Στη φωτογραφία με τον Houdini απεικονίζεται σχεδόν πλήρως η κατάσταση που βρισκόταν ο Παναθηναϊκός πριν την έλευση του Rick Pitino. Ένας Παναθηναϊκός ο όποιος είχε φροντίσει από μόνος του να βάλει ‘’αλυσίδες’’ παντού πάνω του και οι οποίες εκπορεύονταν από μία πίστη σε ένα συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού η οποία δεν του επέτρεπε να δει πέρα από τη μύτη του και ως εκ τούτου να ‘’βυθίζεται’’ σιγά-σιγά στον πάτο της βαθμολογίας της Euroleague. Και από τη στιγμή που ήταν έτσι αλυσοδεμένος χρειαζόταν πραγματικά ένας Harry Houdini για να κάνει ‘’τα δικά του’’.
Η ένας Rick Pitino.
Που στην περίπτωση μας μπορούμε να κάνουμε βουτιά στα άδυτα του πραγματικά σκληρού χιούμορ και να πούμε ο…Χουντίνο. (λολ)
Πριν πάμε να συζητήσουμε όμως το τι συνέβη στην τελευταία διπλή αγωνιστική της Euroleague, πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στη Μόσχα. Όχι στο ματς όμως, καθώς αυτά έχουν ήδη συζητηθεί. Θα πάμε αμέσως μετά τη λήξη, μετά δηλαδή το τρίποντο – προσευχή του Καλάθη, σε αυτό που αναφωνεί ο σπίκερ του καναλιού της EL αφού έχει περιγράψει τον αγώνα.
‘’Pitino’s push towards the playoffs continues.’’
Προσέξτε. Pitino’s.
Όχι Pana’s.
Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πλέον σε όλους ότι ο coach εκπληρώνει όλες τις κρυφές – και λίγες – ελπίδες που είχαμε όσοι είχαμε χαιρετίσει την απόκτηση ενός εν ενεργεία HOFer (δε θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω τον συγκεκριμένο τίτλο Τιμής-αισθάνομαι ωραία κάθε φορά που το λέω).
Σε αυτό το σημείο ας μιλήσουμε λίγο όμως για Ενόργανη Γυμναστική..
Όταν το μέσο μάτι βλέπει έναν ποδοσφαιριστή ή μπασκετμπολίστα, του είναι συνήθως περισσότερο οικείο στο μάτι καθώς πέραν όλων των άλλων είναι κάτι το όποιο μπορεί και ο ίδιος να κάνει. Ή το έχει κάνει ήδη. Όταν όμως αντικρίζει τον Πετρούνια, την Κομανετσι η οποιονδήποτε άλλο αθλητή της ενόργανης (από τον τελευταίο μέχρι τον πρώτο) αντιλαμβάνεται πως για να τα κάνεις δεν αρκεί απλά να θες . Πρέπει και να μπορείς.
Να είσαι δηλαδή ξεχωριστός.
Και ο Pitino ανήκει σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση που είχα αναφέρει μετά το ματς με την CSKA στο Twitter
“Η ευλογία του να είσαι πραγματικά ξεχωριστός.”
Είναι αρκετές οι φορές που έχω αναρωτηθεί που θα ήσουν και τι άλλες νίκες που δεν πιστεύουμε ότι μπορούσαν να γίνουν, θα είχες κάνει αν είχες εξαρχης τον Ρικ. Δεν είναι μόνο το πλαίσιο παιχνιδιού το οποίο προφανώς ταιριάζει σε αυτό το συγκεκριμένο roster.
Είναι το mentality.
Είναι το ότι έχει πείσει τους παίχτες του να κάνουν ότι κάνουν. Είναι ότι έχει πείσει τους παίχτες του ότι μπορούν να νικήσουν. Παντού.
Και οι νίκες εκτός έδρας είναι οι νίκες που θα ‘’ατσαλώσουν’’ ένα σύνολο.
Baskonia.
Το ματς με το που ξεκινάει αρχίζει και επαναφέρει τις υπέροχες μνήμες της καλύτερης ever μετα-Ζοτς εμφάνισης της ομάδας (ίσως και από τις καλύτερες συνολικά στην ιστορία της) . Ο Καλαθης κάνει αυτό στο οποίο είναι καλύτερος από όλους στην Ευρώπη – οδηγεί την ομάδα δηλαδή στο transition, έχοντας αυτή την συγκεκριμένη ικανότητα να μετατρέπει απευθείας την άμυνα σε επίθεση. Απολύτως dominant εμφάνιση από όλη την ομάδα και κάπου λες πως όλα καλά-όλα ωραία, αποκλείεται να χάσουμε και τη διάφορα και πάμε παρακάτω.
Κάπου εκεί όμως άρχισε να εμφανίζεται το ‘’τέρας’’ του set παιχνιδιού.
Και καταλαβαίνουμε γιατί ο coach Pitino επέλεξε τον Sean Kilpatrick.
O αμερικανός είναι τρομερά κομβικός στο παιχνίδι στο 2ο ημίχρονο όπου σβήνουν τα φώτα. Με το που ξεκινάει η 3η περίοδος το πράγμα έχει αρχίσει και βρωμάει επικίνδυνα. Το βλέπεις στις κινήσεις των παιχτών, στις επιλογές τους. Ο μοναδικός ο όποιος ‘’κρατάει χαρακτήρα’’ είναι ο Kilpatrick. Και ο Τόμας. (Δεν είναι τυχαίο πως η διαφορά χάνεται επι απουσίας του Kilpatrick.)
Για τον όποιο Τόμας το μόνο που έχω να πω πως από εκεί που λέγαμε ότι διώξαμε τον Εντι Μερφι (Kenny G) και πήραμε τον Κρις Τάκερ, τώρα μιλάμε για έναν από τους πιο κομβικούς παίχτες της ομάδας που έχει κάνει extreme makeover ο coach Pitino.
Μιλάμε για έναν παίχτη που έχει αποκτήσει έναν τύποις clutch χαρακτήρα, ο όποιος σε συνδυασμό με την ‘’ανεμελιά’’ του (sic) φέρνει όντως αποτελέσματα. (συν το οτι εχει βγάλει για τα καλά στην επιφάνεια το post up παιχνίδι του)
Επίσης ο Λέκα με τον Κιθ είναι πραγματικά κακοί στο ματς με αρνητική παρουσία και στις δυο πλευρές του παρκέ. ( εν αντιθέσει φυσικά με την κοινή τους παρουσία στο ματς με την CSKA όπου αλλάζουν το μομέντουμ του αγώνα και ροκανίζουν τη διαφορά).
Όσον αφορά την περίπτωση του Καλαθη έχουμε μια κλασική κατάσταση πανικού και θολούρας , με τον Νικ να θυμίζει τον επί Τσάβι φέτος πολύ κακό εαυτό του εκτελεστικά. Από τη στιγμή που το ματς πηγαίνει στο σετ ο Νικ δείχνει τις τρανταχτές αδυναμίες του σε αυτό -απο τη στιγμή κιόλας που δεν υπάρχει η περυσινη πληθώρα off ball shooters- και πόσο πραγματικά ‘’τον πειράζει’’ το γεγονός ότι του υποδεικνύουν οι αντίπαλες άμυνες να σουτάρει-ειδικά από την περίμετρο. Παίρνει 11 προσπάθειες από τις οποίες ευστοχεί στη μια, χάνοντας φαινομενικά εύκολα καλάθια για τον καθένα (floaters από κοντινή απόσταση και λέι απ) οδηγώντας τον Pitino μετά να δηλώνει πως ‘’ Χάσαμε εύκολα σουτ. Χάσαμε σουτ που έπρεπε να βάλουν επαγγελματίες παίκτες.’’
Κάτι το όποιο όμως σταματάει να συμβαίνει στο ματς της Παρασκευής εναντίον της EA7.
Milano
Πριν ξεκινήσω να λέω οτιδήποτε για το παιχνίδι θα επαναλάβω κάτι που ανέφερα από το καλοκαίρι για τους Ιταλούς. Ο coach Pianigiani αποφάσισε να ‘’yolάρει’’ φέτος παίζοντας στην κυριολεξία με σπασμένα τα φρένα και απεμπολώντας κάθε έννοια άμυνας. Ακόμα και ο Nunnally ο οποίος έχει τη φήμη του καθαρού 3&D παίχτη από τη θητεία του στη Φενερ, δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο effort στην άμυνα-τουλάχιστον σίγουρα όχι όσο όταν είχε προπονητή τον Ζοτς. Επίσης η άμυνα είναι πέραν των ατομικών skills και θέμα κατεύθυνσης από τον πάγκο. Και ο Simo δεν έχει δώσει καμία τέτοια όσον αφορά το αμυντικό σκέλος. Επίσης μια πολύ ωραία ανάλυση της Αρμάνι έχει κάνει και ο @SARAS για το The Hateful 8 την όποια θα βρείτε εδώ.
Στο πρώτο ημίχρονο οι στοχεύσεις των δυο προπονητών είναι συγκεκριμένες. Ο μεν Pitino έχει κυκλώσει το όνομα του Mike James με βελάκια να αναβοσβήνουν γύρω του και ο Pianigiani έχει αποφασίσει να κόψει τη δημιουργία στον Καλάθη ωθώντας τον όσο το δυνατόν περισσότερο σε εκτέλεση.
Βεβαία η θεωρία και των δυο είναι σωστή απλώς είναι και θέμα πως την εφαρμόζεις.
Η αντιμετώπιση στον Καλάθη μου θύμισε σχεδόν ακριβώς αυτή που είχε εφαρμόσει και ο coach Pashutin πριν από δυο χρόνια στο μεταξύ μας με την Unics Kazan όπου έδινε μoνίμως τον διάδρομο στον Νικ – και όχι παίζοντας τον όπως πχ ο Perasovic στο δεύτερο ημίχρονο με τη Baskonia – με αποτέλεσμα ο Nικ να βάλει τότε πολύ εύκολα 23 πόντους .
Ο Καλάθης έχει τελειώσει το πρώτο ημίχρονο με 17 πόντους(!), έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ δηλαδή ήδη το μέσο ορό πόντων του μέσα στη χρόνια, ο όποιος είναι στους 11.
Από την άλλη στο πρώτο ημίχρονο βλέπουμε έναν συνεπή Γκιστ και έναν επίσης πολύ συνεπή Langford ο όποιος βάζει τα σουτ που δημιουργεί μόνος του –ως συνήθως- και όταν του ζητείται να επιτεθεί στο σετ κάνει αυτό το όποιο έχει φανεί ως στόχευση από τον coach Pitino.
‘’Φθείρετε τον James.’’
Με μεγάλη μου χαρά έβλεπα τον Νικ να ποστάρει μονίμως τον James όπως επίσης το ίδιο έβλεπα και με τον Κιθ όταν είχε τη μπάλα στα χέρια. (Το ίδιο πράγμα θα ήθελα βέβαια να δω και εναντίον του Χουερτας στο δεύτερο ημίχρονο με τη Βaskonia, αλλά το είδαμε μόνο δυο φορές και με αποτυχημένες καταλήξεις). O Mike φέτος παίζει σαν πραγματικός MVP contender και για αυτό το λόγο κιόλας είναι στους φετινούς υποψηφίους για το βραβείο.
Ο Pitino όμως έχει ένα άριστα οργανωμένο σχέδιο ούτως ώστε να βγάλει εκτός λειτουργίας την καρδιά και το μυαλό της Αρμάνι η όποια ενώ βρίθει επιθετικού ταλέντου δεν έχει αυτήν την πείνα στο μάτι. Βασικά το όλο mentality της απεικονίζεται στο βλέμμα και το ύφος του Micov. Εξαιρετικός παίχτης αλλά υπερβολικά μπλαζέ.
Επίσης στο δεύτερο ημίχρονο βλέπουμε αυτό που δεν είχαμε δει τότε στο αντίστοιχο με την Unics Συμμέτοχη δηλαδή περισσότερων παιχτών στην όλη εξίσωση. Ο Κiθ παίζει τρομερά έξυπνα παίρνοντας τα σωστά φάουλ από τους παίχτες που πρέπει να τα πάρει και ο Κilpatrick με τον Παπαπετρου είναι παντού.
Εκεί όμως που χρειαζόταν η ομάδα just one push of energy αποφασίζει ο Pitino να λύσει το mad dog που ακούει στο όνομα Θανάσης Αντετοκουνμπο. Ο Θανάσης δεν έχει παίξει λεπτό μέχρι τη στιγμή που μπαίνει στο παρκέ με εντολή να πάει και αυτός πάνω στον James.
Να πάει βασικά εναντίον όλων.
Το ριμπάουντ που παίρνει μέσα από τρεις παίχτες πηδώντας ψηλότερα απ’ όλους και σκάζοντας με την πλάτη στο παρκέ είναι δείγμα του πόσο ‘’έτσι’’ μπήκε μέσα για να προσφέρει αυτά που μόνο αυτός μπορεί σε τέτοιο βαθμό σε επίπεδο hustle.Και το hustle είναι τρομερά σημαντικό σε επίπεδα winning.
Σε αυτό το σημείο να πούμε πως η ομάδα εκτελει για ακομη μια φορα με το ματς με την CSKA εξαιρετικά απο την περιφέρεια εχοντας ποσοστά ανω του 40% – κατι το οποιο δεν είναι σύνηθες για το συγκεκριμένο σύνολο – και με τον καλύτερο σουτέρ του κατ’ ουσίαν εκτος rotation. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το οτι ο Pitino παρότι γνωρίζει πως η ομάδα του εχει προβλημα στο σουτ δε χρησιμοποιεί τόσο τον Lojeski.
Ο coach αυτη τη στιγμή θέλει ”πόδια”.
Πρωτίστως. Βεβαια σαν coach γενικά θέλει και σουτ -γενικα όμως ποιος δε θέλει ; Σε περιπτωση που μείνει βέβαια και του χρονου και πάει σε αναζήτηση παιδιών που έχουν και πολυ γρηγορα και δυνατα πόδια και είναι και great shooters οπως εχει πει θα πρέπει να χώσουμε το χέρι λίγο πιο βαθιά στην τσέπη. Αυτο το πακέτο κοστίζει ακριβα στην απο δω πλευρά του Ατλαντικού. Εχω πίστη ομως σε τέτοια περίπτωση στο μέγεθος του ονόματος του coach που μπορεί να προσελκύσει ”καλο κόσμο”.
Όσον αφορά τον Νικ τώρα και την career night του όσο και τις κλασικές υπερβολές που ακούγονται μετά από αναλόγως τρομερά ματς του (που στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια μυθική εμφάνιση) θα επαναλάβω ακριβώς αυτό που είχα γράψει και στο κείμενο στο σαιτ μετά το εντος με την Efes..
‘’Κάθε φορά μετά από μια extravagant εμφάνιση του Νικ βγαίνει ‘’δικαιωμένος’’ κόσμος που λέει τα γνωστά που λέγονται για τον Καλάθη και τα oποία έρχονται ως αντίδραση στα επίσης γνωστά που ακούγονται στις κακές του εμφανίσεις. Που φέτος είναι και πολλές.
Το σχεδόν οξύμωρο της φάσης είναι πως αυτές οι ‘’εκρήξεις δικαίωσης’’ έρχονται συνήθως μετά από ματς στα οποία εμφανίζεται πολύ πιο εύστοχος από τα συνηθισμένα του στάνταρ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις αντιδράσεις μετά το περσινό ματς με την Efes παλι, όπου έχει 4/7 τρίποντα, με τη Γεωργία το καλοκαίρι όπου έχει 7/11-με τον κόσμο πραγματικά να ξεσαλώνει, όπως φυσικά και τώρα στο ματς της Παρασκευής.
Καλό είναι να αντιληφθούμε πως αυτό το πράγμα είναι άδικο για τον Καλάθη καθώς βάζει τον κόσμο να περιμένει περισσότερα πράγματα από αυτά που ο ίδιος πραγματικά μπορεί.
Το να βγαίνεις και να ζητωκραυγάζεις για την -δεδομένη- ποιότητα του Νικ όταν αυτός βάζει τα σουτ και κερδίζει η ομάδα είναι κατουσίαν μια άμεση παραδοχή ότι όταν ο βασικός σου PG είναι επιθετικά ολοκληρωμένος, κάνει όλα τα πράγματα να φαίνονται ευκολότερα στην επίθεση. Και -κυρίως- πιο λειτουργικά. Εν ολίγοις, δεν αποτελούν οι -σπάνιες- επιθετικά καλές βραδιές του Καλαθη αποδείξεις ότι δεν είναι ανεπαρκής στην εκτέλεση. Και γι’ αυτό το λόγο αυτές οι βραδιές είναι οι εξαιρέσεις.’’
Αυτό. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω επί του θέματος.
Κλείνοντας τώρα θα επανέλθω στον coach Pitino και κάποιες μικρές τελευταίες λεπτομέρειες όσον αφορά την επίδραση του στο παιχνίδι.
Ο coach έχει πείσει τους παίχτες του να κάνουν αυτό στο οποίο είναι πραγματικά καλοί.
Ο Παναθηναϊκός επί ημερών Pitino θυμίζει στο transition ορδές Ούνων σε επίπεδα ορμής. Ή ακόμα καλυτέρα Γαλάτες εναντίον Ρωμαίων έξω από το Γαλατικό Χωριό στο Αστερίξ. Οι οποίες όμως δε θα συνέβαιναν ποτέ αν δεν υπήρχε ο Πανοραμιξ να τους φτιάξει το μαγικό του φίλτρο. Και ο Pitino είναι o Πανοραμίξ αυτού του συνόλου.
Ενδεικτικό της φάσης είναι πως όταν γίνεται το σκορ 55-55 με κάρφωμα του Τόμας στον αιφνιδιασμό, βλέπεις να τρέχουν τρεις δικοί μας όπως ακριβώς όταν στο NFL τρέχει ο εκάστοτε επιθετικός με η μπάλα στα χερια για να κανει touchdown έχοντας δίπλα δικούς του να τον προστατεύουν.
Ή στην κραυγή του Langford στο τέλος του αγώνα που είναι πλήρως και απολύτως αυθεντική.
Από την πλευρά μου θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον coach που πέραν του ότι καταφέρει από εδώ και περά η όχι, κατάφερε να μας κάνει να αισθανθούμε πως είναι να παίζει η ομάδα με πραγματικά σκληρό και winning mentality. Έφερε πίσω την ελπίδα του ‘’ίσως τα καταφέρουμε’’. Τίναξε απο πανω της τη ‘’φλωρια’’ με την όποια είχε ποτιστεί η ομάδα.
Κοινώς η ομάδα βγάζει επιτελους πάλι καύλα.
Καιρός ήταν.