Η φετινή σεζόν του Παναθηναϊκού ολοκληρώθηκε, όπως όλες οι προηγούμενες μετά το 2012, με μια αποτυχημένη προσπάθεια να ξαναβρεθεί στο Φ4 της Ευρωλίγκας. Αυτό μοιάζει αρκετό για να προκαλέσει έναν αυτοματοποιημένο συνειρμό αποτυχίας, αλλά τα πράγματα φέτος μοιάζουν πιο περίπλοκα από τις προηγούμενες σεζόν.
Η αλήθεια είναι ότι φέτος είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν πρέπει οι οπαδοί της ομάδας να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο
Από τη μία πλευρά, μία σκούπα στα playoffs δεν είναι και δεν μπορεί να θεωρείται ούτε ευχάριστη ούτε δεδομένη εξέλιξη, ακόμα και αν αποτελεί προϊόν ενός ματσαρίσματος με έναν αντίπαλο που όχι μόνο έχει ένα από τα πιο πλήρη ρόστερ στην Ευρωλίγκα, αλλά είχε και το πλεονέκτημα έδρας.
Από την άλλη πλευρά, το να μιλάμε για αποτυχία του φετινού Παναθηναϊκού να πάει στο Φ4 με μειονέκτημα έδρας απένατι στη Ρεαλ μοιάζει με ανέκδοτο, ειδικά αν κάποιος αναλογιστεί ότι δύο μήνες πριν οι πιθανότητες να μπει η ομάδα στα playoffs ήταν λιγότερες του 1%.
Η αγωνιστική μεταμόρφωση της ομάδας – που 10 αγωνιστικές πριν το τέλος της regular season παρέπαιε, παίζοντας κάτι σαν μπάσκετ, αλλά μετά από ένα εντυπωσιακό αγωνιστικό come-back με καλό μπάσκετ και νίκες επί ισχυρών αντιπάλων ακόμα κι εκτός έδρας έφτασε να τερματίσει στην 6η θέση – δημιούργησε μία δικαιολογημένη ευφορία.
Αυτή η ευφορία γέννησε την ελπίδα ότι το παραμύθι της υπέρβασης θα μπορούσε να συνεχιστεί και στα playoffs παρότι όλοι κατανοούσαν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες.
Το 3-0 προκάλεσε λοιπόν μια απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα των περιορισμένων δυνατοτήτων ενός κακοστημένου ρόστερ, αν και στο πρώτο ματς η αδυναμία τόσο του Νικ Καλάθη όσο και των διαιτητών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων στέρησαν στην ομάδα μια νίκη που ίσως και να άλλαζε τα δεδομένα στη σειρά.
Με τα αν όμως δεν γράφεται ιστορία και αυτή κατέγραψε μία εμφατική όσο και δίκαιη πρόκριση για τη Ρεαλ.
Τελικά πρέπει να είμαστε χαρούμενοι ή στενοχωρημένοι από αυτήν την εξέλιξη;
Εδώ νομίζω κολλάει γάντι η ατάκα του τίτλου που, όπως θα έχουν αντιληφθεί ήδη οι μυημένοι, προέρχεται από έναν διάλογο του Stannis Baratheon με τον Ser Davos Seaworth στο περιβόητο Game of Thrones.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο υγιές σκεπτικό για να προσεγγίσει κανείς τη φετινή χρονιά του ΠΑΟ στην Ευρώπη από το να παραφράσει την ατάκα της σκηνής:
Μια καλή επιλογή δεν ξεπλένει την κακή, ούτε μια κακή επιλογή την καλή
Κανένας αποκλεισμός δεν μπορεί να ακυρώσει την επιτυχία της επιλογής να αντικατασταθεί ο Τσάβι Πασκουάλ από τον Ρικ Πιτίνο με αποτέλεσμα η ομάδα να προκριθεί στην οχτάδα, χαρίζοντας όμορφες μπασκετικές στιγμές και δυνατές συγκινήσεις στους οπαδούς τηςΑπό την άλλη, κανένα εντυπωσιακό come-back και καμία σταθερή παρουσία στην οχτάδα των playoffs δεν μπορεί να σβήσει τον κακό σχεδιασμό του καλοκαιριού που ευθύνεται για την συνεχιζόμενη αδυναμία και αποτυχία της ομάδας να διεκδικήσει με αξιώσεις μια θέση στο Φ4
Οπότε για να επανέλθω στο αρχικό μου ερώτημα, η απάντηση είναι, νομίζω, ότι δεν μπορούμε να είμαστε ούτε χαρούμενοι ούτε στενοχωρημένοι για την εξέλιξη της φετινής ευρωπαϊκής σεζόν.
Το μόνο που πρέπει να είμαστε είναι προβληματισμένοι και ίσως εντέλει και λίγο ευγνώμονες για τον τρόπο που αποκλειστήκαμε.
Το ξέρω ότι σε πολλούς θα ακουστεί κάπως παράταιρο το τελευταίο, αλλά μεσοπρόθεσμα ο αποκλεισμός από τη Ρεαλ με «σκούπα» μπορεί να αποδειχθεί έως και ευεργετικός για την ομάδα, διότι έθεσε τα πράγματα και πάλι στην πραγματική τους διάσταση.
Αν είχαμε χάσει την πρόκριση στο νήμα με 3-2 ή αν η Ρεάλ είχε εμφανιστεί κατώτερη των περιστάσεων και είχε γίνει κάποιο θαύμα, τα εγκληματικά λάθη που έγιναν φέτος το καλοκαίρι θα είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα με κίνδυνο να ξεχαστούν εντελώς.
Η «σκούπα» λοιπόν μπορεί να μας πονάει αγωνιστικά, αλλά σε επίπεδο μελλοντικού σχεδιασμού είναι χρησιμότατη γιατί μας λέει την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος.
Μας υπενθυμίζει δηλαδή εμφατικά αυτό που η επίτευξη της 6ης θέσης στην τελικη κατάταξη απειλούσε να μας κάνει να ξεχάσουμε ή τουλάχιστον να σπρώξουμε κάτω από το χαλί: ότι οι ομάδες φτιάχνονται το καλοκαίρι και ότι τα λάθη του καλοκαιριού δεν μπορούν και δεν πρέπει να διορθώνονται τον Γενάρη.
Αυτό είναι ένα μάθημα και ένα μήνυμα που η διοίκηση της ΚΑΕ έπρεπε επειγόντως να (ξανα)πάρει.
Ως εκ τούτου, όσοι από μας δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με καλό μπάσκετ τη μισή χρονιά και με ενα πλασάρισμα στην οκταδα ως επιτυχία, επειδή αρνούμαστε να εθιστούμε στη μετριότητα όλα αυτά τα άγονα χρόνια στην Ευρώπη, νιώθουμε ότι υπάρχει και ένα μικρό κερδος από αυτόν τον αποκλεισμό.
Το κέρδος είναι ότι το 3-0 απαγορεύει στον διοικητικό ηγέτη της ομάδας να κλείσει τα μάτια στην πραγματικότητα και να συνεχίσει να προσποιείται ότι μπορούμε να τα κάνουμε μαντάρα το καλοκαίρι και μετά να τρέχουμε να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα το χειμώνα.Το ερχόμενο καλοκαίρι είναι με διαφορά το πιο κρίσιμο στην ιστορία του μπασκετικού ΠΑΟ μετά το ‘12 και ως εκ τούτου περιθώριο για την επανάληψη των ίδιων λαθών δεν υπάρχει
Ωστοσο στη φετινή σεζόν υπάρχει και κάτι το αδιαμφισβήτητα θετικό. Πέρα από την όποια αίσθηση επιτυχίας ή αποτυχίας αφήνει η ευρωπαϊκή πορεία, η γενική αίσθηση που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι μια αίσθηση ελπίδας.
Η ελπίδα αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η ομάδα βρίσκεται επιτέλους μετά από χρόνια σε ένα σημείο όπου χρειάζονται λίγες σωστές κινήσεις για να χτίσει ένα ρόστερ που θα κοιτάζει αγωνιστικά στα μάτια τους δυνατούς της Ευρωλίγκας.
Το αν οι κινήσεις αυτές θα γίνουν ή όχι μένει να το δούμε στην πράξη το καλοκαίρι και δεν σκοπεύω να κάνω τωρα δίκη προθέσεων, αρχίζοντας τις εικασίες για το τί θα πράξει ή δεν θα πράξει η διοίκηση.
Εκεί που θέλω να εστιάσω όμως είναι στο ότι κανείς στην ομάδα πλέον δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει τι επακριβώς πρέπει να γίνει για να ξαναγίνει ο ΠΑΟ ανταγωνιστικός στο υψηλότερο επίπεδο.
Είναι κάπως παράδοξο, αλλά τον δρόμο για το τι πρέπει να διορθώσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τον έδειξε στον εαυτό του ο ίδιος με τη μαγική κίνηση της πρόσληψης του Ρικ Πιτίνο εν μέσω της σεζόν.
Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να νιώθει τυχερός ή άτυχος με αυτήν την δεδομένα εξαιρετική επιλογή του, για την οποία αξίζει όλο το credit.
Διότι φέρνοντας τον Ρικ Πιτίνο ο πρόεδρος δεν πέτυχε μόνο να φέρει έναν κόουτς που μετέτρεψε το αγωνιστικό ασχημόπαπο του Τσάβι Πασκουάλ σε κύκνο. Έφερε και μία ηγετική προσωπικότητα που, όντας πολύ μεγαλύτερη από το σύλλογο και από τα στενά όρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Η συνέντευξη τύπου του κόουτς μετά το τελευταίο ματς με τη Ρεάλ ήταν ένα «ξεβράκωμα» για τα κακώς κείμενα τόσο στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της ομάδας όσο και στο ελληνικό μπάσκετ εν γένει, κυρίως όσον αφορά στη νοοτροπία και στον τρόπο ανάπτυξης των Ελλήνων αθλητών.
Μπορεί ο Πιτίνο να είπε ό,τι είπε χαριτολογώντας, αλλά όλοι ξέρουμε ότι το χιούμορ που έχει ως βάση του τις αδυναμίες του άλλου πρέπει να εμπεριέχει έναν πυρήνα αλήθειας για να είναι επιτυχημένο.
Ο Πιτίνο μας είπε, λοιπόν, με ωραίο και χαριτωμένο τρόπο πικρές αλήθειες. Δεν έκανε σόου.
Οι πικρές αλήθειες είχαν ξεκινήσει βέβαια από νωρίς με τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του για την ανορθολογική στελέχωση της ομάδας το καλοκαίρι, γεγονός για το οποίο φέρουν ακέραια τη συνευθύνη η διοίκηση και ο τότε προπονητής, οι οποίοι υποστηριζόμενοι από τα γνωστά φερέφωνα δήλωναν ότι έχουμε ρόστερ που διεκδικεί θέση στο Φ4.
Οι πικρές αλήθειες συνεχίστηκαν με τα σχόλια για τα χάλια του ΟΑΚΑ και τις κακές συνθήκες προπόνησης και εργασίας των πρωταγωνιστών, δηλαδή παικτών και προπονητών.
Οι πικρές αλήθειες κορυφώθηκαν με την κατ’ εμέ σημαντικότερη δήλωση Πιτίνο, η οποία ξεμπροστιάζει πλήρως τον ερασιτεχνισμό της ΚΑΕ:Τα πολλά λεφτά δεν είναι ο μόνος τρόπος για να φτιάξεις ανταγωνιστική ομάδα
Αυτή είναι η μόνιμη επωδός και δικαιολογία τα τελευταία χρόνια όλων όσων αρνούνται να παραδεχθούν την παροιμιώδη αδυναμία της διοίκησης να οργανώσει την ομάδα σε διαφορετικά πρότυπα από τη στιγμή που η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν επέτρεπε τις οικονομικές υπερβάσεις παλαιότερων εποχών.
Ο Ρικ Πιτίνο με τον αμίμητο τρόπο του είπε ένα εμφατικό «βγάλτε επιτέλους τον σκασμό» στις ορδές των παναθηναϊκαρχών των σόσιαλ μήντια που εθισμένοι πλέον στην αποτυχία σε ευρωπαϊκό επίπεδο πιπιλάνε νυχθημερόν την καραμέλα ότι πρωτίστως φταίει το μικρό μπάτζετ.
Το στήσιμο ενός ορθολογικού και αξιόμαχου ρόστερ δεν έχει να κάνει πρωτίστως με τα λεφτά.
Εμμέσως πλην σαφώς είπε δηλαδή ότι, όταν έχεις σκάρτα 10 εκατομμύρια μπάτζετ, δεν σε υποχρεώνει κανείς να βάζεις δίπλα στον Καλάθη που είναι κάκιστος σουτερ τον Λεκα που δεν είναι ούτε κανονικό pg ούτε κανονικό sg και μετά να σπεύδεις να ανανεώσεις με αύξηση και τον Παππά που δεν έχει σουτ, μόνο και μόνο επειδή είναι οπαδός και φιλαράκι του προέδρου.
(Kαι ως επιστέγασμα όλων αυτών να βάζεις τα φερέφωνα να γράψουν ότι φέτος ο Παππάς προορίζεται για πρώτο δυάρι και ότι θα βγει μπροστά).
Μας είπε επίσης ότι μια ομάδα με μικρό μπάτζετ που δεν αντέχει να αγοράσει τον Udoh και καταφεύγει στη λύση του τεχνικά αξιόλογου Ίαν οφείλει τουλάχιστον να φροντίσει ο κάθε Ίαν να δουλεύει 100% επαγγελματικά και όχι να έχει φυσική κατάσταση παίχτη ερασιτεχνικού με αποτέλεσμα να μην αντέχει να παίξει αυτό που μπορεί και να ζητάει αλλαγή μετά από 5 λεπτά αγώνα στα playoffs.
Μας είπε τέλος ότι μια ομάδα που δεν έχει εκατομμύρια για να φέρνει τους ακριβοπληρωμένους σουτέρ με το τσουβάλι οφείλει να προσπαθεί να φτιάξει σουτέρ.
Οφείλει γενικότερα να δουλεύει συστηματικά στη βελτίωση των νεαρών παικτών της με όλα τα σύγχρονα μέσα προπόνησης, εστιάζοντας στις προσωπικές αδυναμίες και ανάγκες του καθενός.
Οφείλει δηλαδή, όταν επενδύει στον κάθε φθηνό αθλητικό Θανάση που υστερεί τεχνικά στα πάντα ή στον κάθε ελπιδοφόρο πιτσιρικά Παπαγιάννη ή Καλαϊτζάκη, να φροντίσει αυτή για την βελτίωσή τους και όχι να περιμένει να φιλοτιμηθούν οι ίδιοι να δουλέψουν εκτός προπόνησης.
Σε αυτήν την ιστορική συνέντευξη τύπου ο Ρικ Πιτίνο μας είπε ξεκάθαρα ότι τόσα χρόνια βλέπουμε τα τρένα να περνούν στην Ευρώπη γιατί η διοίκηση έχει αποτύχει να κάνει τα στοιχειώδη για να λειτουργεί ανταγωνιστικά μια ομάδα που δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να σκορπάει εκατομμύρια για να καλύπτει τις οργανωτικές της αδυναμίες με μεταγραφές αστέρων.
Αντί να επενδύσουμε σε ένα δίκτυο σκάουτινγκ για ανακάλυψη καλών ξένων παικτών προτού αυτοί γίνουν πανάκριβοι, αντί να επενδύσουμε σε ένα προπονητικό μοντέλο με τεχνογνωσία ανάπτυξης ταλέντων, προσφέροντας τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εργασίας σε ανθρώπους με γνώση και εμπειρία στο αντικείμενο, εμείς συνεχίζουμε να λειτουργούμε σαν να έχουμε λεφτά για πέταμα ενώ δεν έχουμε, πράγμα που το θυμόμαστε σαν φθηνή δικαιολογία μόνο μετά από την ετήσια πλέον αποτυχία μας στα playoffs.
Ο Παναθηναϊκός και ειδικά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα ήταν πολύ τυχεροί αν μπορούσαν να κλειδώσουν τον Ρικ Πιτίνο στο ΟΑΚΑ (με κανονική θέρμανση) για τα επόμενα τρία χρόνια και να του δώσουν τα κλειδιά της ομάδας με πρώτο στόχο όχι να την πάει στο Φ4 ή να πάρει την κούπα, αλλά να την οργανώσει επαγγελματικά σε όλα τα επίπεδα.Την τεχνογνωσία και τον επαγγελματισμό αυτού του ανθρώπου σε συνδυασμό με τη νοοτροπία νικήτη, στοιχεία που έχει απόλυτη ανάγκη ο Παναθηναϊκός του μικρού μπατζετ από τον ηγέτη που χρειάζεται στον πάγκο του, δεν τα διαθέτει κανείς στην Ευρώπη σε αυτό το επίπεδο
Φοβάμαι ότι λίγοι οπαδοί μας έχουν συνειδητοποιήσει τη σημασία, αλλά και την ευτυχή συγκυρία, του ερχομού αυτής της μπασκετικής προσωπικότητας στην ομάδα.
Δεν ξέρω κατά πόσο την έχει συνειδητοποιήσει αυτός που τον έφερε με σκοπό να του σώσει τη χρονιά. Αν έχει καταλάβει δηλαδή πόσο κρίσιμο είναι για το μέλλον του συλλόγου να κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει εδώ.
Εύχομαι να με διαψεύσει, αλλά –ειδικά μετά τις πικρές αλήθειες που είπε στη συνέντευξη τύπου ο Πιτίνο– φοβάμαι ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν θα καίγεται να κάνει την υπέρβαση για να κρατήσει κάποιον που είναι τόσο μεγάλος ως προσωπικότητα ώστε να τα λέει έξω από τα δόντια και να μην συμβιβάζεται με τη μετριότητα και τους παλαμοκροτητές της.
Αυτούς που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο στην ΚΑΕ και στην εξέδρα τα τελευταία χρόνια, αυξανόμενοι μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο.
Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ από όλα όμως είναι ότι ακόμα κι αν ο πρόεδρος και οι οπαδοί τον θέλαμε όλοι σαν τρελοί και του το δείχναμε, όπως οφείλουμε να κάνουμε, αυτός δεν έχει κανέναν λόγο να θέλει να συνεχίσει να ταλαιπωρείται στο δικό μας κατσικοχώρι της αστείας – wannabe NBA– Ευρωλίγκας και της ακόμα πιο αστείας και ανύπαρκτης Basketleague.
Αυτό που φοβάμαι από την ώρα που τελείωσε εκείνη η συνέντευξη τύπου είναι ότι μετά από χρόνια θα λέμε ότι την ομάδα μας την κοουτσάρισε κάποτε ο Ρικ Πιτίνο και δεν θα μας πιστεύει κανείς γιατί αφήσαμε ανεκμετάλλευτο το legacy της εμφατικής παρουσίας του.
Ίσως να μην το πιστεύουμε κι εμείς οι ίδιοι…