Χαίρομαι πολύ για το Γιάννη
Ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι πως αφενός είναι ένα παιδί-σύμβολο για το τι μπορείς να πετύχεις από όπου και αν ξεκινάς, αρκεί να έχεις τα προσόντα για αυτό και τα οποία προσόντα συνδυάζονται ταυτοχρόνως απο μια πραγματική δύναμη θέλησης και αφετέρου καθώς μου αρέσει να βλέπω να ξινίζουν τα μούτρα των φελλών που αυτοπροσδιορίζονται ως ‘’πατριώτες’’ (δεν είναι) όταν βλέπουν ενα παιδί μεταναστών απο τη Νιγηρία που μεγάλωσε στην Ελλάδα, ενας ‘’μαύρος’’ δηλαδή, να πετυχαίνει οτι πετυχαίνει.
Φυσικά ο σεβασμός και η αγάπη που έχει δείξει δημοσίως ο Γιάννης στην πατρίδα που μεγάλωσε είναι αδιάφορη για πολλούς που τον επικρίνουν, φέρνοντας ως κεντρικό επιχειρημα το οτι δεν κατεβηκε με την Εθνικη στο Ευρωπαικο επικαλουμενος τραυματισμο.
Όταν όμως σταμάτησαν να κατεβαίνουν οι Διαμαντίδης και Σπανούλης στα 30 κατι τους (την ίδια στιγμή που οι Παου Γκασολ, Τονι Παρκερ και Ντιρκ Νοβιτσκι των 100 παιχνιδιών το χρονο ερχόταν μονίμως να παίξουν πλην ελαχίστων λογικών εξαιρέσεων λόγω τραυματισμών) τότε το αφήγημα ήταν πως ‘’οκ καλά έκαναν, συγκεντρώνονται στις ομαδες τους ,επαγγελματιες ειναι’’.
Γελαει ο κοσμος.
Παμε παρακατω ομως.
Το βασικο focus του παροντος κειμενου θα γινει στους πραγματικα τρομερους Eastern Finals που παρακολουθησαμε μεταξυ των Milwaukee Bucks και των Toronto Raptors οπως επισης και στα συμπεράσματα που προκύπτουν απο αυτούς
Let’s see…
Αν μια ομάδα με ιντρίγκαρε πραγματικά ούτως ώστε να την παρακολουθήσω κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς, αυτή ήταν η ομάδα του Toronto.
Αυτό το όποιο με οδηγούσε σε κάτι τέτοιο ήταν το γεγονός ότι ο Ujiri αποφάσισε να πάει σε μια πλήρη αλλαγή πλάνου σε σχέση με τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά από την τελευταία χρoνια όπου ο Καναδοί ‘’έγραψαν’’ το καλύτερο ρεκόρ στην 25ή ιστορία τους στο ΝΒΑ κάνοντας 59 νίκες αλλά κατάφεραν να αποκλειστούν με sweep από τον LeΒrοn και το δεύτερο πιο μέτριο σύνολο που είχε ποτέ δίπλα του.
Οι πιο συντηρητικές φωνές εκείνης της περιόδου μιλούσαν για υπομονή στο πλάνο του –κατά τ’άλλα πολύ καλού- coach Casey και πως αφού υπήρξε μια ανοδική πορεία σε επίπεδο performance μέσα στη χρόνια από το Toronto, δεν έλεγε κάτι το ότι αποκλείστηκε απ τον LeΒrοn. Ως εκ τούτου για αυτούς που είχαν αυτα τα επιχείρηματα ‘’όλα έβαιναν καλώς’’.
Το περσινό καλοκαίρι όμως είχαμε τη συγκυρία να υπάρχει διαθέσιμος για trade ο Kawhi Leonard..
To βασικό θέμα με τον Κawhi ήταν πως γνώριζες ότι σε περίπτωση που τον αποκτούσες πήγαινες κατουσίαν σε μια one and done ομάδα καθώς το καλοκαίρι έμενε ελεύθερος. Αν προσέθετες σε αυτό την τουλάχιστον ύποπτη ιστορία με τον τραυματισμό του, τότε τα πράγματα οδηγούσαν σε μια σχετικά παρακινδυνευμένη απόφαση.
Η απάντηση για το αν άξιζε τελικά μια τέτοια κίνηση εκ μέρους του Ujiri είναι εκ των υστέρων προφανής και αντανακλάται πλήρως στην αυθόρμητη αντίδραση του ιδίου όταν τον ρωτάει αυτό το πράγμα ο Ernie Johnson στην απονομή του τίτλου για την Ανατολική Περιφέρεια.
Πως φτασαμε όμως σε αυτή την απονομή ;
Σαν γενικο κλιμα, αυτό που υπηρχε ως αισθηση ηταν πως ευκολα η δυσκολα οι Bucks θα ξεπερνουσαν το εμποδιο των Raptors και σε αυτό συνέβαλαν μερικοι λογοι.
Καταρχάς η ομαδα του Milwaukee ηταν μια μηχανή παραγωγής ποντων έχοντας μια από τις καλύτερες επιθέσεις της Λίγκας και ταυτοχρόνως μια από τις καλύτερες άμυνες. Το pace των Bucks είναι γενικά πολύ υψηλο και είναι στην τελικη η safe zone του. Είναι όντως μια από τις πιο smooth ομάδες στο θέμα ‘’ανάπτυξη στο transition’’.
Επίσης στη σύνθεση της υπάρχει ο ένας από τους τρεις potential MVP’s (ευχόμαστε και ο νικητής του βραβείου για φέτος) ο οποιος τυγχανει να είναι και από τους πιο dominant παιχτες στο ζωγραφιστό που έχουν περάσει τα τελευταια τριάντα χρόνια από τη Λιγκα. Σε συνδυασμό δε με την παρουσία του στη σειρα με τους Boston Celtics οπου κατ’ ουσίαν διαλύει την αμυνα που εχει στήσει πανω του ο coach Stevens , περνώντας στην κυριολεξια πάνω από τους αντιπαλους του, υπήρχε η αίσθηση πως ο Γιαννης ηταν ουσιαστικά unstoppable.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχε η αντίληψη πως ακόμα και ο Γιαννης να μην τραβήξει στο σκοραρισμα , έχουν τόσους πολλούς παιχτες οι Bucks στο roster τους που μπορουν να ευστοχησουν από μακρια που ολο και καποιος θα βγει μπροστα για να τραβήξει στο σκοράρισμα.
Όσον αφορά τους Raptors τώρα υπηήχε επίσης η αίσθηση πως τρύπησαν το ταβάνι τους και αυτό λόγω του πρότερου μη έντιμου βίου του οργανισμού σε καταστάσεις Playoffs και πως από τη στιγμή που για να περάσουν τους Sixers έπρεπε ο Kawhi να φορέσει τη μπέρτα του Superman, θα ήταν δυσκολο να ξανασυμβεί απεναντι στον Γιαννη.
Το θέμα όμως με τους Καναδούς είναι πως μέσα στη διάρκεια της χρονιάς παρουσίασαν πραγματικά ωραίο και ουσιαστικό μπάσκετ.
Ένα μπάσκετ το όποιο μπορούσε να ανταποκριθεί σε κάθε συνθήκη παιχνιδιού καθώς οι παίχτες που απαρτίζουν το σύνολο είναι ικανοί για κάτι τέτοιο.
Ο coach Nurse παρουσίασε συνολικά μέσα στη χρονιά ένα πολύ δουλεμένο σύνολο το όποιο βλέποντάς το, αισθανόσουν πως προετοιμαζόταν στην πραγματικότητα για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη Νέμεση του club.
Την παρουσία του στα Playoffs της Ανατολής.
Αναφέροντας όμως το πλεονέκτημα του versatility από πλευράς Toronto, θέλω ταυτοχρόνως να καταδείξω το ουσιαστικό μειονέκτημα των Bucks , τη μη ύπαρξη δηλαδή ενός τέτοιου versatility μέσα στο παρκέ.
Γιατί όμως οι Bucks ακολούθησαν αυτό το δρόμο ;
Because Giannis.
Από τη στιγμή που ο καλύτερος σου παίχτης είναι ένα πραγματικό φαινόμενο σε θέμα αθλητικών προσόντων και όπως είπαμε και πριν, τόσο dominant στο ζωγραφιστό αλλά έχει εμφανές πρόβλημα στην εκτέλεση από μέση και μακρινή απόσταση, αποφασίστηκε σωστά από τον coach Budenholzer να στελεχωθεί με παιδιά που θα λειτουργούν ως floor spacers ούτως ώστε να ανοίγουν το χώρο στον Γιάννη για να κάνει αυτό που μπορεί να κάνει καλυτέρα από όλους στο ΝΒΑ .
Να σκοράρει μέσα από το ζωγραφιστό.
Την ιδια στιγμή επειδή μιλάμε για την κορυφαία λίγκα του πλανήτη, εννοείται πως οι σουτέρ που θα ανοίξουν το γήπεδο στο Γιάννη είναι όντως επίπεδου ΝΒΑ, όπερ σημαίνει πως θα μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά κατά το διάρκεια της χρονιάς.
Και όντως το έκαναν.
Οι Bucks ήταν από τις ομάδες που σούταραν και πέτυχαν απο τα πιο πολλά τριποντα μέσα στη σεζόν με αξιοπρεπέστατο ποσοστό. Ήταν δηλαδή απολύτως efficient στο σουτ από μακριά.
Στο βωμό όμως αυτής της ανάγκης το Milwaukee ξέχασε(;) να εισάγει και να δουλέψει επαρκώς κάποια αλλά πράγματα στο παιχνίδι του, όπως πχ τη δημιουργία μέσω post up καταστάσεων -πλην Γιάννη- όπως επίσης και το ISO παιχνίδι από κάποιον εκ των υπολοίπων παιχτών καθώς η επιλογή τους έγινε πρωτίστως με βάση την ικανότητα τους στο σουτ από μακριά και όχι τις καταστάσεις απομόνωσης.
Η πίστη ότι ο Γιάννης θα υπερνικήσει τους πάντες λόγω προσόντων ήταν βαθιά.
Σε αυτό το σημείο είναι ίσως το μοναδικό που μπορώ να ασκήσω συνολικά έντονη κριτική στον coach Budenholzer καθώς το συνολικό έργο που παρουσίασε μέσα στη σεζόν ήταν εκπληκτικό.
Έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για καταστάσεις όπου ο Γιάννης θα εγκλωβιζόταν από άμυνες που θα του πρόσφεραν το σουτ απλόχερα, απαγορεύοντας του την είσοδο στο ζωγραφιστο. Η περσινή αναμέτρηση των Bucks με τους Celtics έπρεπε να λειτουργήσει ως παράδειγμα.
Το θέμα είναι πως έγινε μισή ανάγνωση της κατάστασης,
Η αλήθεια είναι πως οι Bucks πέρυσι δεν είχαν αυτή την πληθώρα των σουτέρ που θα επέτρεπαν στο Γιάννη να κάνει τα δικά του, αλλά αυτό αναγνώστηκε ως ο μοναδικός λόγος που ο Γιάννης πνιγόταν στο δάσος από χερια που άπλωνε ο Stevens.
Δεν ήταν.
Αυτό που έλειψε από το τεχνικό επιτελείο των Bucks κατά τη διάρκεια του στησίματος του roster τους ήταν η κατανόηση πως σε καταστάσεις playoffs πρέπει να είσαι επαρκής σε κάθε μορφή παιχνιδιού, καθώς πάντα όταν πηγαίνουμε πιο βαθιά μέσα σε αυτά, τα χέρια ‘’βαραίνουν’’ και οι ISO καταστάσεις με τους ανάλογους παίχτες που μπορούν να το κάνουν –όντας παράλληλα και closers- είναι στην πραγματικότητα υψίστης σημασίας.
Όπως φυσικά και η ανταπόκριση σε κάθε pace που μπορεί να πάει το παιχνίδι, με ειδίκευση στο πιο χαμηλό που πάει συνήθως όταν κατά το κοινώς λεγόμενο ‘’τα γάλατα σφίγγουν’’.
Από την άλλη πλευρά το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να δώσω στο coaching staff των Milwaukee Bucks είναι πάλι η παρουσία του Γιάννη.
Είναι δύσκολο να του πάρεις τη μπάλα από τα χέρια σε τέτοιες καταστάσεις καθώς αυτός είναι ο franchise player της ομάδας και κάτι τέτοιο έχει βαρύνουσα σημασία για το πώς λειτουργούν τα πράγματα εκείνες τις στιγμές στους αγώνες.
Από τη στιγμή που ο Γιάννης δε μπορεί επ ουδενι να είναι λειτουργικός μακριά από τη μπάλα στην επίθεση, είναι δύσκολο να βάλεις ένα παίχτη που τη θέλει και αυτός για να δημιουργήσει κάτι. Η παρουσία του Bledsoe πχ έχει το εγγενές πρόβλημα που μόλις αναφέραμε. Παρά το γεγονός ότι ο αμερικανός guard έχει βελτιώσει την εκτέλεση του φέτος από μακριά , δεν παύει να αποτελεί ακόμα έναν στόχο της αντίπαλης άμυνας στη θέμα της επιλογής του να τον αφήσει να σουτάρει.
Βέβαια ο Bledsoe είναι ο μοναδικός άλλος παίχτης των Bucks που μπορεί να επιτεθεί με το σωστό aggressiveness στο καλάθι καθώς είναι slasher. Ο άλλος που θα μπορούσε να κάνει κάτι έχοντας τη μπάλα στα χέρια είναι ο Middleton, καθώς όντως έχει την ποιότητα να το κάνει. Είναι γενικά ένας κομπλέ επιθετικά παίχτης που μπορεί και να δημιουργήσει και νά σκοράρει με την ίδια ευχέρεια, απλώς στην ομάδα του Γιάννη ‘’περιορίζεται’’ κυρίως στην εκτελεστική του ικανότητα.
Ας πάμε όμως να δούμε πως μεταφραστήκαν όλα αυτά στη σειρά των 2019 Eastern Finals..
To πρώτο ματς είναι μια ξεκάθαρη δήλωση πως πρόκειται συνολικά να απολαύσουμε τρομερά ματς σε αυτή τη σειρά.
Το πρώτο ημίχρονο είναι στην πραγματικότητα μια από τις ωραιότερες παραστάσεις ολοκληρωτικού μπάσκετ που έχω δει τα τελευταία χρόνια και το είδα από την πλευρά του Toronto.
Το ball movement της ομάδας των Raptors είναι άρτιο και το όποιο μεταφράζεται σε εκτέλεση με κάθε πιθανό τρόπο στην επίθεση. Από uncontested pull-ups και 3’s μέχρι μέσα-έξω παιχνίδι, post up ,τρέξιμο στο transition, drive..οργασμός.
Το βασικό θέμα όμως βρισκόταν άλλου.
Η άμυνα που παίζουν οι Καναδοί είναι βαθιά εντασιακή με πολύ τρέξιμο στα close out των Bucks, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα ελάχιστα uncontested shots εκ μέρους των παιχτών του Milwaukee. Θα μπορούσαν να παρουσιαστούν με την ιδια ένταση και στο δεύτερο ημίχρονο ;
Ήταν δύσκολο και αποδείχθηκε τέτοιο.
Τη όλη κατάσταση επιβάρυνε η απόφαση του coach Nurse να παίξει με πολύ κλειστό rotation ( κάτι που έκανε και σε όλη τη διάρκεια της σειράς). Το θέμα όμως ήταν πως το rotation δεν ήταν απλά κλειστό. Ήταν ασφυκτικό. Οι πέντε starters παίζουν πάνω κάτω 40 λεπτά όλοι με τους άλλους τρεις από τους 8 συνολικά που εμφάνισε στο παρκέ να παίζουν μαξ 17 λεπτά. Φυσικά μια τέτοια επιλογή αποδείχθηκε λανθασμένη, ειδικά από τη στιγμή που αποφάσισε να παίξει τέτοιας έντασης άμυνα. Ο στόχος του Nurse ήταν προφανής. Είχε σημαδέψει το Game 1 για να κάνει break αλλά δεν του βγήκε.
Κάτι τέτοιο φάνηκε από τα επίπεδα έντασης και ενεργειας που εμφάνισε η ομάδα του στο Game 2, το όποιο οι Bucks παίρνουν παρά πολύ εύκολα, όποτε δε χρειάζεται να αναφέρουμε και πολλά για αυτό.
Και στα δυο πρώτα ματς στο Milwaukee φάνηκε όμως το εξής, το όποιο συνολικά ‘’έγραψε’’ στη σειρά. Το ποσοστό των Bucks από τη γραμμή του τρίποντου είχε πέσει αρκετά. Στο πρώτο ματς σούταραν με 25% και στο δεύτερο –που ήταν και πιο χαλαρά τα πράγματα λογά της ροής του ματς- με 31,7%. Από τη στιγμή που μιλάμε για μια ομάδα της τάξεως του 35% σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς με το τρίποντο να αποτελεί το άρμα μάχης μαζί με τα plays του Γιάννη, τα ποσοστά του πρώτου ματς συγκεκριμένα χτύπησαν ένα πρώτο καμπανάκι.
Και κάπως έτσι, η σειρά μεταφέρεται στο Toronto.
Σε ένα Toronto που διψάει πολύ για την πολυαναμενομενη υπέρβαση και που γνωρίζει πως έχει στις τάξεις της τον καλύτερο παίχτη που θα μπορούσε ποτέ να παίξει στον οργανισμό τους…
Το Game 3 ειναι ενα επικο ματς-ραψωδια του καλυτερου παιχτη των φετινων Playoffs και εναν απο τους τρεις καλυτερους στη Λιγκα.
Παρένθεση.
Το μεγαλύτερο ποσοστο των παιχτών που παίζουν στο ΝΒΑ ειναι εξ ορισμου καλοι, καθως επιλεχθηκαν να στελεχώσουν τις ομάδες του καλύτερου Πρωταθλήματος στον κοσμο. Το γεγονός οτι ειναι σύνηθες να βλεπεις παιχτες που εκει ειναι bench warmers ή να ανεβοκατεβαινουν μεταξυ G-League και ΝΒΑ και στην Ευρωπη να ειναι οι σταρ της Ευρωλιγκας καταδεικνύει του λογου το αληθές.
Οι καλυτεροι ομως αυτων χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες.
ΟΙ all-star, οι superstars και οι Υπερπαίχτες.
Στην τελευταια ελιτ κατηγορια, αυτη τη στιγμη μπορω να δω μονο 3 να μπορουν να πουν πως ανηκουν εκει επαξια.
O Lebrοn James, o Kevin Durant και φυσικά ο Kawhi Leonard.
Κλεισιμο παρενθεσης.
To turning point της σειράς ειναι το γεγονος οτι ο καλύτερος two-way παίχτης στο γνωστό Σύμπαν ‘’ανέλαβε’’ να επιτηρήσει τις περισσότερες κατοχές του Γιάννη.
Είναι ενδεικτικό πως στα Games 1 και 2 ο Leonard ήταν στον Γιάννη σε 19 μόνο κατοχές του, με τη μερίδα του λέοντος στο μαρκάρισμα του να αναλαμβάνουν οι Siakam και Ibaka με 68 και 35 κατοχές αντιστοίχως. Ο Γιαννης καταφέρνει να πετύχει 33 ποντους σε αυτο το διδυμο σε 25 προσπάθειες.
Στο Game 3 όμως ο Κawhi ‘’έχει’’ τον Γιάννη σε 41 κατοχές έχοντας ως αποτέλεσμα ένα συνολικό 2/12 του έλληνα superstar και 4 πόντους.
Επίσης ειναι σαφές πως υπήρχε συνολικά ενα πλάνο με helping defense στον Αντετοκούνμπο, απλως φαινόταν και από τη γλώσσα του σώματος του Γιαννη πως απο τη στιγμή που πηγε ο Leonard ως βασικος στην άμυνα του, ο Γιαννης ειχε ενα μεγαλύτερο δισταγμό στις κινησεις του.
Βεβαια οταν μιλαμε για τον Leonard και την αμυντική του επάρκεια ας μη ξεχναμε πως όντας σε αυτόν ακριβως το ρόλο κατάφερε να πάρει το βραβείο του MVP στους Τελικούς του 2014 καθως κατάφερε να περιορίσει το impact εκείνου του LBJ παρότι τα νούμερα που γράφει ο τελευταίος δεν τα λες και άσχημα.
Απλως το impact στο παιχνiδι ειναι κάτι που πηγαίνει πολύ πιο μακριά απο τα νούμερα.
(Διαμαντίδης approves)
Η αληθεια τωρα ειναι πως στο Game 3 οι Raptors ειναι φανερά καλύτεροι απο τους Bucks. Παρακολουθώντας όμως το παιχνίδι εκεινη την ωρα ομολογώ πως…κουράστηκα εγω που το παρακολουθούσα απο την τηλεόραση βλέποντας το effort και των δυο πλευρών που προερχόταν απο τη θέληση τους για τη νικη. Τρομερή ένταση μπρος-πίσω σε όλη τη διάρκεια του ματς, μέχρι που φτάνουμε στις βολές του Siakam.
Ο Καμερουνεζος βασικος υποψηφιος για το βραβειο του ΜIP για φετος χανει και τις δυο βολες, με αποτέλεσμα στην επομενη επιθεση ο Middleton να ισοφαρίσει με λει απ
.
Και καπου εκει ξεκιναει η πραγματικη μαχη χαρακωματων.
Ο Leonard φυσικα πρωτοστατεί σε αυτο το πραγμα. 52 λεπτα συμμετοχής, 36 ποντοι, 9 ριμπαουντ, 5 ασσιστ και κράτημα του Γιαννη στους 12 ποντους.
Η στιγμή δε που έχοντας παίξει δυο παρατάσεις και τρέχει στο transition και καρφώνει με μανία τη μπαλα με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα βρω καλώδια κόβοντάς τον στο λαιμο. Επίσης γενικά στο ματς ήταν πολυ σημαντική η συμβολή του Norman Powell καθως δίνει ανάσα στο rotation της ομαδας του στο οποίο υπαρχει ενας Green ο οποιος συνολικά πέρασε και δεν ακουμπησε. Τρομερό και μη αναμενόμενο underperformance απο τον αλλοτε πρωταθλητη με τους San Antonio Spurs.
Εν τέλει οι Raptors κερδιζουν, αλλα το πιο σημαντικο δεν ειναι αυτο. Τετοιο ειναι το οτι βρισκουν τη φορμουλα ουτως ωστε να περιορισουν το impact του Γιαννη στο γηπεδο, δειχνοντας στους Bucks πως για να προκριθουν στους Τελικους θα επρεπε να δουν βραδιες σαν αυτη του Game 1 του Brook Lopez.
Κοινώς βραδιές καριέρας απο παιχτες ρολίστες, κατι ομως που δεν απαντάται τόσο συχνά σε αυτο το επίπεδο των playoffs- ειδικά απο τη στιγμη που ο εκάστοτε superstar της ομαδας δεν είναι σε καλη βραδια.
Οσον αφορα το Game 4 τωρα το βασικό ερωτημα ηταν το κατα ποσο θα άντεχε ο Leonard να επαναλάβει ανάλογη βραδιά μετά το πραγματικά εξαντλητικά performance του στο προηγουμενο ματς.
Με το που ξεκινάει το παιχνίδι ο Kawhi είναι εντελώς passive στην επίθεση με αποτέλεσμα να πάρει την πρώτη προσπάθεια του 6 λεπτά μετά την έναρξη του ματς και ο Αντετοκουνμπο έχει ήδη καρφώσει τη μπάλα στο καλάθι των Καναδών 2 φορές, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ματς πήγε σε transition καταστάσεις στην αρχή. Μέχρι να ξαναπάει ο Kawhi πάνω του..
Σε σχεση με τους Καναδους τωρα να πουμε το εξης.. Συνολικά είναι το πρώτο ματς της σειράς που ο Leonard κάνει ένα βήμα πίσω επιθετικά και βγαίνει τόσο εντονα μπροστά όλο το υπόλοιπο supporting cast του Toronto.
Να επαναλάβουμε σε αυτό το σημείο πως το roster των Raptors αποτελείται από πραγματικά κάλους παίχτες που συνολικά παρουσίασαν πολύ ωραίο μπάσκετ μέσα στη χρόνια. Το βασικό πρόβλημα αυτής της ομάδας βρισκόταν κυρίως στο mentality αυτής. Μετά όμως τη συνεχόμενη larger than life παρουσία του Kawhi στα playoffs ήταν θέμα χρόνου να συμπαρασύρει τους γύρω του. Συμβαίνει συχνά και στον αθλητισμό και στη ζωή να εμφανίζεται κάποιος ο όποιος θα συμπαρασύρει ένα σύνολο ανθρώπων προς κάτι καλύτερο, με αποτέλεσμα οι συμπαρασυρόμενοι να επιδεικνύουν αρετές που μέχρι τότε δεν είχαμε δει να υπάρχουν.
Και μιας και μιλάμε για κάτι τέτοιο ας πάμε στο κομβικό Game 5 μέσα στο Fiserv Forum…
Tα Ελαφια, συνεπικουρούμενοι απο τη δύναμη της εδρας τους μπαινουν φουριόζοι έχοντας την τυχη να βλέπουν τον Bledsoe να σουταρει με ποσοστα πολυ καλυτερα του 25% που εκτελουσε μεχρι εκεινη την ώρα στη σειρα και τον Brogdon να επιβεβαiωνει πως εναι ενας πραγματικά καλος παιχτης με φονικο χέρι απο μακρια.
Την ιδια στιγμη το Toronto πίνει θάλασσα συνολικά (παιχτες και προπονητης) πλην ενος.
Ο Leonard κουβαλαει για νιοστή φορά την ομαδα στις πλάτες του μεχρι οι υπολοιποι συμπαιχτες του να βρουν τα πατηματα τους και να τον βοηθησουν. Και εδω εχουμε ενα σοβαρο λαθος του επιτελειου των Bucks ως προς τη θεαση του ματς.
Ο coach Bud αργεί χαρακτηριστικά να διαβάσει την pass-first νοοτροπία που έχει ο Kawhi στο ματς για τρία τουλάχιστον 12λεπτα , που είχε ως αποτέλεσμα 9 assists εκ μέρους του , οι οποίες κατέληξαν όλες σε uncontested 3’s.
Το step-up του VanVleet είναι κομβικός παράγοντας και για την έκβαση του ματς και της σειράς εν γένει. Ο guard των Καναδων βρίσκει το σθένος να πετυχει σε τετοιο ματς 7/13 τριποντα, κατι που πιστεψτε με δεν ειναι καθολου ευκολο. Προφανως, σιγουρα βοηθαει η δημιουργια ολης της ομαδας –και ειδικα του Leonard- σε αυτο το πραγμα, αλλα στην τελικη αν δεν τα βαλεις κανεις μια τρυπα στο νερο.
Κάπου στην 4η περίοδο τώρα , συμβαίνουν τα κλασικά με τον Kawhi και τις καταστάσεις απομόνωσης που πηγαίνει ξεκινώντας συνήθως από τις 45 μοίρες ψηλά στη γραμμή του τρίποντου και αποφασίζοντας κάθε στιγμή τι θα κάνει, αναλόγως την κατάσταση.
Και εδω κρυβεται μια πολυ βασικη παραμετρος της φασης σε σχεση κυριως με τον σταρ της αντιπαλης ομαδας, τον Γιαννη Αντετοκουνμπο.
Ο Leonard ενεργεί όπως ενεργεί επιθετικά καθώς έτσι του ορίζουν τα skills του να κάνει.
Το ίδιο ακριβώς όμως συμβαίνει δυστυχώς και με τον Γιάννη.
Η ομάδα είναι στημένη πάνω στα προσόντα του Γιάννη, αλλά τη δεδομένη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος άλλος μέσα στο ρόστερ να επωμιστεί την ευθύνη όταν τα πράγματα ζορίζουν καθώς ο ίδιος ο Γιάννης είναι ο franchise player των Bucks. Το ότι ο Έλληνας superstar πηγαίνει προς το τέλος του ματς και πνίγεται πάνω στα χεριά των παιχτών του Toronto είναι επίσης κάτι που του ορίζεται απ τα skills του να κάνει.
Και αυτό επειδή δεν έχει σουτ. Είναι τόσο απλό.
Είναι πολύ βασικό στο σύγχρονο μπάσκετ ο βασικός χειριστής σου να μπορεί να εκτελεί και –κυρίως- οι αντίπαλοι σου να γνωρίζουν ότι είναι ικανός να το πράξει. Βάσει αυτών των πραγμάτων θα οριστεί η αντιμετώπιση της άμυνας πάνω σου.
Η μεγάλη σημασία του πράγματος έγκειται στον όρο βασικός χειριστής.
Επίσης συμφωνώ με την άποψη πως ένας ηγέτης μιας ομάδας πρέπει να είναι συνήθως και ο closer αυτής. Είναι δύσκολο-έως απίθανο- να ζητήσεις από κάποιον που δεν έχει πρώτο ρολο σε μια ομάδα να ‘’κλείσει’’ το ματς ενώ στην υπόλοιπη διάρκεια του δεν ενεργεί ως τέτοιος. Όποτε ως εκ τούτου το βάρος της φάσης συνήθως πέφτει στον καλύτερο της παίχτη.
Και αυτός οφείλει να είναι πάνω απ’ όλα επαρκής σε αυτό.
Λίγα λόγια και για το Game 6 και να κλείσουμε.
Είναι ίσως η καλύτερη εμφάνιση των Bucks σε όλη τη διάρκεια της σειρά, δεδομένης της δυσκολίας του εγχειρήματος καθώς είναι με την πλάτη στον τοίχο. ΟΙ σουτέρ της ομαδας πυροβολουν κατά ριπάς με τον Middleton να κάνει ίσως το καλύτερο του παιχνίδι εκτελεστικά.
Οι Raptors εμφανίζουν σημάδια choke καθώς απ’ ότι φαίνεται ο Kawhi δικαιούται να κάνει ένα κακό ματς. Προσέξτε. Επαναλαμβάνω την ποιότητα του συνόλου των Raptors. Αλλά έτσι φαίνεται ακόμα μια φορά η έννοια του impact του καλύτερου σου παίχτη.
Για να μην τα πολυλογώ, τα πράγματα πηγαίνουν πρίμα για το Milwaukee. Είναι από τις βραδιές που λες πως έτσι όπως κυλούν τα πράγματα απλά δε χάνεις το ματς.
Ενδεικτικά, βλέποντας το παιχνίδι εκείνη την ώρα, συνομιλούσα με τον @SARAS και του λεω εκεί πριν το τέλος του τρίτου 12λεπτου πως ‘’έχουμε break’’ και μόνο με θαύμα γυρνάει το ματς για τους Καναδούς.
Μέχρι που ο ‘’fun guy’ αποφασίζει να φορέσει την υστάτη ώρα ξανά τη μπέρτα του Superman, να βάλει τη στολή του Batman και να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του Professor X για να διαβάσει τα μυαλά συμπαικτών και αντιπάλων.
Το ματς είναι 76-61 και ο Leonard κάνει τα εξής.
- Καλάθι και φάουλ
- Ριμπάουντ στην άμυνα και pull-up απο τα 6.5 μετρα
- Laser πάσα-assist στον Siakam
- Κερδισμένο φάουλ από τον Bledsoe σε προσπάθεια για τρίποντο όπου βάζει τις 2, παίρνει το ριμπάουντ μέσα σπω τρεις παίχτες, κερδίζει φάουλ, εκτελεί πάλι βολές και βάζει τη μια.(εδω να πούμε πως ίσως το φάουλ του Bledsoe φαίνεται χαζό αλλά αυτό που τον ωθεί να του κάνει φάουλ μαρκάροντας τον εκεί είναι ακριβώς αυτό που λέγαμε πριν. Πιστεύει ότι μπορεί να το βάλει εκείνη την ώρα και γι’αυτό τον μαρκάρει. Το αντίθετο με ότι συνέβαινε στην περίπτωση του Γιάννη στην άλλη πλευρά)
Από εκεί και περά και αφού ο Ηγέτης της ομάδας έχει δώσει το σύνθημα, ξυπνουν από το λήθαργο και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του και οδηγούν το παιχνίδι σε ακόμα μια νίκη της ομάδας τους και στην πρόκριση τελικά των Toronto Raptors στα NBA Finals για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Τώρα, πέραν των όποιων συμπερασμάτων εξάγαμε κατά τη διάρκεια της ανάλυσης της σειράς να πούμε ένα δυο τελευταία πράγματα ακόμη.
Καταρχάς εύφημος μνεία στον Kyle Lowry.
H αλήθεια είναι πως ο Lowry (ή Lawry κατα τον @SARAS όταν τον αναφέρει σε tweet της σελιδας –συγχωρήστε τον, είναι πτώμα συνήθως εκείνη την ώρα, Λολ) έχει τη φήμη του choker.
Όχι άδικα.
Όταν μιλάμε για τον συγκεκριμένο, καλό είναι να αναφέρουμε πως είναι συνολικά ένας εξαιρετικός playmaker και παίχτης, στου οποίου το ρεπερτόριο υπάρχει σε ίση επάρκεια και η δημιουργία και η εκτέλεση. Επίσης είναι και πολύ κάλος αμυντικός.
Το θέμα είναι όμως πως όποτε έφτανε η ώρα των Playoffs ο συμπαθής Kyle εξαφανιζόταν. Η διάφορα των νούμερων του μεταξύ regular και post season είναι τόσο ‘’αστεία’’ που σε κάνει να αναρωτιέσαι πραγματικά για τον ψυχισμό του παίχτη.
Ενδεικτικά στο ξεκίνημα των PO, στο πρώτο ματς με τους Orlando Magic εντος στο οποίο οι Raptors χάνουν γράφω στο Twitter αυτό..
Κι ομως..
Η παρουσία ενός τόσο πραγματικά καλού παίχτη σαν τον Kawhi έκανε τον Lowry να βγάλει τα πραγματικά καλά στοιχεία που έχει στο παρκέ. Στο μεγαλυτερο μερος της σειρας με τους Bucks οργανώvει και εκτελεί εξαιρετικα, ακομα και σε καταστασεις που η μπαλα ηταν βαρια.
Ειδικα στο τελευταίο ματς το επίπεδο συγκέντρωσης του μπρος-πισω είναι σε τρομερό επιπεδο με αποτέλεσμα να ειναι επισης πάρα πολυ κομβικός για την όλη πορεια της ομάδας του και να μας οδηγησει σα σαιτ να γράψουμε αυτο.
Κατι τελευταίο για το θέμα του Γιάννη και το σουτ σε συνάρτηση με όσα ακούγονται πως λόγω ηλικίας θα φτιαχτεί κλπ.
Ναι. Ο Γιάννης είναι δουλευταράς και θεωρητικά είναι ικανός να φτιάξει το σουτ του.
Πόση όμως μπορεί να είναι αυτή η βελτίωση ;
Το θέμα με το σουτ του Γιάννη δεν είναι μόνο το αν μπαίνει μέσα η μπάλα η όχι. Είναι πως ειναι στην πραγματικότητα πολύ αργή η μηχανική του, από τον τρόπο που βάζει τα πόδια του μέχρι και το release του. Όπως γίνεται ίσως αντιληπτό το ‘’να φτιάξει το σουτ του ο Γιάννης’’ είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία με αμφίβολο αποτέλεσμα.
Επίσης θα σας πω κάτι που ίσως ακουστεί οξύμωρο. Ειναι το ίδιο το domination του Γιάννη μέσα στο ζωγραφιστό ένας από τους λόγους που οι αντίπαλοι του θα του δίνουν το σουτ και που αυτός θα ψάχνει την ιδία τη διείσδυση στην όποια ειναι αποδοτικότατος. Από τη στιγμή που θεωρώ πολύ δύσκολο να αποκτήσει την ταχύτητα της μηχανικής που έχει ο Durant στο σουτ του (τον αναφέρω λογω ίδιου ύψους) νομίζω πως μια λύση θα ήταν να πάνε οι Bucks σε απόκτηση ενός ακόμα superstar ούτως ώστε να μετατοπίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις το κέντρο βάρους της επίθεσης.
Βεβαια με την ταχύτητα βελτίωσης που είχε αυτό το παιδι μέχρι τώρα όλα μπορούμε να τα περιμένουμε. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να τον απολαμβάνουμε και τον περιμένουμε το καλοκαίρι στην Κίνα ούτως ώστε να τον δούμε με τα γαλανόλευκα ακόμη μια φορά…