“…Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!”
Με αυτά τα λόγια κλείνει το Προφητικόν ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του Άξιον Εστί, το οποίο έδωσε στον Έλληνα ποιητή το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.
Τα όνειρα θα πάρουν την εκδίκηση. Τί όμορφη φράση. Τί αισιόδοξη.
Πόσο όμορφα ταιριάζει στην κατάσταση που ετοιμάζεται να βιώσει ο Παναθηναϊκός στα φετινά play off. Και για ναλύσουμε τον γρίφο. Πέρυσι οι πράσινοι γνώρισαν τον αποκλεισμό με σκορ 1-3 από την Real, έναν αποκλεισμό που πολλοί οπαδοί της ομάδας τον χαρακτήρισαν άδικο, τόσο λόγω μιας υποτιθέμενης διαιτητικής εύνοιας στην μεριά των Ισπανών όσο και λόγω της τύχης που δεν βοήθησε (χαρακτηριστικά θυμόμαστε το τρίποντο με ταμπλό του Doncic στο τέλος του 4ου game).
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε ο Παναθηναϊκός να βρει ξανά μπροστά του τους Ισπανούς στα play off της Euroleague αυτή την φορά με μειονέκτημα έδρας.
Το πράσινο όνειρο που ψάχνει να λάβει “εκδίκηση” είναι η επιστροφή στο Final-4, έπειτα από επτά χρόνια απουσίας, όπως εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε όλοι μας. Και φυσικά το όνειρο αυτό αν πάρει την εκδίκησή του θα μείνει στις επόμενες γενεές “στους αιώνες των αιώνων”, καθώς θα μιλάμε για το πρώτο Final-4 στην μετά Obradovic εποχή.
Ένα Final-4 που το περιμένουν καρτερικά οι οπαδοί των πρασίνων εδώ και πολλά χρόνια. Κατά πόσο όμως αυτό το όνειρο είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί;
Θα ξεκινήσω το κείμενο μου, κάνοντας μια μικρή αναδρομή στα περυσινά αντίστοιχα παιχνίδια. Στο πρώτο παιχνίδι αρχικά είχαμε αυτό:
Ο Παναθηναϊκός μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια, έβγαλε άμυνες, έκλεψε μπάλες χτύπησε στον αιφνιδιασμό, ενώ ακόμα και σε set καταστάσεις επέλεξε να εκτελέσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, προτού οργανωθεί η άμυνα της Real. Με λίγα λόγια ήταν η καλύτερη παράσταση που έδωσε η ομάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Για να πούμε όμως την αλήθεια, η ομάδα κυριάρχησε παίζοντας ένα basket που δεν ήταν του προπονητή της. Ο Pascual είναι ένας προπονητής που αγαπάει το set και το περυσινό roster ήταν δομημένο για να χτυπάει κυρίως εκεί (τουλάχιστον στο μυαλό του προπονητή). Όμως όταν το παιχνίδι πήγε εκεί στην περυσινή σειρά, η ομάδα χώλαινε και τελικά ηττήθηκε.
Τί θα γίνει φέτος όταν το παιχνίδι πάει στο set ή για να το πω καλύτερα όταν ο coach Laso οδηγήσει εκεί την επίθεση των πρασίνων;
Αρχικά να πούμε πως ναι ο coach Pitino θα ψάξει πολύ το transition game, καθώς οι παίχτες του μπορούν να τρέξουν το γήπεδο εξαιρετικά. Σε αυτό βοηθάει σίγουρα το γεγονός πως ο Καλάθης (ο βασικός χειριστής του Παναθηναϊκού) είναι ο καλύτερος guard στην διοργάνωση στο transition. Μπορεί να τρέξει το γήπεδο με τεράστια ταχύτητα και να βρει πάσες από την μια άκρη του γηπέδου στην άλλη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Το transition όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη επιλογή στο Ευρωπαϊκό basket που παίζεται κυρίως στο set, ειδικά στα κρίσιμα σημεία της χρονιάς (δηλαδή στα playoffs και στο Final-4). Ο Laso γνωρίζει την αδυναμία του Παναθηναϊκού στο set παιχνίδι και προφανώς θα οδηγήσει εκεί την επίθεση του
Η αδυναμία αυτή προκύπτει από την κακή στελέχωση που έγινε το καλοκαίρι, όταν ο μόνος επαρκής shooter στην ομάδα ήταν ο Lojeski (εδώ γελάμε/κλαίμε) και φυσικά λόγω της εκτελεστικής υστέρησης από το τρίποντο του βασικού χειριστή.
Στα τελευταία παιχνίδια είχαμε μπόλικα τέτοια παραδείγματα που η ομάδα κολλούσε στο set και έψαχνε να βρει λύσεις με ανορθόδοξες επιθέσεις. Τα match με Baskonia και Real Madrid στο ΟΑΚΑ θα έπρεπε να μας έχουν ανοίξει τα μάτια. Το Ευρωπαϊκό basket λοιπόν στα κρίσιμα σημεία της season παίζεται στο set και ο Παναθηναϊκός δεν είναι πάντα επαρκής σε αυτό, ειδικά απέναντι στην Real. Πάμε να δούμε τους λόγους.
Το inside game και το ματσάρισμα με τους ψηλούς της Real
Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές σε προηγούμενά άρθρα μας, το επιθετικό παιχνίδι των πρασίνων έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τους τελευταίους δύο μήνες. Ο coach Pitino, έχει εντοπίσει το πρόβλημα στην περιφερειακή εκτέλεση και έτσι προσπαθεί να βάλει την μπάλα κοντά στο καλάθι με διάφορους τρόπους (post παιχνίδι, baseline cuts, mid range shots, ορισμένα pick’n’roll και παρότρυνση στους χειριστές να είναι επιθετικοί στο καλάθι).
Το βασικό πρόβλημα εδώ είναι ότι οι Ισπανοί έχουν μεγάλα αθλητικά κορμιά στους ψηλούς, παιδιά που είναι εξαιρετικοί και στην άμυνα εδάφους και στην άμυνα αέρος, παίχτες με υψηλό μπασκετικό iq που ξέρουν που να τοποθετήσουν το κορμί τους. Η αλήθεια είναι πως στο post δύσκολα θα δούμε τους ψηλούς του Παναθηναϊκού να επιτίθενται με επιτυχία, καθώς η Real έχει πολλά κορμιά που δύσκολα μπορούν να σπρωχτούν.
Την ίδια στιγμή οι guard των πρασίνων δεν θα μπορούν να επιτεθούν στο καλάθι, καθώς κάτω από αυτό θα τους περιμένουν πολλά ζευγάρια από χέρια για να αλλοιώσουν τις επιθέσεις τους. Το βασικό πρόβλημα ακούει στο όνομα του Tavares.
O Ed Tavares λοιπόν. Αυτός που μας σκότωσε και πριν περίπου τρεις εβδομάδες στο ΟΑΚΑ. Ο τύπος αυτός είναι από τους πιο έξυπνους αμυντικούς στην Ευρώπη. Δεν θα τον δεις να βγαίνει έξω από το ζωγραφιστό σχεδόν ποτέ. Πάντα θα μείνει μέσα στην ρακέτα περιμένοντας να σταματήσει τις επιθέσεις του αντιπάλου με το φυσικό του μέγεθος. Δεν είναι μόνο οι τάπες, αλλά και όλες οι αλλοιώσεις και οι δυσκολίες που βάζει στον αντίπαλο που προσπαθεί να επιτεθεί κοντά στο καλάθι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το παρακάτω video.Ελέγξτε τις κινήσεις του κοντά στο καλάθι. Δεν φεύγει ποτέ μακριά από αυτό. Σπάνια αλλάζει στα μαρκαρίσματα μετά από τα screen. Κλείνει τον χώρο του μαεστρικά.
Το θέμα είναι πως μπορεί ο coach Pitino να βρει μια λύση ώστε να βγάλει τον Tavares εκτός παιχνιδιού. Η λύση αυτή ακούει στο όνομα του Keith Langford. Όταν ο Tavares βρίσκεται στο παρκέ η μπάλα πρέπει να περάσει στα χέρια του Keith σε set καταστάσεις
Ο Langford όπως είναι γνωστό αποτελεί έναν από τους καλύτερους mid range εκτελεστές στην Ευρώπη (ίσως και ο καλύτερος). Έτσι μετά από το screen ο Tavares δεν θα αλλάζει για να τον ακολουθήσει αλλά θα μένει σε απόσταση βολής για να προστατέψει την ρακέτα του. Εκεί ακριβώς πρέπει να χτυπήσει ο Langford. Μόλις του δώσει αυτά τα δύο δευτερόλεπτα για να εκτελέσει, θα πρέπει να το κάνει με αποφασιστικότητα, μέχρι να αναγκαστεί ο Laso να τον τραβήξει στον πάγκο.
Όπως καταλαβαίνετε αυτή την δουλειά δεν μπορεί να την κάνει ο Νικ, καθώς δεν διαθέτει στο ρεπερτόριό του την εκτέλεση μετά από ντρίμπλα. Γενικά πιστεύω πως η μπάλα πρέπει να φύγει από τα χέρια του Νικ σε set καταστάσεις, καθώς η επίθεσή μας γίνεται αρκετά προβλέψιμη. Πρέπει να υπάρχει κίνηση μακριά από την μπάλα και διαδοχικά screen, μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος στόχος στην αντίπαλη άμυνα.
Ο Langford και το mid range του θα αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην σειρά, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ άλλο τρόπο ο Παναθηναϊκός να αχρηστέψει τον Tavares. Φυσικά υπάρχει και η λύση από το τρίποντο, αλλά η ομάδα δεν έχει δείξει πως μπορεί να κερδίσει παιχνίδια μέσα από αυτή την διαδικασία (να ευστοχήσει δηλαδή σε μεγάλο αριθμό τέτοιων σουτ). Από την στιγμή που ο Tavares θα πάει στον πάγκο και στο παρκέ θα βρίσκεται ο Ayon ο Παναθηναϊκός θα έχει πετύχει μια μικρή νίκη για την επίθεση του.
Οι post επιθέσεις
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, οι πράσινοι δύσκολα θα καταφέρουν να βρουν post παιχνίδι από τους ψηλούς τους, καθώς η Real έχει κορμιά που δύσκολα σπρώχνονται (Tavares, Randolph, Ayon. Reyes, Thompkins). Έτσι ο coach Pitino πρέπει να βρει post από τις υπόλοιπες θέσεις, εκεί που θα λέγαμε πως έχει πλεονέκτημα. Ο coach Laso για παράδειγμα συχνά-πυκνά κατεβάζει τον Rudy στο 3 και γενικότερα ψάχνεται με κοντά σχήματα του στυλ Campazzo-Llull-Rudy. Σε τέτοια σχήματα ο coach Pitino πρέπει να τους ποστάρει όλο το βράδυ.
Ο Καλάθης πρέπει να δημιουργεί μέσω του post (το είδαμε με αντίπαλο τον Mike James στο Μιλάνο πριν λίγες εβδομάδες), ο Langford πρέπει να εκτελεί με fade away από το post, o Killpatrick το ίδιο, ενώ ο Παπαπέτρου επιβάλλεται να το κάνει ειδικά όταν βρει απέναντί του τον Rudy (νομίζω δεν το είδαμε σχεδόν καθόλου στο τελευταίο μας παιχνίδι με Real).
O Παναθηναϊκός διαθέτει πιο “δυνατά” παιδιά στους κοντούς και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτεί.
Η ενδεχόμενη απουσία του Llull
Για να είμαι ξεκάθαρος. Αν ο Llull αγωνιστεί οι πιθανότητες για πρόκριση των πρασίνων δεν είναι πάνω από 15%. Ο Sergio είναι ο απόλυτος ηγέτης αυτής της ομάδας. Το είδαμε και στα περυσινά playoffs, όταν επέστεψε μετά από ένα χρόνο απραξίας και με δικά του διαδοχικά τρίποντα σκότωσε τον Παναθηναϊκό στο τρίτο παιχνίδι.
Η παρουσία του ηγέτη της Real προσδίδει και μια σιγουριά στους υπόλοιπους “συμπολεμιστές” του. Ξέρουν πως ακόμα κι αν το παιχνίδι στραβώσει, ο αρχηγός θα είναι εκεί για να τραβήξει το κάρο από την λάσπη με ένα από τα κλασσικά clutch play του.
Είναι χαρακτηριστικό των πραγματικά μεγάλων παιχτών να εμπνέουν σιγουριά στους συμπαίχτες τους. Το ίδιο θα ένιωθαν και οι συμπαίχτες του Διαμαντίδη, του Σπανούλη και του Saras. Αυτό τον ρόλο στην Real δεν μπορεί να τον έχει κανένα άλλος, ούτε καν ο Rudy.
Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα, μια ενδεχόμενη απουσία του Llull, δημιουργεί προβλήματα στο παιχνίδι των Ισπανών. Τα κάστανα από την φωτιά θα πρέπει να τα βγάλει σχεδόν αποκλειστικά ο Campazzo. Στο σημείο αυτό να πω πως τον Αργεντίνο τον λατρεύω. Τον θεωρώ τον καλύτερο back up pg της διοργάνωσης. Θαυμάζω την μαγκιά και το θράσος του, παρότι τα σωματικά του προσόντα δεν τον βοηθούν.
Σε όρους τακτικής τώρα ο Facundo αποτελεί τον game-changer της Real. Μόλις μπαίνει μέσα ο βραχύσωμος pg, όλη η ομάδα λειτουργεί καλύτερα, τόσο πίσω, όσο και μπροστά. Εξαιρετικός δημιουργός και ικανότατος εκτελεστής από την περίμετρο, μπορεί να πιέσει στην μπάλα και να σπάσει screen, όπως κανένας άλλος στην Ευρώπη.
Αρκεί όμως μόνο αυτός για να τα βάλει με την περιφέρεια του Παναθηναϊκού; Γνώμη μου είναι πως δεν αρκεί. Ο Rick Pitino πιθανότατα θα εφαρμόσει την τακτική που είδαμε να υλοποιείται και πάνω στον Mike James πριν λίγες εβδομάδες.
Σε κάθε αντίπαλη επίθεση να στέλνει διαφορετικό guard για να τον μαρκάρει (ώστε να μην φθείρεται, εκείνος που θα τον κυνηγάει) και στην επίθεση να τον ποστάρει για τον φθείρει (και σωματικά και πνευματικά).
Ο Καλάθης πρέπει να τον μασήσει και να φτύσει τα κόκκαλά του στον ποταμό Μανθανάρες
Και μιας και πιάσαμε το θέμα Καλάθη, ας πούμε δύο πράγματα για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Αρχικά να πούμε πως ο coach Laso, τον αντιμετώπισε εξαιρετικά στο παιχνίδι στην Αθήνα πριν λίγες μέρες. Δεν του επέτρεψε την πάσα στο ανοιχτό γήπεδο και στο set του έδινε προκλητικά το σουτ. Ο Καλάθης τι έκανε για αυτό; Έπαιρνε όλο το βράδυ τα σουτ που του έδινε ο Laso. Με λίγα λόγια έπεσε στην παγίδα του Ισπανού προπονητή, ο οποίος ξεκάθαρα έπαιξε με το μυαλό και την ψυχολογία του Έλληνα guard.
Ο Νικ οφείλει να δει το παιχνίδι αυτό ξανά και ξανά στο video, μέχρι να αντιληφθεί τα λάθη του. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο στον Παναθηναϊκό για ανάλογη εμφάνιση από τον καλύτερό του παίχτη. Καλώς ή κακώς αν ο Παναθηναϊκός θέλει να έχει ελπίδες, πρέπει ο Καλάθης να παίξει στο 200% των δυνατοτήτων του
Η γνώμη μου είναι πως ο Καλάθης στο set είτε πρέπει να προσπαθεί να βρίσκει την γρήγορη πάσα, όσο η άμυνα της Real δεν έχει οργανωθεί ακόμα (κάτι παρόμοιο είδαμε στο παιχνίδι στην Μόσχα) ή όταν δεν την βρίσκει θα πρέπει η μπάλα να απομακρύνεται από τα χέρια του για να μπορεί η επίθεση να αποκτήσει ροή και να μην κλείνει η άμυνα της Real προς τα μέσα.
Στο μυαλό μου το έχω λοιπόν κάπως έτσι για τους βασικούς στόχους της επίθεσης του Παναθηναϊκού:
- Πρώτος στόχος: Η εξασφάλιση του αμυντικού rebound και το τρέξιμο στο transition με βασικό χειριστή τον Καλάθη.
- Δεύτερος στόχος: Σε περιπτωση εξασφάλισης του αμυντικού rebound χωρίς δυνατότητα εκδήλωσης αιφνιδιασμού, γρήγορη επίθεση στο set με τον Καλάθη να διαβάζει κάποιο miss match ή base line cut (στα πρώτα 10 δευτερόλεπτα της επίθεσης).
- Τρίτος στόχος: Σε περιπτωση εξασφάλισης του αμυντικού rebound χωρίς δυνατότητα εκδήλωσης αιφνδιασμού ή εύρεσης γρήγορης επίθεσης στο set από τον Νικ, η επίθεση περνάει στα χέρια κάποιου άλλου, ώστε να μην κολλήσει η μπάλα. Ο Καλάθης στήνεται στην baseline για να μην δημιουργεί πρόβλημα στο spacing της ομάδας.
Η άμυνα που θα επιλέξει ο coach Pitino
Για να είμαστε ειλικρινείς, αν η ομάδα θέλει να κοιτάξει στα μάτια την Real, τότε στην άμυνα πρέπει να λυγίζει σίδερα και να λιώνει πέτρες. Όπως είχε πει πετυχημένα και ένας φίλος μου προπονητής, το ζωγραφιστό είναι το σπίτι μας. Θα επέτρεπες εσύ ποτέ να εισβάλουν στο σπίτι σου και να στο βανδαλίζουν; Αν όχι, τότε πως επιτρέπεις να μπαίνουν στο ζωγραφιστό σου και να σκοράρουν ανενόχλητοι καλάθια εις βάρος σου;
Το πρώτο μέλημα λοιπόν της άμυνας του Παναθηναϊκού είναι να προστατέψει το ζωγραφιστό της. Κανένας δεν πρέπει να φτάνει στο καλάθι με άνεση. Εκεί πρέπει να υπάρχουν πολλά κορμιά και πολλά ζευγάρια από χέρια απλωμένα για να κρύβουν την θέα από το πράσινο καλάθι.
Για να γίνω πιο κατανοητός θεωρώ δεδομένο πως ο coach Pitino θα επιλέξει μια helping defence (ακριβώς όπως είχε κάνει με την CSKA). Η βοήθεια αυτή θα έρχεται την στιγμή ακριβώς της εκτέλεσης, όταν ο παίχτης θα βρίσκεται σε ανισορροπία και δύσκολα θα “βλέπει” την πάσα στον ελεύθερο συμπαίχτη
Την ίδια στιγμή θεωρώ επίσης δεδομένο πως ο coach Pitino θα δώσει το σουτ στην αντίπαλη ομάδα. Φυσικά δεν θα το δώσει στον Carroll και τον Campazzo, αλλά σε παίχτες με χαμηλότερα ποσοστά από την περίμετρο (π.χ. Taylor-Reyes-Deck). Η άμυνα με αλλαγές θα μπαίνει στο ρεπερτόριο μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και συνήθως στο τέλος των επιθέσεων (5 δευτερόλεπτα ή λιγότερο).
Είμαι σχεδόν σίγουρος πως οι Ισπανοί θα χάσουν αρκετά σουτ. Είναι όμως ικανός ο Παναθηναϊκός να εξασφαλίσει το αμυντικό rebound;
Δύσκολο θα πω εγώ. Η Real είναι η καλύτερη rebounding team της Λίγκας (36.9 rebounds/game), ενώ οι πράσινοι δεν φημίζονται ιδιαίτερα για αυτή τους την αρετή (ειδικά στο αμυντικό rebound που πονάνε εδώ και χρόνια). Αν το τριφύλλι δεν προστατέψει την ρακέτα του και δεν καταφέρει να ελέγξει τα rebound, τότε πραγματικά οι ελπίδες πρόκρισης φτάνουν κοντά στο μηδέν. Η παρουσία του Παπαγιάννη θα είναι καταλυτική.
Το rotation της ομάδας και ο Kilpatrick
Αρκετή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για το rotation της ομάδας στα παιχνίδια που μας έρχονται. Οι περισσότεροι κλείνουν προς την άποψη πως στα παιχνίδια πρέπει όλοι να βοηθήσουν και να προσφέρουν κάτι στο δεκάλεπτο που τους αναλογεί.
Η δική μου άποψη είναι πως το rotation πρέπει να κλείσει και να αγωνιστούν μόνο όσοι αθλητές είναι έτοιμοι να μπουν στην μάχη σαν λυσσασμένα λιοντάρια.
Για παράδειγμα δεν βλέπω πώς μπορεί να βοηθήσει στην σειρά ο Lojeski, ο οποίος εκτός από ντεφορμέ επιθετικά δεν μπορεί να ακολουθήσει κανένα (μα κανένα) guard της Real στα πόδια στο αμυντικό σκέλος. Για να είναι θετικός θα πρέπει να σουτάρει με ποσοστά 45+%, ώστε να καλύψει τα καλάθια που θα δέχεται πίσω.
Από την άλλη έχουμε τον Kilpatrick. Ένα παιδί που ήρθε με την ταμπέλα του scorer, όμως εδώ μας έδειξε κάποια διαφορετικά στοιχεία που μέχρι τώρα δεν είχε εμφανίσει στην καριέρα του (hustling-ανελέητο κυνηγητό στον προσωπικό αντίπαλο-πίεση στην μπάλα-σπάσιμο screen κλπ). Με λίγα λόγια αυτή την στιγμή ο Αμερικανός αποτελεί τον glue guy της ομάδας. Θα τολμήσω να πω πως ο Sean ίσως αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη σε αυτή την σειρά, τόσο στο αμυντικό κομμάτι όσο και στο επιθετικό.
Σιγά σιγά βελτιώνεται και στο μακρινό σουτ (9/18 3pt στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια) και πιστεύω πως ο Rick τον ετοιμάζει για να χτυπήσει την άμυνα της Real, πάνω στον αδύναμο Causer ή στον γερασμένο Carroll. Και αυτό για εμένα δεν αποτελεί ευχολόγιο.
Ευχολόγιο είναι να ελπίζουμε πως ο Lekavicius θα μπορέσει να προσφέρει έστω και 5 λεπτά ξεκούρασης στον Καλάθη, χωρίς να επηρεάσει αρνητικά το παιχνίδι της ομάδας. Eυχολόγιο είναι να περιμένουμε από τον Lojeski να ανοίξει το γήπεδο και να ακολουθήσει στην άμυνα τον Rudy και τον Carroll. Ευχολόγιο είναι να περιμένουμε τον Gist να κυριαρχήσει απέναντι στον Tavares και τον Ayon.
Tο να τιμωρήσει την άμυνα της Real ο Kilpatrick όμως δεν είναι ευχολόγιο και ελπίζω να επαληθευθώ. Ο Sean είναι πνευματικά και αγωνιστικά επαρκής. Έχει μάθει το άθλημα “απέναντι” και έχει τα προαπαιτούμενα skills για να βγει μπροστά. Μπορεί να το κάνει και πρέπει να το κάνει.
Pitino: Ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή
Δεν σας κρύβω πως βαθιά μέσα μου ελπίζω στο θαύμα. Ο λόγος που ελπίζω βέβαια δεν είναι άλλος από τον κύριο που κάθεται στην άκρη του πάγκου μας. Ο Rick είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να προετοιμάσει ψυχολογικά αυτό το σύνολο παιχτών και να το ρίξει στην αρένα της μάχης.
Στο μυαλό μου, κάθε δήλωση του Pitino, κάθε του κουβέντα, είναι προσχεδιασμένη και απόλυτα στοχευμένη για να ασκεί πίεση προς την μεριά του αντιπάλου και για να ανεβάζει το ηθικό στους δικούς μας μπασκετμπολίστες.Μην ξεχνάμε φυσικά, πως ανέκαθεν οι ομάδες του coach λειτουργούν καλύτερα, όταν έχουν την ταμπέλα του outsider στην πλάτη τους.
Ο Pitino μπορεί να κάνει τους αθλητές του να αγωνίζονται με άγνοια κινδύνου. Να τους κάνει να πιστέψουν στην πρόκριση, ακόμα κι αν ρεαλιστικά οι ελπίδες είναι λίγες. Να τους μετατρέψει από κοινούς θνητούς σε πολεμιστές
Ας δούμε τα λόγια του έμπειρου προπονητή σε πρόσφατη συνέντευξη του:
«Μη σταματήσετε μέχρι να τους ρίξουμε. Ή εμείς ή αυτοί!».
«Πρέπει να τους πείσω ότι μπορούμε να αρπάξουμε μια νίκη εκεί και να προκριθούμε. Πρέπει να αντλήσουν το κουράγιο από εμένα που πηγαίνω μπροστά και τους οδηγώ».
«Ξεχάστε τα μπάτζετ και τα λεφτά. Εδώ δεν είναι ΝΒΑ, όπου ισχύει το salary cap. Και κάποιες ομάδες έχουν τριπλάσιο προϋπολογισμό από τις υπόλοιπες, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτε. Οι νίκες, οι προκρίσεις και οι τίτλοι δεν εξαρτώνται από τα γαμ…α λεφτά, αλλά από την εκτέλεση του σχεδίου και τη θέληση».
Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που ακούω τον coach να μιλάει σχεδόν ανατριχιάζω. Είμαι σε mood να πάρω την ασπίδα μου και να πολεμήσω στο πλευρό του. Αν αυτό το αίσθημα το δημιουργεί σε εμένα (και σε εσένα πιστεύω), τότε φαντάσου τι μπορεί να κάνει σε δώδεκα παλικάρια που συναναστρέφεται καθημερινά μαζί τους.
Στο σημείο αυτό να παραδεχτώ πως όποτε είμαι στα down μου βάζω αυτό το στιγμιότυπο να παίξει:
“We are not gonna lose again…”
Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα, περιμένω από τον Rick διάφορες καινοτομίες. Για παράδειγμα θεωρώ δεδομένο πως θα δούμε πεντάδες “καμικάζι” να κάνουν την εμφάνισή τους στο παρκέ μόνο και μόνο για να δώσουν την προαπαιτούμενη ενέργεια στο παρκέ. Όπως θεωρώ πως θα ψαχτεί αρκετά με ψηλά σχήματα για να καλύψει την υψομετρική διαφορά με τους παίχτες της Real.
Αντί επιλόγου θα κλείσω το κείμενο μου με δύο κουβέντες για τον Νικ Καλάθη. Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν έχω κρίνει αυστηρά τις ηγετικές ικανότητες του Νικ. Σε αυτή την σειρά όμως θα χαρώ απεριόριστα αν ο Καλάθης με διαψεύσει, βγει μπροστά (για πρώτη φορά σε σειρά playoffs) και πάρει από το χεράκι τον Παναθηναϊκό, οδηγώντας τον στην Γη της Επαγγελίας.
Ο Νικ είναι μεγάλος μπασκετμπολίστας, είναι καιρός όμως να αποδείξει ότι τα “σέρνει” και ότι όντως αποτελεί συνεχιστής του legacy των προηγούμενων Ιερών Τεράτων που φόρεσαν την φανέλα με το τριφύλλι
Και όχι δεν με ενδιαφέρει αν τα roster δεν είναι κοντά από άποψη ποιότητας. Ούτε το 2002 η ομάδα είχε την ίδια ποιότητα με την Kinder, ούτε το 2011 με την Barcelona. Όμως εκεί ο Bodiroga και ο Διαμαντίδης αντίστοιχα ηγήθηκαν και οδήγησαν την ομάδα σε μεγάλες επιτυχίες. Αν ο Καλάθης είναι συνεχιστής αυτών των δύο είναι καιρός να το αποδείξει τώρα. Έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και δεν πρέπει να το αφήσει να περάσει.
Κλείνοντας να πω πως για την σειρά δεν είμαι αισιόδοξος, κυρίως λόγω του προβλήματός μας σε καταστάσεις set. Όμως υπάρχει μια κρυφή ελπίδα μέσα μου, όπως είπα και παραπάνω, που δεν βασίζεται σε μπασκετικούς όρους ή κάτι τέτοιο, αλλά κυρίως στην μεταφυσική, στο άστρο, στην ψυχολογία και δεν ξέρω εγώ σε τι άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η ομάδα ακόμα κι αν πέσει θα πέσει με το κεφάλι ψηλά, μαχόμενη και διεκδικώντας την πρόκριση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Μου είχε λείψει αυτό το αίσθημα η αλήθεια είναι και είμαι χαρούμενος που το ξανανιώθω.