή τη στιγμή να παίρνει νίκες που θα φέρουν την ομάδα σε όσο το δυνατόν υψηλότερη θέση στην οχτάδα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να εκπαιδεύσει και να βελτιώσει αρκετούς παίκτες που υστερούν στα βασικά της άμυνας.
Με δεδομένο τον ελάχιστο χρόνο που έχει για προπονήσεις με βάση τις υποχρεώσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη ο μόνος τρόπος για να βελτιώσει τόσο την ομάδα σαν σύνολο όσο και κάποιους παίκτες ατομικά είναι μέσω των αγώνων.
Με όλη την καλή θέληση, λοιπόν, να δεχτώ την κριτική στις αποφάσεις του μέσα στον αγώνα, δεν μπορώ προσωπικά να βρω καλύτερη συγκυρία για να ανοίξει το rotation και να δώσει χρόνο σε παίκτες και σχήματα για να δουλέψουν και να εξελιχθούν από ένα ματς εντός έδρας ενάντια στην 18η Μπάγερν τη στιγμή που προηγείται 19-2.
Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το rotation στη συγκεκριμένη περίπτωση σχετίζεται και με την ανάγκη να κρατήσει τους βασικούς του φρέσκους για το ύπουλο ματς με τη Ζάλγκιρις που ακολουθεί.
Το γεγονός ότι οι αναπληρωματικοί τα θαλάσσωσαν ξαναβάζοντας τη Μπάγερν στο ματς δεν σημαίνει αυτόματα ότι τα θαλάσσωσε και ο Πιτίνο. Αυτό που μας δείχνει πρωτίστως αυτή η εξέλιξη είναι ότι αυτός ο ΠΑΟ με αυτό το υλικό έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει για να γίνει ομάδα του Πιτίνο, δηλαδή ομάδα που δεν θα παίζει σοβαρή άμυνα μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα και με πολύ συγκεκριμένα σχήματα.
Γιατί, όμως, ο Πιτίνο παίρνει το ρίσκο και ανοίγει το rotation προσπαθώντας να εκπαιδεύσει αυτούς που έχει;
Μήπως γιατί δεν είναι τόσο καλός προπονητής όσο νομίζαμε;
Ή μήπως γιατί κατανοεί ότι αν δεν το κάνει τώρα τότε θα πάει για ακόμη μία φορά σαν πρόβατο στη σφαγή στα playoffs;
Η απάντηση στα δικά μου μάτια είναι και πάλι σαφής. Ο κόουτς έχει ως στόχο όχι απλώς να προκριθεί η ομάδα στα playoffs αλλά και να εμφανιστεί ανταγωνιστική εκεί.
Και αυτό συμβαίνει διότι ο Πιτίνο έχει τη νοοτροπία του νικητή και δεν συμβιβάζεται με τη μετριότητα. Έχει δηλαδή τη νοοτροπία που ταιριάζει και έχει ανάγκη ο σύλλογος
Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να καταφέρει τον στόχο του, καθώς δεν βλέπω πως μπορεί να μεταμορφώσει τον Wiley πχ. σε αμυντικό της προκοπής. Ωστόσο ότι το προσπαθεί μας δείχνει και ποιος είναι ο Πιτίνο και ποια είναι η κατάσταση που έχει αναλάβει.
Για να έχουμε αντίληψη της κατάστασης θα αναφέρω και πάλι ότι ενώ η Μακάμπι αγόρασε τους Jackson και Reynolds για να καλύψει τα κενά της και η Φενερ τους Thomas και Nunnaly, εμείς πήραμε τον Rautins και βλέπουμε.
Καλό είναι λοιπόν στην κριτική μας προς τον κόουτς να είμαστε δίκαιοι. Και δίκαιοι σημαίνει να προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιους κοουτσάρει και γιατί τους κουτσάρει με αυτον τον τρόπο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πιτίνο δεν θα μπορούσε να εχει διαχειριστεί καλύτερα το ανοιχτό rotation εχθές. Μάλλον θα μπορούσε, αλλά με το να τον θεωρούμε μέρος του προβλήματος για τις μέτριες εμφανίσεις της ομαδας, εστιάζοντας στο πόσο έβαλε τον Bentil και πόσο τον Μήτογλου, θεωρώ ότι κοιτάζουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Και το δάσος, η μεγάλη εικόνα δηλαδή, αφορά στο τι προσπαθεί να πετύχει ο κόουτς, τι προβλήματα αντιμετωπίζει και πόσο δύσκολο είναι το έργο του.
Το δάσος επίσης αφορά στο αν στόχος μας είναι απλώς να πάμε άλλη μια φορά στα playoffs για να σκουπιστούμε – πράγμα που θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια με τον τρόπο που (δεν) παίζουν άμυνα κάποιοι παίκτες μας τώρα – ή αν θέλουμε να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εμφανιστούμε εκεί ελαχιστα ανταγωνιστικοί.
Η αλήθεια είναι ότι για να έχουμε πραγματικές ελπίδες να εμφανιστούμε ανταγωνιστικοί χρειάζεται ενίσχυση από το πάνω ράφι.
Όσο όμως αυτή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, πράγμα για το οποίο δεν ευθύνεται ο κόουτς, ο μόνος δρόμος για να γίνουμε ανταγωνιστικοί είναι ο δρόμος του Πιτίνο, δηλαδή ο δρόμος της βελτίωσης των υπαρχόντων παικτών, η οποία περνάει από εκπαίδευση την ώρα του καθήκοντος με ό,τι ρίσκο εμπεριέχει αυτό.
Καλό θα ήταν να θυμόμαστε επίσης ότι από τότε που ανέλαβε ο Πιτίνο έχει βγάλει ένα δύσκολο πρόγραμμα με ρεκόρ 5-4, προσπαθώντας παράλληλα να χτίσει κάτι πάνω στο αμυντικό ερείπιο που του κληροδότησε ο Πεδουλάκης.
Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να είναι λόγος αρκετός για να κρατάμε όλοι την όποια κριτική μας για τον κόουτς για τον εαυτό μας.
Άποψη μου είναι ότι ουσιαστική δημόσια κριτική θα μπορεί να του γίνει μόνο από του χρόνου όταν θα έχει στήσει αυτός την ομάδα και θα έχει δουλέψει μαζί της το καλοκαίρι. Αυτό θεωρώ ότι είναι μπασκετικά πιο δίκαιο.
Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο ο κόουτς θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος στόχος της κριτικής μας αυτήν την περίοδο. Πιο σημαντικό και από ένα καλό πλασάρισμα στην οχτάδα ή από μία ανταγωνιστική εμφάνιση στα playoffs είναι κατά τη γνώμη μου να μας βρει το καλοκαίρι με αυτόν στο τιμόνι και χωρίς τις γνωστές αναταράξεις και παλινωδίες.
Είναι απόλυτη ανάγκη να στηριχτεί απόλυτα ο κόουτς χωρίς υποσημειώσεις ή σκιές για δούμε αν θα μπορέσει επιτέλους ένας άνθρωπος με γνώσεις και κύρος να εξορθολογίσει τη λειτουργία αυτού του κλαμπ την κατεξοχήν εποχή του χρόνου που χτίζονται οι ομάδες.