O μπασκετικός Παναθηναϊκός περνάει μια μεγάλη κρίση και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι να κοιτάξουμε τα προβλήματα κατάματα και να μιλήσουμε για αυτά ανοιχτά και με ειλικρίνεια.
Διότι η αλήθεια απελευθερώνει.
Το ένα, το μεγαλύτερο και δομικό πρόβλημα, αυτό που αποτελεί τη ρίζα του κακού, αφορά στον εδώ και δύο χρόνια οικονομικά ανύπαρκτο ιδιοκτήτη και τη βαθιά άρρωστη νοοτροπία που η θητεία του έχει εμφυσήσει στον τρόπο λειτουργίας του οργανισμού.
Όλοι, πλην ελάχιστων γραφικών εξαιρέσεων, αναγνωρίζουν αυτο το πρόβλημα πλέον.
Όλοι έχουν κατανοήσει ότι για να ξαναβρεί αυτή η ομάδα την υγεία της πρέπει το συντομότερο δυνατό να απαλλαχθεί οριστικά και αμετάκλητα από την ομηρία του ιδιοκτήτη της.
Ενός αποτυχημένου παράγοντα που φέρει το ένδοξο όνομα Γιαννακόπουλος, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την τεράστια κληρονομιά που οι αληθινοί Παναθηναϊκοί, Παύλος και Θανάσης, άφησαν στον πιο επιτυχημένο ελληνικό σύλλογο.
΄Η, για να το θέσω πιο σωστά, η μόνη σχέση που έχει με αυτή την τεράστια και αξεπέραστη κληρονομιά των πιο επιτυχημένων παραγόντων του ελληνικού αθλητισμού είναι ότι την καπηλεύτηκε μέχρι να έλθει η στιγμή να την εξευτελίσει.
Ωστόσο το γεγονός ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι ο πρώτος και αδιαμφισβήτητος βασικός υπαίτιος για τη μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού τα δύο τελευταία χρόνια σε σάκο του μποξ στην Ευρώπη (και οσονούπω και στην Ελλάδα), δεν σημαίνει ότι αυτό είναι το μόνο πρόβλημα της ομάδας στην παρούσα φάση.
Υπάρχει κι ένα δεύτερο πρόβλημα, για το οποίο κανείς δεν θέλει να μιλήσει και να το παραδεχτεί ανοιχτά, αλλά είναι υπαρκτό.
Αφορά στην έως τώρα αποτυχημένη προσπάθεια των δύο παιχτών-θρύλων που ανέλαβαν τα ηνία της ομάδας να κάνουν τα βασικά και αυτονόητα για να αποτρέψουν τον αγωνιστικό εκφυλισμό της
Το καλό του Παναθηναϊκού (πρέπει να) είναι υπεράνω προσώπων και για αυτόν ακριβώς τον λόγο στην παρούσα κρίση που περνάει ο σύλλογος δεν έχουν θέση λογικές «ιερών αγελάδων» που πρέπει να βρίσκονται στο απυρόβλητο κάθε κριτικής.
Η καλοπροαίρετη κριτική, δηλαδή η αλήθεια , λυτρώνει
Σίγουρα θα υπάρξουν καλοθελητές που θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν ότι «χτυπάω» αυτούς που αγαπάνε την ομάδα και βγήκαν μπροστά με προσωπικό κόστος για να αποτρέψουν τη διάλυση της.
Καλά θα κάνει όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο να αναλογιστεί αν ο φετινός Παναθηναϊκός μοιάζει με ομάδα που έχει αποφύγει την αγωνιστική διάλυση.
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Κάθε ελάχιστα λογικός πράσινος οπαδός που αγαπάει την ομάδα πάνω από πρόσωπα κατανοεί, λοιπόν, ότι οι αγαπημένοι ιστορικοί αρχηγοί μας, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, οι δύο άνθρωποι στους οποίους στηρίξαμε και εξακολουθούμε να στηρίζουμε όλες τις ελπίδες μας για καλύτερες μέρες, δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να ανταποκριθούν στον βασικό τους στόχο.
Και αυτό δεν είναι μομφή εναντίον τους, αλλά διαπίστωση που προκύπτει δια γυμνού οφθαλμού
Και ως τέτοια χρήζει εξηγήσεων, αν θέλουμε να δούμε πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα.
Πώς μπορούμε να πάμε παρακάτω, δηλαδή.
Σκοπός μου λοιπόν δεν είναι να «χτυπήσω» ή να κατηγορήσω κανέναν, πόσω μάλλον ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω για την τεράστια προσφορά τους στην ομάδα.
Σκοπός μου είναι αποκλειστικά και μόνο να μιλήσω ανοιχτά για όλα τα προβλήματα της ομάδας, και όχι μόνο για αυτά που εξυπηρετούν την επικοινωνιακή παναθηναϊκοφροσύνη του τουίτερ, για να προτείνω συγκεκριμένες λύσεις.
Λύσεις που θα ήθελα να έχουν μπροστάρηδες τους δύο εμβληματικούς αρχηγούς μας, αρκεί να το θέλουν και αυτοί.
Κανείς δεν αρνείται τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες στις οποίες οι δύο θρύλοι της ομάδας κλήθηκαν να βοηθήσουν και κανείς δεν θα τους κατηγορούσε αν είχαν κάτσει σπίτι τους να χαίρονται τη ζωή τους με τις οικογένειές τους μακριά από σκοτούρες.
Για να το πω αλλιώς και να γίνω όσο πιο ξεκάθαρος γίνεται: Είναι αδιαμφισβήτητα αξιέπαινοι γιατί δεν επέλεξαν τη βολή τους, αλλά έβαλαν μπροστά τη δεδομένη αγάπη τους για την ομάδα και ρίχτηκαν στη μάχη για να τη βοηθήσουν.
Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει ότι ως τώρα έχουν ξεκάθαρα αποτύχει στην αποστολή που οι ίδιοι ανέλαβαν και στους ταπεινούς στόχους που οι ίδιοι έθεσαν.
Κανείς μας δεν περίμενε και δεν απαιτούσε ο φετινός ΠΑΟ να έχει σούπερ ρόστερ και να διεκδικεί θέση στο Φ4 ή ακόμα και στην οχτάδα.
Περιμέναμε ωστόσο ότι θα κάνει τουλάχιστον μια πιο ορθολογική στελέχωση από ό,τι πέρσι και ότι αυτό θα του επιτρέψει να εμφανιστεί λίγο πιο ανταγωνιστικός.
Αν πέρσι υπήρχε η δικαιολογία της πρώτης σεζόν και του γεγονότος ότι οι δύο GMs ανέλαβαν αργά τη διαχείριση σε μία χρονιά με τα λιγότερα δυνατά έσοδα, φέτος αυτή η δικαιολογία δεν ισχύει.
Είχαν όλο τον χρόνο και την εμπειρία από πέρσι ώστε να ξεκινήσουν τον προγραμματισμό νωρίτερα και με ελαφρώς αυξημένα έσοδα στη διάθεσή τους με δεδομένη την επιστροφή φιλάθλων στα γήπεδα.
Με βάση το καλύτερο σημείο εκκίνησης σε σχέση με πέρσι, η παρούσα εικόνα αγωνιστικής διάλυσης του Παναθηναϊκού είναι αδικαιολόγητη
Eκτός της δομικής ευθύνης του καταστροφέα ιδιοκτήτη, ευθύνες για αυτό φέρουν σε διαφορετικό επίπεδο τόσο οι δύο GMs, όσο και η προσωπική επιλογή τους για τον πάγκο της ομάδας, ο Δημήτρης Πρίφτης.
Ο Φράνκι σε κάθε ευκαιρία σπεύδει να μας υπενθυμίσει ότι ο ΠΑΟ είναι μια οικογένεια και ότι πρέπει να είμαστε μαζί στα καλά και στα άσχημα. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του, αλλά βασική προϋπόθεση για να ισχύουν οι σχέσεις αμοιβαίας αγάπης και αφοσίωσης είναι η ειλικρίνεια.
Οι δύο θρύλοι του ΠΑΟ οφείλουν, αν μη τι άλλο στο όνομα της τεράστιας ιστορίας και προσφοράς τους σε αυτή την ομάδα, να συμπεριφερθούν στον κόσμο της με ειλικρίνεια και να του πουν την αλήθεια.
Όλοι μας προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με τόσο μεγάλη εμπειρία και γνώση του αθλήματος κάνουν λάθη τα οποία βλέπουν ακόμα και οι ερασιτέχνες.
Αν οι ίδιοι νιώθουν ότι οι δυσκολίες του έργου που έχουν αναλάβει είναι ανυπέρβλητες σε επίπεδο οργανωτικό και οικονομικό και ότι ξεπερνούν τις δυνατότητες τους, οφείλουν να βρουν το θάρρος να το πουν και να παραιτηθούν, αφήνοντας άλλους να αναλάβουν τη δουλειά.
Κανείς δεν θα τους κατηγορήσει για αυτό.
Το αντίθετο ο κόσμος του Παναθηναϊκού που δεν θα ξεχάσει ποτέ την τεράστια προσφορά τους θα το εκτιμήσει και θα συνεχίσει να τους ευχαριστεί που δεν κρύφτηκαν στα δύσκολα, αλλά βγήκαν μπροστά και προσπάθησαν.
Αν πάλι νιώθουν ότι η αποτυχία τους να διασφαλίσουν μια ελάχιστη λογική στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και να ακολουθήσουν ένα πλάνο με ελάχιστη προοπτική οφείλεται σε άλλους παράγοντες, σε εμπόδια που τους βάζουν τρίτοι, οφείλουν και πάλι να βγουν και να μιλήσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα για αυτό στον κόσμο.
Αυτό που δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν είναι να κρύβουν τα πραγματικά προβλήματα και τις ευθύνες κάτω από το χαλί.
Γιατί αυτό κάνουν στην ουσία όταν με δημόσιες τοποθετήσεις γεμάτες επίκληση στο συναίσθημα ζητούν από τον κόσμο του Παναθηναϊκού να στηρίξει την αγωνιστική απαξίωση και διάλυση της ομάδας, την οποία άναυδοι παρακολουθούμε να εξελίσσεται μπροστά μας από την αρχή της σεζόν.
Όταν ο Παναθηναϊκός χάνει από τον Αρη του ανύπαρκτου μπάτζετ. Όταν διασύρεται με 33 πόντους στην Ευρωλίγκα από τον Ερυθρό Αστέρα, δηλαδή μία ομάδα με αντίστοιχα χαμηλό μπάτζετ με το δικό του. Όταν η περσινή Μπαγερν με μπάσκετ αντίστοιχο του ΠΑΟ μπήκε άνετα στην οκτάδα και έφτασε μια ανάσα από το Φ4, δεν γίνεται να λέμε ότι φταίνε μόνο τα έσοδα/έξοδα για όλα.
Το χαμηλό μπάτζετ μπορεί να είναι σοβαρός λόγος για να μην καταφέρεις να μπεις οχτάδα, αλλά δεν σου απαγορεύει να έχεις ένα ορθολογικό πλάνο στις μεταγραφές σου
Δεν σου υπαγορεύει πχ. να δώσεις περισσότερα λεφτά στα τεσσάρια της ομάδας σου από ό,τι στους PGs (τους ποιους;).
Ούτε φυσικά σου υπαγορεύει να μοιράσεις τα λεφτά για τους ξένους σε σχεδόν ισόποσα συμβόλαια, αγοράζοντας αφειδώς μετριότητα, αντί να δώσεις το κάτι παραπάνω σε δύο κομβικές θέσεις και να πάρεις τα λογικά ρίσκα σου στις υπόλοιπες.
Ο φετινός Παναθηναϊκός έχει 8 ξένους με 4 εξ αυτών να είναι ανύπαρκτοι ενώ από τους υπόλοιπους 4 με εξαίρεση τον Macon οι άλλοι πνίγονται στη μετριότητα.
Ο φετινός Παναθηναϊκός κράτησε με διετές συμβόλαιο τον Nedovic, ο οποίος μέχρι και τα τέλη Αυγούστου δεν ξέραμε αν θα μπορέσει να ξαναπαίξει μπάσκετ με αποτέλεσμα από την αρχή της αγωνιστικής σεζόν να είναι η σκιά του εαυτού μέχρι να τραυματιστεί ξανά.
Ο φετινός Παναθηναϊκός επιμένει να δίνει 500k στον Sant Roos την ώρα που έχει βασικό PG τον Perry των 300k.
Ο φετινός Παναθηναϊκός που δεν έχει μεγάλους στόχους δίνει περισσότερο χρόνο στον 31χρονο Κασελάκη από ό,τι στον εξαιρετικά ταλαντούχο 18χρονο Μαντζούκα.
Ο φετινός Παναθηναϊκός αποφάσισε να προσθέσει Οκτώβρη μήνα τον Ferrell σε μια περιφέρεια στην οποία υπήρχαν οι Macon, Perry και Nedovic.
Και σαν να μην έφτανε αυτό περιμένει από έναν παίχτη χωρίς προηγούμενη ευρωπαϊκή εμπειρία που δεν έκανε προετοιμασία με την ομάδα να εγκλιματιστεί δια μαγείας παίζοντας δεκάλεπτα σε ματς υψηλής έντασης και απαιτήσεων στην Ευρωλίγκα.
Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι μία παρατημένη ομάδα εδώ και δύο χρόνια.
Το φετινό ρόστερ όμως που στήθηκε με ευθύνη των δύο GMs και του Δημήτρη Πρίφτη αποδεικνύεται στο παρκέ ένας ύμνος στον μπασκετικό παραλογισμό. Ένα προϊόν σπασμωδικών κινήσεων και πλήρους έλλειψης σοβαρού προγραμματισμού και μακρόπνοου πλάνου
Η ομάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πιο κρίσιμο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της και το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι αυτοί που την τρέχουν να φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι όποιος νιώθει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ή ότι δεν τον αφήνουν να κάνει σωστά τη δουλειά του βρίσκει το θάρρος και παραιτείται.
Όποιος θέλει πραγματικά να βοηθήσει την ομάδα μιλάει με ειλικρίνεια στον κόσμο και αναλαμβάνει δράση, έχοντας τον κόσμο, την πραγματική δύναμη της ομάδας, στο πλευρό του.
Περιμένω και ελπίζω ότι οι δύο εμβληματικοί αρχηγοί θα πουν αλήθειες για το συμβαίνει στην ομάδα και θα ζητήσουν τη δεδομένη στήριξη του κόσμου για να αναλάβουν δράση με σκοπό να βγάλουν τον Παναθηναϊκό από την κρίση που τον ταλανίζει.
Σε αυτήν την κατεύθυνση θεωρώ ότι είναι σωστό ο Πρίφτης να στηριχθεί παρά τα αδιαμφισβήτητα λάθη του γιατί, πρώτον, δεν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική αυτή τη στιγμή και, δεύτερον και κυριότερο, γιατί ο σύλλογος δεν αντέχει κι άλλη απομάκρυνση προπονητή εν μέσω μίας σεζόν.
Οι δύο GMs οφείλουν να καταστήσουν σαφές στους παίκτες σε όλους τους τόνους ότι στην επόμενη ντροπιαστική εμφάνιση (ειδικά αν αυτή είναι στο ειδικού χαρακτήρα ματς με τον Ολυμπιακό που προσφέρεται για «φάγωμα» προπονητή) θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν το μάρμαρο και όχι ο κόουτς.
Σε επίπεδο στόχων, δηλαδή πρωτάθλημα και κύπελλο συν μία αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη, θεωρώ ότι πολύ δύσκολα μπορεί να σωθεί η χρονιά πλέον.
Η μόνη περίπτωση να μπορέσει το φετινό ρόστερ να γίνει ανταγωνιστικό είναι να γίνουν άμεσα αλλαγές ξένων
Αν μπορεί να γίνει μία μόνο αλλαγή, αυτή μάλλον θα έπρεπε να είναι ο Perry (εκτός κι αν η κατάσταση του Nedovic είναι μη αναστρέψιμη). Στη θέση του πρέπει να έλθει ένα 3&D δυαροτριάρι για να επέλθει κάποια ισορροπία στους ρόλους στην περιφέρεια.
Το ιδανικό όμως θα ήταν να γίνουν δύο αλλαγές για να φύγει κι ένας εκ των Evans – Floyd (η λογική λέει ο πρώτος που δεν έχει προοπτική) ώστε να έλθει και ένα 3&D τεσσάρι.
Ασχέτως αλλαγών πρέπει ο Ferrell να πάρει άμεσα χρόνο στην Ελλάδα για να εγκλιματιστεί και να δείξει αυτό που μπορεί. Θα είναι καταστροφικό να έχουμε φέρει έναν τέτοιο παίκτη και να μην κάνουμε τα πάντα για να τον βάλουμε στην αγωνιστική εξίσωση.
Με την προσθήκη δύο 3&D παικτών, ενός στην περιφέρεια και ενός στο τέσσερα, συν την πλήρη ενσωμάτωση του Ferrell το ρόστερ θα αποκτούσε στοιχειώδη λειτουργικότητα και ο Παναθηναϊκός θα είχε τύχη να εμφανιστεί ανταγωνιστικός στο δεύτερο μισό της σεζόν, ειδικά στην Ελλάδα.
Κατανοώ όμως ότι οι αλλαγές παικτών πιθανότατα είναι ανέφικτες λόγω έλλειψης χρημάτων και δυσκολίας στο σπάσιμο των συμβολαίων.
Για αυτόν το λόγο το πρώτο μέλημα όλων, GMs και προπονητή, πρέπει να είναι άλλο.
Βασικός στόχος πλέον πρέπει να είναι να μην πάει τελείως χαμένη και η φετινή χρονιά
Δηλαδή να μην ξεκινήσουμε και πάλι από το μηδέν το επόμενο καλοκαίρι.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αρχίσουν από τώρα να σκέφτονται και να οργανώνουν ένα ξεκάθαρο πλάνο για του χρόνου, και να δουλεύουν πάνω σε αυτό με σκοπό να δημιουργήσουν τον κορμό πάνω στον οποίο θα χτίσουν έγκαιρα και στοχευμένα το καλοκαίρι.
Η πρώτη πρακτική κίνηση σε αυτήν την κατεύθυνση είναι ο προπονητής να δώσει πολύ χρόνο και χώρο στους ταλαντούχους μικρούς, στον Μαντζούκα σε Ευρώπη και Ελλάδα και στον Αβδάλα στην Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαν να φέρουν από το δεύτερο γύρο και τον κλεισμένο Χουγκάζ στην ομάδα.
Η δεύτερη κίνηση είναι να φροντίσουν να ξεκαθαρίσουν πολύ πριν τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου τις υποθέσεις Παπαγιάννη και Παπαπέτρου
Θα είναι εγκληματικό ο μεταγραφικός σχεδιασμός να γίνει πάλι στη βάση μιας λογικής ομηρίας όπου θα περιμένουμε πρώτα μέχρι τα τέλη Ιούνη να δούμε αν θα καταφέρουμε να κρατήσουμε ή όχι τον Παπαγιάννη και μετά θα περιμένουμε και μέχρι τις αρχές Αυγούστου για να δούμε αν ο Παπαπέτρου θα αποφασίσει να φύγει για ΝΒΑ.
Όποιος συναινέσει σε μία τέτοια πρακτική θα έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στη διάλυση της ομάδας.
Η τρίτη και σημαντικότερη ενέργεια με το βλέμμα στο μέλλον που οφείλουν να κάνουν άμεσα, εδώ και τώρα, οι δύο GMs – μια κίνηση που μόνο αυτοί έχουν το απαιτούμενο κύρος και απήχηση στον κόσμο του ΠΑΟ για να την προωθήσουν – είναι να οργανώσουν ένα σύστημα αυτοχρηματοδότησης της ομάδας από τον κόσμο της.
Θεωρώ ότι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός με μια σωστή επικοινωνιακή καμπάνια έχει την απαιτούμενη δυναμική για να δημιουργήσει μέσα σε λίγους μήνες ένα σημαντικό κλαμπ μελών με ελάχιστη ετήσια ατομική συνδρομή τα 50 ευρώ
Ο απώτερος στόχος θα πρέπει να είναι αυτό το κλαμπ να φτάσει εν ευθέτω χρόνω τα 40-50 χιλιάδες μέλη. Ένας στόχος εφικτός με βάση την ιδιαίτερη δυναμική της μπασκετικής ομάδας (σε αντίθεση με τις παπαρολογίες για 2 εκατομμύρια μέλη που ακούγαμε σε κάτι αλήστου μνήμης συνεντεύξεις για το σύνολο του συλλόγου).
50 ευρώ το χρόνο είναι ένα ποσό που μπορεί εύκολα να διαθέσει πολύς κόσμος που αγαπάει την ομάδα αρκεί να βλέπει ότι υπάρχει οργανωμένο πλάνο και ότι τα λεφτά του πιάνουν τόπο, βοηθώντας τον Παναθηναϊκό να ξαναγίνει ανταγωνιστικός.
Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να εξασφαλίσει τουλάχιστον 2 εκατομμύρια πάγια έσοδα επιπλέον το χρόνο για την ομάδα στο εγγύς μέλλον.
Από τον ιδιοκτήτη αυτής της ομάδας δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα πια
Οι μετοχές είναι δικές του και έχει κάθε δικαίωμα να της πουλήσει.
Μακάρι να βρει σύντομα τα 25 εκατομμύρια που τόσο πολύ του λείπουν για να μας αδειάσει τη γωνιά.
Νομίζω ότι για τον άνθρωπο που έβαζε πάντα τον εγωισμό του και την προσωπική του προβολή πάνω από τον Παναθηναϊκό θα είναι απόλυτα ταιριαστό να γράψει η ιστορία ότι στο τέλος έφυγε από την ομάδα αφήνοντάς της στον πάτο της Ευρώπης και έχοντας βάλει λεφτά στην τσέπη.
Ο Παναθηναϊκός όμως δεν είναι οι μετοχές της ΚΑΕ.
Ο Παναθηναϊκός είναι ΙΔΕΑ και ως τέτοια δεν είναι δικός του και δεν μπορεί να τον πουλήσει.
Ο Παναθηναϊκός είναι δικός μας.
Είναι η αγάπη μας.
Το ψώνιο μας.
Το καμάρι μας.
Εμάς των οπαδών του, που όταν χάνει η ομάδα δεν κοιμόμαστε το βράδυ.
Που είμαστε τα πραγματικά παιδιά του Παύλου και του Θανάση, γιατί από αυτούς μάθαμε κάτι που ο βιολογικός απόγονός τους δεν έμαθε ποτέ ως φαίνεται:
Από τον Παναθηναϊκό δεν περιμένεις ποτέ να βγάλεις λεφτά
Στον Παναθηναϊκό δίνεις για να πάρεις πίσω χαρά
Για αυτόν τον λόγο δεν θα έπρεπε να έχουμε ανάγκη κανέναν ουρανοκατέβατο σωτήρα και δεν πρέπει να περιμένουμε παθητικά κανέναν τέτοιο να εμφανιστεί.
Με μπροστάρηδες τους Αλβέρτη και Διαμαντίδη πρέπει να πάρουμε την τύχη της αγαπημένης μας ομάδας στα χέρια μας.
Να την τραβήξουμε από τον πάτο, στον οποίο την έχει σπρώξει ο κληρονόμος των μεγάλων Γιαννακόπουλων.
Το χρωστάμε στον Παύλο και τον Θανάση για όσα υπέροχα έκαναν για μας και τον Παναθηναϊκό μας.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας.
Πάνω από όλα το χρωστάμε στην αγαπημένη μας ομάδα, την πιο επιτυχημένη ομάδα όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό, για τις απίστευτες χαρές που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν και για όσες μπορεί να μας χαρίσει στο μέλλον.