Είναι σύνηθες ως φαινόμενο όταν μεγαλώνει κάποιος να ‘’χαλαρώνει’’ τρόπον τινά. Αυτή η χαλάρωση συναντάται σε πολλούς τομείς της ζωής, από το πόσο party animal σταματάς να είσαι, μέχρι το είδος των ακουσμάτων σου στη Μουσική. Στον ευρύτερο χώρο του heavy metal έχω παρατηρήσει more than once πολύ κόσμο από εκεί που άκουγε πιο ‘’σκληρά’’ πράγματα να κάνει στροφή σε πιο light ακούσματα καθώς ‘’δε μπορώ πλέον τόσο πολύ αυτά τα ντάμπα-ντούμπα’’ και λοιπές άλλες ατάκες wannabe ωρίμανσης.
Προσωπικά ακολούθησα έναν άλλο δρόμο.
Παρατηρώ πως όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ με ελκύουν τα πιο ακραία παρακλάδια του ήχου – κοινώς έγινα (ακόμη μεγαλύτερος) fan του death και black metal. Κάτι τέτοιο όμως δε με εμπόδισε από το να γουστάρω μπάντες όπως οι Puscifer. Από την άλλη βέβαια όμως θέλω να δηλώσω το εξής.
Είμαι μεγάλος λάτρης της φωνής του Maynard James Keenan.
Εντελώς συνειρμικά τώρα, βλέποντας τον καλοκαιρινό σχεδιασμό της ομάδας και την ανάγκη αλλαγής πλαισίου που αυτός όριζε (ασχέτως αν ο Pascual ο οποίος έκανε το σχεδιασμό αποφάσισε να μην αλλάξει ραγδαία τρόπο παιχνιδιού – τουλάχιστον ύποπτο για την ικανότητα προσαρμοστικότητας του coach) μου ερχόταν στο μυαλό οι στίχοι του ‘’The Humbling River’’ των Puscifer που λέγαμε πριν. Και βάσει αυτών θα γίνει μια προσπάθεια να εξηγηθούν κάποια πράγματα όσον αφορά αφενός τη μέχρι τώρα πορεία όσο και το δεύτερο συνεχόμενο συναπάντημα με τη Ρεάλ Μαδρίτης στα playoffs της EL.
Nature, nurture heaven and home Sum of all, and by them, driven To conquer every mountain shown But I’ve never crossed the river
Είναι κάτι παραπάνω από ένα τεράστιο ‘’θέλω’’ η επιθυμία των οπαδών της ομάδας για συμμετοχή στο Final Four της διοργάνωσης μετά από τόσα χρόνια. Τόσο τεράστιο που πλέον εντάσσεται στα πλαίσια της εμμονής. Μια εμμονή όμως που ευτυχώς-δυστυχώς έχω γίνει και εγώ μέρος της και την οποία καταλαβαίνω απολύτως. Αν μου ζητηθεί να την εξηγήσω, μπορώ να το κάνω μόνο με τη ρήση του Delacroix στο ερώτημα γιατί συνέχιζε να φτιάχνει τόσο ‘’μεγάλους’’ πίνακες.
‘’The need to do things in a big way, which becomes excessive when one has tasted it.’’
Αυτό. Η γενιά μου μεγάλωσε βλέποντας τον Παναθηναϊκό νικητή – και γι’ αυτό είναι τόσο περισσότεροι οι οπαδοί της ομάδας μεταξύ των γεννημένων 1978-85 σε σχέση με τις νεότερες γενιές. Αυτή η γενιά είδε τον Παναθηναϊκό να παίζει στα ίσα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και μετά στο Ch.League τα Ευρωπαϊκά μεγαθήρια και είδε –και θυμάται- την ομάδα στο μπάσκετ να σηκώνει 6 Ευρωπαϊκά.
Οπότε μη ζητάτε από αυτή τη γενιά να ‘’προσαρμοστεί’’ στα τωρινά δεδομένα στο μπάσκετ και να μην απαιτεί την είσοδο σε ένα F4. Είναι ανώφελο. Εδώ να θυμίσω πως όταν ο Διαμαντίδης οδηγούσε απολύτως limited σύνολα και τα έφτανε σε πέμπτα ματς στα playoffs ουδείς ήταν απολύτως ευχαριστημένος από την πορεία και είχε πάντα αυτή την πικρή γεύση στο στόμα. Ας πάμε όμως τώρα να μιλήσουμε για αυτό το σύνολο…
Angel, angel, what have I done? I’ve faced the quakes, the wind, the fire I’ve conquered country, crown, and throne Why can’t I cross this river?
Παρατηρώντας το καλοκαίρι τον σχεδιασμό της ομάδας έβλεπα προσωπικά δυο μεγάλα λάθη. Το πρώτο και βασικότερο ήταν η εγκληματική στα μάτια μου παραμονή του Lekavicius, ο οποίος για κάποιο ακατανόητο λόγο κουβάλησε πάνω του την ταμπέλα του project. Τα κατά πόσο μπορούσε βέβαια να εξελιχθεί ως τέτοιο απαντήθηκε από την ίδια την αλήθεια του αθλήματος σε αυτό το επίπεδο.
Επίσης έγινε κάτι παραπάνω από φανερή η έλλειψη σε καλό shooting στην ομάδα, κάτι το οποίο διογκώθηκε με την επίσης λανθασμένη παραμονή ενός παίχτη τόσο ευπαθή σε τραυματισμούς όπως ο Λοτζέσκι. Χρειαζόταν στη θέση του ένας πραγματικά καλός 3&D παίχτης, ο οποίος στην τελική είναι χρήσιμος σε όλες τις ομάδες που παίζουν το άθλημα στις μέρες μας.
Το ίδιο το πραγματικά καλό σουτ εξάλλου είναι παντού και πάντα καλοδεχούμενο
Από την άλλη τώρα – και εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης– υπάρχει η σωστή θεώρηση πως από τη στιγμή που ο καλύτερος και –πολύ πιο- ακριβοπληρωμένος σου παίχτης έχει μια τόσο κραχτή αδυναμία στο σουτ και παράλληλα είναι τόσο exceptional στην πάσα έπρεπε να έχεις φροντίσει να γεμίσεις τις υπόλοιπες θέσεις με παιδιά που σουτάρουν καλά.
Κάτι το οποίο είχαμε κάνει πέρυσι και το εγκαταλείψαμε μόλις είδαμε τα γάλατα να σφίγγουν ,τις ομάδες να κόβουν τις πάσες οδηγώντας τον Καλάθη σε σουτ και στην τελική μην έχοντας κανένα άλλο σημείο αναφοράς πέραν του μονολιθικού πλάνου του all in στον Καλάθη, το οποίο από ένα σημείο και πέρα στο limited σε επίπεδα ταλέντου Ευρωπαϊκό Μπάσκετ ήταν και εύκολα αναγνώσιμο και αντιμετωπίσιμο και σε οδηγούσε σε αγωνιστικό ταβάνι.
(προσωπικά σε επίπεδο recruiting θα ήθελα ένα top class combo guard σαν τον Σλούκα μαζί με τον Νικ, με έναν ψηλό στο 5 που έχει face και post up παιχνίδι και στις ενδιάμεσες θέσεις δημιουργούς που έχουν και αξιοπρεπές σουτ, καλούς αμυντικούς και έναν-δυο φονιάδες- ξέρω κοστίζει, αλλά πρέπει να επιλέξεις ποιότητα αντί ποσότητας – έχουμε βέβαια καιρό να μιλήσουμε γι’ αυτά)
Πέραν όλων των άλλων το συγκεκριμένο πλάνο δε σε οδήγησε σε κάτι ακόμα σημαντικότερο…
Στις εκτός έδρας νίκες που όσο περισσότερο ένα σύνολο τις πετυχαίνει τόσο περισσότερο το ίδιο αυτό το σύνολο ατσαλώνεται.
Και υπάρχει λόγος για αυτό.
Από τη στιγμή που το μπάτζετ έπεσε δε μπορείς πλέον να έχεις αυτής της ποιότητας τους παίχτες που είχες στην εποχή των παχιών αγελάδων (πέραν του γεγονότος πως μόλις υπάρξουν τέτοιας ποιότητας παίχτες πλέον φεύγουν νωρίς για απέναντι). Αφού δεν μπορείς να τους έχεις, δε μπορείς να παίξεις ‘’αυτό το φανταστικό μπάσκετ της Ρεάλ’’ όπως είχε αναφέρει μια φορά και ο Σάρας στη συνέντευξη Τύπου μετά από τον μεταξύ τους αγώνα. (κρατήστε τη συγκεκριμένη ατάκα, θα επανέλθουμε στο μέλλον να πούμε πολλά περισσότερα)
Κοινώς, το να προσπαθήσεις να πας στα ίσα, παίζοντας ένα αναλόγως ‘’φανταστικό’’ μπάσκετ συνήθως θα καταλήξει με προσπάθεια κάποιου που πάει να περάσει μέσα από ένα τοίχο.
Θα φας τα μούτρα σου δηλαδή.
Οπότε ένας πιο safe δρόμος –και πιο σύντομος- είναι να πας να παίξεις αυτό που ονομάζουμε από παλιά ως εξής.
Κλασικό ‘’κακό’’ ανατολικό μπάσκετ.. Αυτό που εγώ ονομάζω ως Pleb Basketball.
Πρέπει να είσαι δηλαδή gritty.
(να σημειώσω εδώ πως δεν είμαι φαν ενός τέτοιου μπάσκετ αλλά αντιλαμβάνομαι πως στην κατάσταση που είμαστε ‘’Food comes first. Then Morals’’)
To θέμα είναι το εξής τώρα. O coach Pascual έστησε ένα ροστέρ ανάλογης νοοτροπίας σε επίπεδο skills αλλά έκανε το αδιανόητο, το οποίο το έχουμε τονίσει και σε προηγούμενα κείμενα.
Δεν άλλαξε ριζικά τρόπο παιχνιδιού και ως αποτέλεσμα να βλέπουμε από την ομάδα ένα τρόπο παιχνιδιού που προσιδίαζε όσο τίποτα άλλο σε αυτό που ονομάζουμε ως ‘’Τραγέλαφο’’.
Η συνέχεια είναι γνωστή, ο Pascual απολύθηκε και στη θέση του ήρθε ένας θρύλος του αθλήματος για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε πιο διεξοδικά και στοιχειοθετημένα στο άρθρο του σάιτ ονόματι A Game of Inches.
O οποίος θρύλος του αθλήματος έκανε τα βασικά όσον αφορά τις δυνατότητες αυτού του ρόστερ και είδαμε όσα θαυμαστά είδαμε – και που δεν τα είχαμε δει μέχρι τώρα με άλλα ρόστερ , άλλης αγωνιστικής νοοτροπίας.
Νίκες δηλαδή εκτός έδρας εναντίον ομάδων της πρώτης οχτάδας.( Ο Ολυμπιακός εξαιρείται από τη φάση καθώς είναι ‘’ειδικών συνθηκών’’ παιχνίδι με τις δικές του, μοναδικές ιδιαιτερόητες) Το θεωρείτε τυχαίο ότι ήρθε με το συγκεκριμένο ρόστερ, το οποίο διακατεχόταν από αυτή τη συγκεκριμένη νοοτροπία σε επίπεδο πλάνου μέσα στο παιχνίδι που λέγαμε πριν;
Εγώ όχι.
Και αυτές οι νίκες που πετύχαμε με τον τρόπο που τις πετύχαμε επί Πιτίνο, κάνουν αρκετό κόσμο να πηγαίνει βαμμένος με τα χρώματα του πολέμου στην επερχόμενη σειρά με τη Ρεάλ…
Pay no mind to the battles you’ve won It’ll take a lot more than rage and muscle Open your heart and hands, my son Or you’ll never make it over the river
Δεν έχουμε σουτ.
Δεν έχουμε αξιόπιστο σουτ από την περιφέρεια. Ούτε ο Κάλινιτς είχε σουτ βέβαια και στη σειρά με τη Φενέρ πριν από δυο χρόνια τον αφήσαμε να παίρνει τα σουτ –ορθώς- και ο Σέρβος τελείωσε με κοντά 60% από τα playoffs και μετά.
Το Ευρωπαϊκό μπάσκετ αρχίζει και τελειώνει στους προπονητές. Ο Ζοτς έκανε τον Κάλινιτς να εκτελεί με το ποσοστό που εκτελούσε εκείνη την περίοδο –δεν επανήλθε ποτέ ξανά σε τέτοια νούμερα- και ο Πιτίνο εύχομαι να κάνει κάποιους από τους δικούς μας να σουτάρουν καλύτερα.
Ας μη γελιόμαστε. Χωρίς σουτ δεν μπορείς να πας μέχρι τέλους. Αυτό που με ξεπερνάει φιλοσοφικά στην περίπτωση στησιμάτων του Πασκουάλ τα δυο χρόνια που ήταν αυτός επικεφαλής ήταν πως και στις δυο περιπτώσεις πήγε μονόπατα. Την πρώτη χρονιά έστησε ένα ρόστερ το οποίο ήταν γεμάτο με παιδιά που δε θέλουν τη μπάλα στα χέρια αλλά σουτάρουν καλά και τη δεύτερη χρονιά έστησε ένα ρόστερ που μπορεί να παίξει όντως μια gritty άμυνα αλλά δε φρόντισε να πάρει ένα-δυο αξιόπιστους σουτέρ (που να είναι βέβαια και καλοί αμυντικοί-πακέτο που βρίσκεις σχετικά ακριβά στην από δω πλευρά, επίσης κρατήστε το για μελλοντικές κουβέντες περί recruiting) οι οποίοι θα σου δώσουν τις απαιτούμενες ανάσες σε ένα ματς.
Αυτή τη στιγμή οι παίχτες που μπορούν να εκτελέσουν με μια σχετική επάρκεια από μακριά είναι οι εξής. Langford, Lekavicius, Kilpatrick, Thomas, Lojeski και Παπαπέτρου. Από αυτούς ο Λοτζέσκι με τον Λεκαβίτσιους μπορούν να μπουν σε συγκεκριμένες συνθήκες του ματς καθώς πάνω απ’όλα δε μπορούν να υπηρετήσουν το αμυντικό πλάνο της ομάδας που επιτάσσει πλέον μια πιο physical αντιμετώπιση του αντιπάλου.
Ο Κιλπάτρικ είναι παίχτης κλειδί της ομάδας-πρώτος σε +/- και γενικά τον τελευταίο καιρό έχει σταθεροποιήσει σχετικά το σουτ του.
Ο Τόμας δυστυχώς δε θα μπορέσει να βρει τις προϋποθέσεις για να ποστάρει όπως συνηθίζει στην εποχή Πιτίνο – και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Ο Τόμας είναι ένας από τους παίχτες που ΠΡΕΠΕΙ να βάλουν τα σουτ.
Γα τον Λάνγκφορντ τώρα συντάσσομαι σε απόλυτο βαθμό με τα όσα αναφέρει ο @SARAS στην ανάλυση της Κυριακής για τη σειρά στο άρθρο με τον τίτλο There’s always time for revenge.
Από την άλλη υπάρχουν δράσεις για να βγουν τα σουτ. Στα τελευταία δυο ματς στην Ελλάδα παρατήρησα κάποιες δράσεις που βλέπαμε επί Πασκουάλ για να βγουν ο Λοτζέσκι από την αριστερή πλευρά και ο Κιλπάτρικ από την δεξιά. Βέβαια και οι δυο κατέληξαν εν προκειμένω σε πάσα πίσω πάλι στον Καλάθη και σουτ εκ μέρους του στην πρώτη περίπτωση. Ότι βλέπαμε δηλαδή στην περσινή σειρά PO με τη Ρεάλ..
Θα διαφωνήσω με την ατάκα του @tSOu στο ‘’A Game of Inches’’ ότι ‘’αν ο Καλάθης είναι ο Σούπερμαν τότε ο Καμπάτσο είναι ο Κρυπτονίτης του’’. Ο κρυπτονίτης του Καλάθη είναι το κυνικό under στην αντιμετώπιση στο pnr όπως και οι άμυνες στα δυο μέτρα.
Το έχουμε δει άλλωστε σε πολλά ματς να συμβαίνει – με τον Γιασικεβίτσιους να είναι σημαιοφόρος σε αυτό, καθώς τον αντιμετωπίζει πιο κυνικά από τον καθένα. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο πρώτος που εφάρμοσε hack πάνω του. Για όποιον έχει παίξει μπάσκετ ξέρει και ίσως αντιλαμβάνεται λίγο το γιατί το μυαλό του Καλάθη ‘’χαλάει’’ όταν συμβαίνει αυτό το πράγμα. Το θέμα πάει πιο βαθιά από την αντιμετώπιση στο γήπεδο.
Το θέμα πάει στο disrespect που βλέπεις να σου δείχνουν και προσπαθείς να το τιμωρήσεις.
Γι’ αυτό το λόγο όμως κάποιοι πηγαίνουν πιο ψηλά από κάποιους άλλους, γιατί ακριβώς ξέρουν πως να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους.
Επίσης δε θεωρώ πλέον πως είναι θέμα αν ο Νικ βάλει τα τρίποντα ή όχι (φυσικά θα ήταν ευχής έργον το να τα βάλει). Το θέμα που πρέπει να μπει σε διαδικασία βελτίωσης είναι ο αριθμός της εκτέλεσης τριπόντων από τον Νικ.( ή midrange) To παράδειγμα του Ρούμπιο με τον Ζοτς είναι εκεί για να μας δείχνει τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο Ζοτς έφαγε σε ένα ματς μια φορά 5 τρίποντα από τον Ρούμπιο αλλά η τακτική δεν άλλαξε – και όπως αποδείχτηκε, ορθώς δεν άλλαξε. Επίσης έχει παρατηρηθεί πως όταν ο Νικ οδηγείται κυρίως σε σκοράρισμα και όχι σε δημιουργία (που είναι και το δυνατό του χαρτί) τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα ευνοϊκά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώτο ημίχρονο στο Μιλάνο φέτος όπου ο Νικ έχει βάλει 17 πόντους και στο τέλος του ημιχρόνου χάνουμε με τρεις. Με το που ξεκινάει να δημιουργεί περισσότερο η άμυνα της Αρμάνι διαλύεται. Όπως πχ στην Ούνιξ πρόπερσι που βάζει 23 και χάνουμε, όπως στη Μπάμπεργκ που βάζει 30 και πάλι χάνουμε .Με την Εφές πέρυσι κερδίζεις στον πόντο τη χειρότερη ομάδα της ΕL με τον Νικ να σουτάρει με 4/7. Και πέρυσι με η Ρεάλ χάνεις με τον Νικ να παίρνει στις ήττες μας 7 τρίποντα μέσο όρο και να εκτελεί πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητες του – με ποσοστό κοντά στο 37%. Στην τελική έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω το εξής.
Κάθε φορά που οδηγούμαστε να πάρει επιθετική προσπάθεια ο Νικ-κυρίως με σουτ-είναι μια μικρή νίκη της αντίπαλης άμυνας
Οπότε τι κάνουμε σε καταστάσεις που πάμε σε σετ ; (θεωρώ δεδομένο πως η ομάδα θα προσπαθήσει να τρέξει. Μπορεί να το καταφέρει, αλλά θεωρώ πως αργά η γρήγορα θα οδηγηθούμε εκεί)
Σε αυτό το σημείο θα παραθέσω κάτι που είχα γράψει στο παρελθόν στο κείμενο με τίτλο ”Α moment of clarity” σε σχέση με τη συμπεριφορά που καλό είναι να έχει η επίθεσή μας
‘’ Έβλεπα στο λογαριασμό του NBA στο Instagram χθες ένα compilation βίντεο που ανέβασαν με επιθέσεις των Warriors. Σε μια στιγμή πιάνει η κάμερα τον Kerr να λέει το εξής..
‘’Keep cutting-keep moving’’
Αν ΑΥΤΗ η επίθεση των Warriors με ΑΥΤΟΥΣ τους παίχτες και την ικανότητα τους στο σουτ ζητεί ‘’κίνηση’’ , τότε τι πρέπει να κάνει η δική μας με αυτή την έλλειψη καλών σουτέρ; Και με τον Καλάθη στον άσο που κάνει αυτό το πρόβλημα να εμφανίζεται πολλαπλώς μεγαλύτερο ( καθώς το όλο θέμα του ότι κλείνουν οι άμυνες εκπορεύεται πρωτίστως από τον Νικ. Αυτός είναι ο main ballhandler της ομάδας και βάσει αυτού προσαρμόζονται οι άμυνες).’’
Δεν υπάρχει άλλη λύση από τη μόνιμη κίνηση των παιχτών – του Καλάθη συμπεριλαμβανομένου, ο οποίος πρέπει να απεμπολήσει την quarterback νοοτροπία του και να παράξει και ο ίδιος κίνηση με τη μπάλα στα χέρια..(εκτός βέβαια και αν μεταμορφωθούμε στους GSW στο σουτ, κάτι όμως που για το οποίο ο Πιτινο έχει τοποθετηθεί πρόσφατα)
Δε νομίζω από την άλλη ότι ο Νικ θα ποστάρει τόσο τον Καμπάτσο όσο υπάρχει η γενική θεώρηση ότι θα κάνει. Δεν το έχω δει να το κάνει μέχρι τώρα σε συνέχεια οπότε δε μπορώ να ελπίζω σε κάτι που δεν έχω δει να συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Είναι και αρκετά δύσκολο να το κάνει λόγω της φύσης της πιο γεμάτης frontline στο ευρωπαϊκό μπάσκετ αυτή τη στιγμή.
Το πρόβλημα με τη Ρεάλ είναι πως έχει ‘’δέντρα’’ στη ρακέτα. Όποτε όπως ανέφερα και πριν δε βλέπω πολύ πιθανή τη χρήση του post παιχνιδιού από πλευράς Τόμας.
Πέραν όμως συγκεκριμένων ματσαρισμάτων-στα όποια βγαίνουμε τις περισσότερες φορές με μειονέκτημα– το θέμα όταν αντιμετωπίζεις μια εν γένει καλύτερη ομάδα από εσένα στα PO πρέπει να παρουσιάσεις tricks. Πρέπει να σπείρεις μέσω αυτών την αμφιβολία στο μυαλό του αντίπαλου όσον αφορά τη γνώση της ανωτερότητας που έχει έναντι σου. Το θέμα είναι τι τρικ μπορείς να παρουσιάσεις…
Καταρχάς πρέπει με κάθε τρόπο ο Ταβάρες να παίξει όσο το δυνατόν λιγότερο μπορεί να παίξει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν εξαιρετικό να είχαμε ακόμη τον Κρις Σίνγκλετον και να τον βάζαμε να παίξει στη θέση 5 παρουσιάζοντας 5-out σχηματισμούς Τι έχουμε πιο κοντινό σε ψηλό παΐδι το όποιο μπορεί να παίξει στο 5, να σπρώξει και να πάρει ριμπάουντ αλλά και να σουτάρει από απόσταση ;
Ναι, στον Μήτογλου αναφέρομαι.
Γνωρίζω πως επί Πιτινο ο Ντίνος έχει φάει ένα μικρό παραγκωνισμό με αποτέλεσμα να μην τον βλέπουμε να αγωνίζεται πολύ. Επίσης γνωρίζω πως το σουτ του είναι πολύ κακό φέτος. Το skill όμως το έχει. Αρκεί να βάλει ένα-δύο.
Είπαμε. Πρέπει να ‘’σπείρεις’’ την αμφιβολία.
Επίσης θεωρώ πως ο ρόλος του Παπαπέτρου στη σειρά θα είναι περισσότερο κομβικός από ότι ίσως φανταζόμαστε. Τον θυμάται κανείς επί Σφαιρόπουλου σε κάποια ελάχιστα ματς που έπαιξε μέχρι και 5 ; Κάτι μου λέει πως ίσως το δούμε και τώρα. Γενικά πάντως το σκεπτικό μου έχει ως εξής.
Πρέπει να είσαι όσο πιο ευκίνητος και ευέλικτος μπορείς.
Δε μπορείς να πας το ίδιο BIG με τη Ρεάλ καθώς στην τελική δε γίνεται κιόλας. Κάντους να ακολουθήσουν τον δικό σου small, ευέλικτο δρόμο. Ο Παπαγιάννης θα αντέξει όσο αντέξει απέναντι σε αυτά τα κορμιά της ισπανικής ομάδας, αλλά δε μπορούμε να περιμένουμε από τον ψηλό να είναι dominant σε ένα τέτοιο ματσάρισμα, ειδικά σε σειρά PO. Ότι και να πάρεις από τον Γιώργο θα είναι καλό.
Και ένα σουτάκι από τα 4 μέτρα δε θα με χαλούσε να το δω πάντως…
Τι κάνεις όμως στην άμυνα τώρα σε ανάλογη περίπτωση που κάνεις ότι είπαμε ;
It’ll take a lot more than words and guns A whole lot more than riches and muscle The hands of the many must join as one And together we’ll cross the river
Αυτό το σύνολο φτιάχτηκε για να παίξει μια gritty άμυνα που πηγαίνει πέρα από αριθμούς.
Ο Καλάθης, ο Παπαπέτρου, ο Κιλπάτρικ, ο Μήτογλου, ο Γκιστ, ο Θανάσης και όλη η ομάδα συνολικά πρέπει να παίξει μια ‘’Take No Prisoners’’ defense η οποία θα έχει να κάνει με πολύ deny στην εισαγωγική πάσα και πάνω απ’ όλα αρκετό grit που θα κάνει το ζωγραφιστό ναρκοπέδιο. (με το μυαλό όμως όσο το δυνατόν περισσότερο συγκεντρωμένο)
Το grit είναι η μαγική λέξη.
Όλη η ομάδα πρέπει να αμυνθεί ως ένα σώμα. Αυτό που λέει και ο στίχος που παρέθεσα πριν..
The hands of the many must join as one..
Κάντε το. Γυρίστε με μία νίκη απο τη Μαδρίτη. Μετά θα αναλάβουμε εμείς.
And together we’ll cross the River…
ΥΓ: Ειναι σαφές πως πηγαινουμε στη σειρά ως το αουτσαιντερ. Νομιζω πως ο συγκεκριμενος ρόλος μας ταιριαζει γάντι τη δεδομενη στιγμη. Ταιριαζει πιο πολυ απο όλους στον προπονητή σου που έχει γραψει χρυσες σελιδες στην ιστορια του αθλήματος εμφανιζόμενος ως τέτοιος.
Όπως αναλόγως άνετα θα αισθανόταν και ο Gimli αν κατέβαινε να παίξει στη σειρα..