‘’Μύριζε’’ περίεργα το ματς με την Efes.
Η γενική πίστη ήταν πως άπαξ και το έχανες, γεια σας και πάμε το σχεδιασμό για του χρόνου. Πολλοί βέβαια τον έχουν ξεκινήσει και από τώρα και είναι στην αντίστοιχη φάση με αυτήν που είναι αυτήν την περίοδο οι οπαδοί των Lakers.
Κάτι τέτοιο δηλαδή..
H φετινή Efes τώρα, ήταν η ομάδα που περιμέναμε να είναι από το καλοκαίρι.
Τρομερό backcourt. Πραγματικά τρομερό. Αν συνυπολογίσουμε πως ο Larkin δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα μέχρι στιγμής, πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ ποιο είναι το ταβάνι της. Ο Micic κάνει χρόνια potential MVP, έχοντας δουλέψει-και παράλληλα βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό-το σουτ του από μακριά, όπως επίσης και το aggressiveness του.
Kάτι το όποιο είναι εξίσου, ίσως και περισσότερο, σημαντικό με την εκτέλεση.
Σκεπτόμενος τώρα τη βελτίωση του Σέρβου αναρωτιέμαι αν δούλεψε ή αν τον άγγιξε η γνωστή νεράιδα που βελτιώνει παίχτες με το ραβδί της. Λογικά το δεύτερο.
Στις υπόλοιπες θέσεις τώρα γενικά, είναι κομπλέ. Οι παίχτες που διάλεξε ο Ataman αποτελούν νομίζω το καλύτερο selection που έχει κάνει ποτέ ο Τούρκος προπονητής. Η Efes είναι η ομάδα που σουτάρει με ένα απο τα μεγαλύτερα ποσοστά ευστοχίας από το τρίποντο στη φετινή EL.
Αλλά δεν παύει να είναι μια ευρωπαϊκή ομάδα σε αυτό το θέμα. Τι θέλω να πω..;
Συντάσσομαι και εγώ με την άποψη που είχε εκφράσει ο @tSOu δημοσίως στο ‘’Down Down Down in Goblin Town’’. Ότι θεωρούμε δηλαδή πως οι παίχτες που παίζουν στην Ευρώπη είναι τόσο καλοί. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι.
Παρένθεση εδώ για την άποψη που έχω ως προς την αποτελεσματικότητα της άμυνας που παίζει ο coach Blatt στον Ολυμπιακό και πώς αυτό που ανέφερα μόλις ίσως συνδέεται με αυτό.
Ο Blatt είναι από τους προπονητές που έχουν πάει πραγματικά απέναντι και είδαν τη διάφορα επιπέδου που υπάρχει ανάμεσα στους δυο κόσμους ιδίοις όμμασι. Μη θεωρείτε πως είναι τόσο εύκολο, ακόμα και για φτασμένους προπονητές στην από δω πλευρά του Ατλαντικού. Όταν πήγε ο Μεσίνα στις ΗΠΑ πρότεινε να δίνουν το διάδρομο σε κάποιους παίχτες, με αποτέλεσμα οι συνεργάτες του στο επιτελείο των Spurs να γελάνε. Σε ένα μήνα μέσα κατάλαβε βέβαια πως αν το κάνεις αυτό απέναντι σε επαγγελματία παίχτη του ΝΒΑ θα φας καλάθι . Είναι τόσο απλό.Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και εδώ πέρα με το σουτ. Όταν αυξάνεται η πίεση ενός ματς-όσο και η σημασία αυτού- αυτός που θα σκοράρει πιο εύκολα είναι ο Redick και όχι ο Datome. Που αν τους βάλεις να σουτάρουν δέκα σουτ μόνοι τους είναι πιθανό να γράψουν το ίδιο νούμερο. Όποτε ναι μεν το έχουν και οι δυο το skill, αλλά αυτό το skill έχει τις διαβαθμίσεις του.
Επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό παρατηρούμε το εξής. Η περιφέρεια της ομάδας έχει τρεις περιφερειακούς που αρνούνται στην πραγματικότητα να παίξουν άμυνα (Σπανούλης, N.W.Goss και –λιγότερο- Strelnieks), τον Μάντζαρη που είναι σαν ξένο σώμα στην ομάδα και που κάποτε έπαιζε άμυνα αλλά πλέον όχι και τέλος ΕΝΑΝ πραγματικό defensive stopper top επιπεδου, τον Παπανικολάου. Ο Toupane θέλει, μπορεί, το κάνει ανά διαστήματα, αλλά είναι φάση Θανάση Αντετοκουνμπο σε θέμα αντίληψης-χωρίς τα προσόντα του Θανάση.
Χωρίς περαιτέρω αναλύσεις ο Blatt αποφάσισε να κλείνει μέσα no matter what, βασισμένος θεωρώ σε αυτή την γνώση της πραγματικής διαφοράς επίπεδου παιχτών εδώ με απέναντι. Ο Ολυμπιακός είναι από τις ομάδες που δίνουν τα περισσότερα τρίποντα στους αντιπάλους τους και κατά την άποψη μου το κάνει πλήρως ενσυνείδητα όντας κάτι τέτοιο καθόλου τυχαίο. Βλέποντας τα skills των παιχτών του, κατέληξε στο να προτιμάει να εκτελεστούν σουτ παρά να μπουν προς τα μέσα οι αντίπαλοι.
Και όταν μπει ο αντίπαλος θα βρει κορμιά.
Είναι λίγοι επίσης οι slashers επιπέδου Mike James στην EL. Όπως και ο λόγος που είχε χάσει από την Αρμάνι φέτος στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός με 20 πόντους, ήταν αυτή η ικανότητα των παιχτών της ΕΑ7 να εκτελούν με συνέπεια από μέση και μακρινή απόσταση. Συν το slashing του Mike.
To ματς.
Στα δικά μας τώρα και ειδικά στα της Παρασκευής, κάτι ανάλογο κάναμε και εμείς.
Η Efes εκτελεί 33 τρίποντα, αρκετά εκ των οποίων σε φάσεις ήταν ελευθέρα.
H Efes είναι απο τις καλύτερες ομάδες στο τρίποντο στην EL .
Αλλά στην τελική αλλιώς είναι να σουτάρει ο Krunoslav Simon και αλλιώς ο Klay Thompson που μπορεί να βάλει 11 τρίποντα σε εκτός έδρας ματς play-off απέναντι στους Thunder ή ο Kemba Walker ξερωγω.
Ένας από τους λόγους που ‘’δίνεις’’ σχετικά τα τρίποντα χθες είναι και ο λόγος που παίρνεις και τα ριμπάουντ. Α, και ο Ολυμπιακός είναι πολύ δυνατός φέτος στον τομέα των ριμπάουντ. Που στο ματς με τη Barcelona τα έχασε.
Που στο ματς με τη Barcelona έλειπε και ο Παπανικολάου και που οι διάδρομοι ήταν πιο ανοιχτοι.
Και που εκτέλεσαν οι Καταλανοι κατω από το μέσο ορο τριπόντων που δίνει γενικά η άμυνα του Ολυμπιακού στον εκάστοτε αντίπαλο .Χμμμ..Και τα ριμπάουντ γι’ αυτή την ομάδα του Παναθηναϊκού είναι τρομερά σημαντικά. Γιατί αυτή η ομάδα πρέπει να τρέξει. Γιατί αυτή η ομάδα έχει τον καλύτερο PGσε ανοιχτό γήπεδο στην Ευρώπη.
Πέραν των διατάξεων στην άμυνα που παρουσίασε ο coach Pitino, η βασική οδηγία ήταν να προσεχτούν τα ριμπάουντ. Και ο Gist έκανε μετά από πόσο καιρό double-double. Παρότι θυμάμαι βέβαια στην πρώτη εφαρμογή μιας 2-3 ζώνης που παίξαμε φύγαμε στο transition με τον Καλάθη.
Του οποίου Καλάθη χθες είναι το καλύτερο ματς της σεζόν και ένα από τα καλυτέρα του ever με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, τα τελευταία 4 χρόνια που βρίσκεται στην ομάδα.
Ο Νικ την Παρασκευή παίζει όπως θα έπρεπε να παίζει συνεχώς. Το πιο βασικό της φάσης (πέραν του μικρού αριθμού προσπαθειών απ’έξω-επιτέλους) είναι ότι επιδεικνύει το μεγαλύτερο aggressiveness μέχρι τώρα σε ματς μέσα στη χρονιά. Στο πρώτο δεκάλεπτο-και αφού έχει βάλει ένα λέι απ και ένα floater- o Νικ ειναι στην περιφέρεια και ο αμυντικός περναει κλασικά κάτω από το σκριν. Η συνηθισμένη αντίδραση του Νικ όλα αυτά τα χρόνια ήταν να κολλάει το κεφάλι του, να επιχειρεί σουτ-η να κάνει overdribbling-και να μου δημιουργεί προσωπικά πονοκέφαλο βλέποντας τον να το κάνει.
Κάθε φορά.
Ανεξαρτήτως κατάληξης, καθώς δεν έχει σημασία.
Είναι μια λάθος απόφαση.
Σε αυτό το ματς όμως ο Νικ αποφασίζει να attack the rim. Επιτέλους(ξανά). Βέβαια δεν είδα να τον απασχολεί ‘’το ελλιπές spacing που έχουμε φέτος επειδή δεν έχουμε σουτέρ και γι’ αυτό ο ΝΙΚ γραφεί χάλια νούμερα’’ κλπ ωραία generic πράγματα που ακούγονται κατά κόρον. Το βασικό πρόβλημα του Νικ στο ότι δεν κάνει σε συνέχεια τέτοιες δράσεις, είναι η νοοτροπία του.
Ο Καλάθης λειτούργει ΑΚΡΙΒΩΣ με τη νοοτροπία που λειτουργούν οι quarterbacks στο NFL. Το να προβεί σε ατομική προσπάθεια προσπαθώντας να επιτεθεί κατά μέτωπο είναι η τελευταία του επιλογή. Πρώτα θα ψάξει την πάσα στους ‘’receivers’’ του και αν-μια στο τόσο- βρει ανοιχτό διάδρομο θα επιτεθεί.
Αυτό το skill όμως είναι η ευχή και η κατάρα του. Συν τη δεδομένη ανεπάρκεια εκ μέρους του στο-κάθε μορφής-σουτ.
Από την άλλη, αν ήμουν ο manager του Νικ θα έκανα το εξής. Θα του έβαζα σαν διαφήμιση-slogan πάνω από την πλούσια κώμη του την ατάκα του σχολιαστή του καναλιού της Euroleague μετά την alley-oop πάσα στον Παπαγιάννη..
‘’If you are on the floor and you are open, Nick Calathes will find you’’.
To θέμα με τον Παναθηναϊκό είναι πώς θα βρεθούν ‘’open’’;
Έβλεπα στο λογαριασμό του NBA στο Instagram χθες ένα compilation βίντεο που ανέβασαν με επιθέσεις των Warriors. Σε μια στιγμή πιάνει η κάμερα τον Kerr να λέει το εξής..‘’Keep cutting-keep moving’’
Αν ΑΥΤΗ η επίθεση των Warriors με ΑΥΤΟΥΣ τους παίχτες και την ικανότητα τους στο σουτ ζητεί ‘’κίνηση’’ , τότε τι πρέπει να κάνει η δική μας με αυτή την έλλειψη καλών σουτέρ; Και με τον Καλάθη στον άσο που κάνει αυτό το πρόβλημα να εμφανίζεται πολλαπλώς μεγαλύτερο ( καθώς το όλο θέμα του ότι κλείνουν οι άμυνες εκπορεύεται πρωτίστως από τον Νικ. Αυτός είναι ο main ballhandler της ομάδας και βάσει αυτού προσαρμόζονται οι άμυνες).
Ο Pitino φαίνεται να ζητεί εξ αρχής μεγαλύτερη κίνηση στην επίθεση από τον προκάτοχο του που δούλευε κυρίως με τρίγωνα. Και προσωπικά θεωρώ πως η προσέγγιση του αμερικανού coach είναι πιο σωστή στο να πάρεις καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό το ρόστερ – ανεξαρτήτως αριθμών. Μιλάω για τη ‘’φύση’ της επίθεσης και την προσαρμογή της play by play.
Βλέπουμε στο ματς με τους Τούρκους την ομάδα να μην παρουσιάζεται στατική. Επιτέλους (για τρίτη φορά στο παρόν κείμενο). Ο Lojeski αντί να προσπαθεί να βγαίνει μονίμως από τα σκριν στην περιφέρεια – όπου τον περιμένουν όλοι πλέον, συν το γεγονός ότι δεν είναι φτεροπόδαρος – παίρνει την μπάλα και απειλεί από μέση απόσταση. Και τα βάζει. Ο Kilpatrick εμφανίζεται οικονομικός στις προσπάθειες που παίρνει. Μου άρεσαν όμως και κάποιες προσπάθειες εκτός της ευρωπαϊκής λογικής του παιχνιδιού. Το χρειάζεσαι αυτό καθώς σε κάνει λιγότερο προβλέψιμο. Πολύ θετικός.
Εύφημος μνεία στο Ιαν Βουγιούκα. Το θέμα με τον Ιαν είναι πως ‘’ξέρει μπάσκετ’’. Είναι φανερό αυτό. Αλλά το πρόβλημα είναι πως είναι αυτός που είναι. Δε χρειάζεται να επεκταθώ. Στην τελική δεν μπορείς να περιμένεις και περισσότερα από τον Ιαν. Εξαιρετικός για το ρόλο που του ζητήθηκε να παίξει.
Και έχουμε πει στο πρώτο κείμενο για το The Hateful 8 ποσό σημαντικοί είναι οι ρολοι στα πράγματα..
Όπως και να ΄χει τώρα, γενικά ελάχιστοι υστέρησαν-κυρίως ο Μητογλου. Αλλά πάντα θα υστερούν κάποιοι. Όπως και ένα λάθος του coach ήταν το ότι δεν έβγαλε τον Νικ έξω εκεί στους 17 πόντους για να τον ξεκουράσει, με αποτέλεσμα να παρουσιάσει σημεία κλαταρίσματος με τρία συνεχόμενα λάθη..
Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Η πρόκριση στους 8 φαντάζει δύσκολη και δυστυχώς έρχεται το ματς με τη Fener εκτός, κάτι το όποιο κάνει τη νίκη να μοιάζει απίθανη. Ειδικά με τη φετινή Fener. Ο Παναθηναϊκός όμως ΟΦΕΙΛΕΙ να παλέψει. Το οφείλει στην Ιστορία του.
Το οφείλουν εντέλει οι ίδιοι οι παίχτες στους εαυτούς τους..
ΥΓ: Κάθε φορά μετά από μια extravagant εμφάνιση του Νικ βγαίνει ‘’δικαιωμένος’’ κόσμος που λέει τα γνωστά που λέγονται για τον Καλάθη και τα oποία έρχονται ως αντίδραση στα επίσης γνωστά που ακούγονται στις κακές του εμφανίσεις. Που φέτος είναι και πολλές.
Το σχεδόν οξύμωρο της φάσης είναι πως αυτές οι ‘’εκρήξεις δικαίωσης’’ έρχονται συνήθως μετά από ματς στα οποία εμφανίζεται πολύ πιο εύστοχος από τα συνηθισμένα του στάνταρ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις αντιδράσεις μετά το περσινό ματς με την Efes παλι, οπου εχει 4/7 τρίποντα, με τη Γεωργία το καλοκαίρι οπου έχει 7/11-με τον κόσμο πραγματικά να ξεσαλώνει, όπως φυσικά και τώρα στο ματς της Παρασκευής.
Καλό είναι να αντιληφθούμε πως αυτό το πράγμα είναι άδικο για τον Καλάθη καθώς βάζει τον κόσμο να περιμένει περισσότερα πράγματα από αυτά που ο ίδιος πραγματικά μπορεί.
Το να βγαίνεις και να ζητωκραυγάζεις για την -δεδομένη- ποιότητα του Νικ όταν αυτος βαζει τα σουτ και κερδίζει η ομάδα είναι κατουσίαν μια άμεση παραδοχή ότι όταν ο βασικος σου PG ειναι επιθετικα ολοκληρωμένος, κανει όλα τα πραγματα να φαίνονται ευκολότερα στην επίθεση. Και -κυρίως- πιο λειτουργικά. Εν ολίγοις, δεν αποτελούν οι -σπάνιες- επιθετικα καλές βραδιες του Καλαθη αποδείξεις ότι δεν είναι ανεπαρκής στην εκτέλεση. Και γι’ αυτό το λόγο αυτές οι βραδιές είναι οι εξαιρέσεις.
Επίσης για να ξέρουμε τι λέμε, θεωρώ πως κανείς δεν έχει ισχυριστεί ότι ο Καλαθης δεν είναι κάλος παίχτης. Από την άλλη όμως η ανάγκη να το ακούν αυτό τα παιδιά που αγάπανε λίγο περισσότερο -μερικοί απ’ ’οτι αισθάνομαι και λίγο περισσότερο από την ίδια την ομάδα- δεν είναι δείγμα υγείας καθώς μέσα τους το βλέπουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα προβλήματα τα οποία προσπαθούν να ωραιοποιήσουν.
Και όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά.
Την άποψη μου για το αν ο Καλάθης είναι fit για τη θέση του ηγέτη στον Παναθηναϊκό των 6 αστεριών στη φανέλα και κυρίως για αυτό το μπάτζετ, την έχω αναλύσει ενδελεχώς στο Gotham post και δε θα επιστρέψω σε αυτή την κουβέντα. To όποιο Gotham post ίσως το ανεβάσω και εδώ μια μέρα για να υπάρχει. Ένα μικρό πραγματάκι θα πω ακόμα όμως..
Μπορεί την εμφάνιση του Νικ να την κάνει άλλο guard στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή; (μιλάω προφανώς για αυτό που παρουσίασε και στις δυο πλευρές του παρκέ)
Όχι. Κατηγορηματικά.
Μια άλλη ερώτηση τώρα..Μπορούσε ποτέ ο Sarunas Jasikevicius να κάνει τέτοια εμφάνιση? Επίσης όχι.
Ο Καλάθης υπερτερεί στα περισσότερα χαρακτηριστικά από τον Saras ως παίχτης. Είναι αιώνες αθλητικότερος, δυο Σύμπαντα καλύτερος αμυντικός και έχουν πάνω κάτω το ίδιο court vision. Ο Λιθουανός ατομικά και σε επίπεδο τεχνικών /φυσικών χαρακτηριστικών υπερτερεί μόνο στο σουτ.
Είναι καλύτερος παίχτης ο Kαλάθης από ότι ήταν ο Σάρας; Και γιατί;
Μην υπεκφύγετε λέγοντας άλλες εποχές κλπ. Η θέση που παίζουν είναι η ίδια και τα skills είναι skills. Γύρω από ποιον θα θέλατε να χτίσετε την ομάδα σας; (Που και πάλι στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ αυτό είναι λάθος κατ εμέ και η κουβέντα πάει πάλι στη διαφορά επίπεδου μεταξύ ΝΒΑ και EL όσον αφορά τους παίχτες.)
Και επειδή δεν υπάρχει ο Saras πιάστε οποιονδήποτε πραγματικά top class παίχτη ιδίων χαρακτηριστικών. Αν έρθει ο Σλούκας με το καλό του χρόνου σε ποιον θα δίνατε το χρίσμα του ηγέτη της ομάδας; Θα θέλατε να ‘’χτίσετε’’ πανω στον Νικ ή να δημιουργήσετε μια πιο ισορροπημένη ομάδα με το Σλούκα στο ρολο του alpha dog της ομάδας;
Α, και ο Καλάθης δεν είναι ο Γιάννης Αντετοκουνμπο για να στήσεις την ομάδα εξ ολοκλήρου πάνω του όπως έπραξαν οι Bucks. Δεν υπάρχει καμία σχέση στην παρουσία τους στο γήπεδο-όπως και στο impact που φέρουν και το domination που μπορούν να κάνουν. Δεν υπάρχει καν αναλογική σύγκριση, πλην της αδυναμίας στο τρίποντο. Και ο Rajon Rondo είναι αδύναμος στο τρίποντο αλλά δε χτίστηκε ποτέ καμία ομάδα πάνω του. Και ο Rondo υπήρξε ένας πραγματικά κάλος παίχτης.
Think about it.