Μέχρι τελευταίας ρανίδος κλπ, Nets εναντίον Bucks

Μετά από δύο σχετικά νερόβραστους πρώτους γύρους με αντιπάλους τους Χιτ και Σέλτικς καθώς κανείς εκ των δύο δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων αγωνιστικά, πάμε για το πρώτο πραγματικά δυνατό crash test της χρονιάς. Ένα ζευγάρι που σε ένα υποτιθέμενο – και πιο δίκαιο-  φορμάτ όπου στα πλει-οφ παίζουν οι 16 καλύτεροι από όλη τη Λιγκα και όχι οι 8 από Ανατολή και Δύση, θα μπορούσε να αποτελεί τους Τελικούς του Πρωταθλήματος.

Nets vs Bucks λοιπόν και τα μυαλά στα μπλέντερ.

Καταρχάς πριν ξεκινήσουμε, θα επαναλάβω αυτό που είχα αναφέρει και στο preview της σειράς Μπαρτσελόνα-Ζενίτ, ότι δηλαδή στις περιπτώσεις των playoffs παίζει πάντα μεγαλύτερο ρόλο το πώς θα ματσαριστούν τα στοιχεία του ενός από τον άλλον, περισσότερο ακόμα και από το κατά πόσο είναι καλά σε σχέση με όλο τον υπόλοιπο ανταγωνισμό.

Εδώ να διευκρινίσουμε πως είναι σαφές ότι πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν τα συνολικά stats και η εικόνα των ομάδων ‘’individually’’ αλλιώς δε μπορεί να γίνει κουβέντα.

Από κει και πέρα έχουμε να κάνουμε με το ίσως πιο αμφίρροπο ματσάρισμα που θα μπορούσαν να έχουν και οι δυο τους σε αυτό το σημείο της διοργάνωσης.

Για αρχή να πούμε το προφανές που προκύπτει από την εικόνα της στατιστικής, ότι δηλαδή αναμετρώνται δύο εκ των καλύτερων επιθέσεων της Λιγκας, με μοναδικούς στην ιστορία του αθλήματος μέσους όρους σε απόλυτους αριθμούς πόντων  (120,1 οι Bucks και 118,6 οι Nets)

Ωστόσο, παρά τα συγκεκριμένα νούμερα σε απόλυτο αριθμό δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με την επίσημη σελίδα του NBA, σε καταστάσεις advanced stats οι Nets είναι η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ και οι Bucks μόλις 5^οι (117,3 και 116,5 σε OffRat% αντίστοιχα – η διαφορά του 0,8 δεν είναι όσο αμελητέα φαίνεται)

O βασικός λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι η ροή που (μπορεί να) έχει η επίθεση των Nets κάθε βράδυ εν αντιθέσει με αυτή της ομάδας του Milwaukee καθώς το focus που κάνουν είναι διαφορετικό.

Οι Bucks είναι η ομάδα του Γιάννη με ότι μπορεί αυτό να συνεπάγεται. Ο έλληνας σούπερσταρ είναι το πρόσωπο του franchise εδώ και χρόνια και ως ο δις MVP των προηγούμενων ετών όριζε τα πράγματα για την ομάδα του σε βαθμό που ίσως δεν το βλέπαμε από κανέναν άλλον (κάτι αντίστοιχο συμβαίνει πλέον με τον Ντόντσιτς στο Ντάλας).

Το θέμα είναι όμως οτι φέτος ο coach Bud –αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης- δείχνει/δείχνουν πως έχει/έχουν προσεγγίσει με έναν σχετικά διαφορετικό τρόπο τη χρήση του ίδιου του Αντετοκούνμπο στις επιθέσεις της ομάδας.

Το περυσινό στραπάτσο με τους Χιτ φάνηκε πως είχε διδακτικό χαρακτήρα για την ομάδα, με το αποτέλεσμα αυτού να είναι η συνολικά διαφορετική συμπεριφορά τους φέτος σε σχέση με πέρυσι, με τον αστερίσκο όμως οτι και οι Χιτ δεν είχαν καμία σχέση με τη Φουσκα, ειδικά σε επίπεδο εκτέλεσης βασικών πραγμάτων που ορίζουν το (υπέροχο) μπάσκετ τους.

Τί έχει αλλάξει όμως σε σχέση με πέρυσι;

Πρώτο και κύριο η έλευση του Τζρου Χόλιντει στη θέση του Έρικ Μπλέντσο έφερε κυρίως σταθερότητα σε αποφάσεις και εκτέλεση απο τη θέση 1, καθώς ο αγαπητός Έρικ δε φημιζόταν για τίποτα απο τα δύο.

Το θέμα με τον Χόλιντει είναι οτι ακόμα και αμυντικά φαίνεται να είναι ένα επίπεδο πάνω απο τον προκάτοχό του. Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα τρομακτικά δυνατό παιδί που έχει και το ανάλογο μενταλιτυ για να ‘’ριχτεί στις φλόγες’’ λολ.

Από την άλλη όμως θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον πιο δύσκολο ίσως αντίπαλο που θα μπορούσε να βρει στη θέση 1 σε ολο το ΝΒΑ. Αναφέρομαι φυσικά στον Τζέημς Χάρντεν.

Έχουμε ακούσει αρκετές φορές το χαρακτηρισμό ‘’πολύς’’ για κάποιον και ο οποίος έχει να κάνει με την αξία του όπως και το όνομα που φέρει. Το θέμα είναι οτι στην περίπτωση του Χάρντεν είναι ο πιο φιτ χαρακτηρισμός που μπορείς να κάνεις για να περιγράψεις τη συνολική παρουσία του, ειδικά τη φετινή τέτοια.

Ο Χάρντεν ‘’γεμίζει’’ το γήπεδο όσο κανένας άλλος συνολικά φέτος, η παρουσία του είναι πολύ πιο σημαντική απο τoυς 24,6 πόντους – 7,9 ριμπάουντ – 10,8 ασσίστ που έγραψε σε 44 ματς στη regular season, στην πραγματικότητα είναι αυτός που βάζει στις ράγες το τραίνο των Νets.

Ωστόσο θα είναι και για αυτόν το ίσως πιο δύσκολο ματς απ που θα μπορούσε να βρει ως αντίπαλο.

 Ο Χάρντεν ως ένα γκαρντ με μέγεθος που είναι επιλέγει πολλές φορές να πάει τον εκάστοτε προσωπικό αντίπαλο καροτσάκι μέχρι μέσα, να τον σπρωξει βγάζοντάς τον εκτός θέσης και εν τέλει να πάρει ότι απόφαση κληθεί να πάρει όντας κατουσίαν ‘’ελεύθερος’’. Με τον Χόλιντει αντίπαλο όμως αυτό το πράγμα δε μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί στο βαθμό που συμβαίνει με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα 1 της Λίγκας.

Το επερχόμενο ματς απ τους είναι κάτι παραπάνω από συναρπαστικό καθώς μιλάμε για ένα αμυντικό τέρας που αντιμετωπίζει ένα επιθετικό τέτοιο.

Παρόλα αυτά δεν έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση αλληλεξουδετέρωσης και αυτό γιατί ο Χαρντεν δε βασίζεται μόνο (ή κυρίως) στο μέγεθός του αλλά πάει παραπέρα, όντας ο ορισμός της έννοιας «επιθετικά ολοκληρωμένος άσος».

Ο φετινός Τζέημς Χαρντεν είναι ο καλύτερος άσος στον κόσμο μιας μπορεί να κάνει τα πάντα, από το να πάρει την καλύτερη απόφαση για πάσα στο σωστό παίχτη μέχρι και να παίξει το τέλειο ISO απέναντι στον οποιοδήποτε ή να εκτελέσει από παντού.

Το ακόμη καλύτερο φέτος σε σχέση με τη συνολική παρουσία του είναι ότι όντας απαλλαγμένος από την ανάγκη για τόσο έντονο επιθετικό κουβάλημα που παρουσιαζόταν στο Χιούστον (σταθερά σε υψηλές θέσεις σε usg% και touches σε σχέση με το σύνολο των παιχτών του ΝΒΑ κατά τη διάρκεια της παρουσίας του εκεί), φέρνει στο προσκήνιο και την αμυντική ικανότητα που έρχεται ως απόρροια των skills του, με διττό αποτέλεσμα.

Αρκετές περιπτώσεις deflections και εξαιρετική αμυντική λειτουργία σε καταστάσεις post up, ακόμη και εναντίον ψηλότερων και φαινομενικά δυνατότερων αντιπάλων.

Το βασικό πρόβλημα που ανακύπτει στην αντιμετώπιση του συγκεκριμένου είναι πως όσο ήταν στο Χιούστον, η επιλογή των αντιπάλων ήταν να ντουμπλαριστεί ψηλά με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να δώσει τη μπάλα κάπου αλλού. Η επιλογή δηλαδή της εκάστοτε ομάδας ήταν να χάσει από τον οποιοδήποτε άλλον πλην του Χάρντεν – ακριβώς δηλαδή ότι είχαν επιχειρήσει ως πλάνο οι Λέικερς στα περυσινά πλέι-οφ μετά το Game 1 που ηττήθηκαν.

Εδώ όμως στην κατηγορία «ο οποιοδήποτε άλλος» βρίσκουμε τον Kyrie Irving του 50-40-90 φέτος όπως φυσικά και τον Kevin Durant.

Τον Kevin Durant…

Zητώ προκαταβολικά συγγνώμη για όποια υπερβολή πω για τον συγκεκριμένο, μιας και είναι μετά τον Τζόρνταν ότι καλύτερο έχω δει λάιβ να παίζει το άθλημα και ως τέτοιος είναι μέσα στους 2-3 πιο αγαπημένους μου έβερ.

Όταν αναφερόμαστε στον KD μιλάμε για κάποιον που στην πραγματικότητα δεν έχει μειονεκτήματα.

Το εννοώ.

Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω μόνο έναν ως μονόκερο στην ιστορία του αθλήματος αυτός θα ήταν ο KD, είναι ότι κοντινότερο στην έννοια omnipotent έχει εμφανιστεί ποτέ από όσους χιλιάδες παίχτες έχουν παίξει μπάσκετ επαγγελματικά.

Επιθετικά είναι αψεγάδιαστος με efficiency από midrange και pull up που φτάνει αντίστοιχα πενταριών που αναλώνονται κυρίως σε καρφώματα και αμυντικά έχει τέτοιο μάκρος και πλαστικότητα/mobility που μπορεί να παίξει άμυνα έναντι του οποιουδήποτε.

Ο Γιάννης όμως ίσως αποτελεί μια εξαίρεση σε αυτό.

Είναι τέτοιο το φυσικό πακέτο του Αντετοκούνμπο που να πω την αλήθεια δε μπορεί να ματσαριστεί από κανέναν σε καθαρή 1vs1 άμυνα, με τις λύσεις που προκύπτουν να είναι το να του δώσεις το σουτ από την περιφέρεια, να τον ντουμπλάρεις με κάποιο εξίσου μεγάλο κορμί ή να επιχειρήσεις τον τοίχο που δοκίμασε πέρυσι το Μαϊάμι με πλήρη επιτυχία.

Και κάπως έτσι γυρνάμε σε αυτό που λέγαμε πριν για το τί έχουν αλλάξει οι  Bucks σε σχέση με πέρυσι…

Οι Τάκερ και Πόρτις είναι δύο εξαιρετικές περιπτώσεις παιχτών που προσφέρουν αμυντική επάρκεια και πολύ efficient εκτελέσεις από μακριά, κάτι που όταν έχεις το Γιάννη ως βασικό πόλο της επίθεσης σου είναι αναγκαίο (οκ γενικά είναι αναγκαίο να σουτάρεις καλά ως ομάδα, απλώς εν προκειμένω αυτή η ανάγκη είναι μεγαλύτερη). Να πω βασικά πως έχω εντυπωσιαστεί από τη συνολική παρουσία του Πόρτις φέτος, έχει κάνει τρομερή χρονιά και θεωρώ πως έχει υποτιμηθεί αρκετά ως γεγονός. Το χρόνου τον βλέπω να απαιτεί και να βρίσκει αρκετά μεγαλύτερο συμβόλαιο.

Ο Τάκερ τώρα είναι αυτός που είναι, δεν υπάρχει κάτι καινούριο να πεις για τον παίχτη. Υψηλά επίπεδα grit,αυταπάρνηση, εξαιρετικά γωνιαία σουτ, αυτά. Στην τελική αυτά ζητάς από τον παίχτη και αυτά δίνει.

Επίσης στο θεμα ‘’τι έχει αλλάξει από πέρυσι’’ πρέπει να προστεθεί η αγωνιστική επιλογή για ποστ του Γιάννη, κάτι το οποίο πήρε αρκετό χρόνο στο προπονητικό επιτελείο για να συμβεί, όπως και η χρήση του ως roller σε PnR καταστάσεις, όχι όσο θα ήθελα να τον βλέπω προσωπικά, αλλά σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό από άλλα χρόνια.

Από την άλλη, η προσθήκη του Φορμπς δίνει ακόμα ένα σταθερό χέρι από την περιφέρεια –εξαιρετικός στη σειρά με τους Χιτ. Για έναν περίεργο λόγο όμως  μου φαίνεται οτι στο πρόσωπο του Φορμπς απεικονίζεται η φιλοσοφία της επίθεσης των Μπακς, το καταθέτω ως αίσθηση. Αυτό που εννοώ είναι πως όταν αρχίζει και ζεσταίνεται η μηχανή του Μιλγουόκι φαίνεται ασταμάτητη, όπως και ο ίδιος ο παίχτης.  Όταν όμως δε λειτουργεί ιδανικά ή δε μπουν τα 2-3 πρώτα σουτ επέρχεται πνιγμός και δεν υπάρχει επιστροφή πνευματικά.

Αν στη σειρά με το Μαιάμι αυτό δε στοίχισε κάποιες φορές μέσα στα ματς λόγω του ότι οι Χιτ βαρούσαν στο γάμο του Καραγκιόζη, περισσότερο ως απόρροια μη δικής τους συγκέντρωσης παρά της εξαιρετικής άμυνας των Μπακς, οποιαδήποτε επιθετική ολιγωρία θα τιμωρηθεί από την επίθεση των Νετς, για την οποία θα πούμε τώρα κάποια πράγματα συνολικά.

Οκ, όλοι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε πως η Big 3 των Νετς είναι ικανή να σκοράρει κάθε βράδυ 100 πόντους, χωρίς να ενέχει καμία υπερβολή αυτό που αναφέρουμε. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Αν οι Νετς πάνε αυστηρά σε επιλογές προσπαθειών από τους τρεις  θα είναι λάθος μακροπρόθεσμα. Πρέπει -είναι ανάγκη- να προσπαθήσουν να βάλουν στο παιχνίδι όσο δυνατόν περισσότερο τον Χάρις, τον Γκριν και τον Σάμετ. Ειδικά οι δύο πρώτοι είναι τρομερά κομβικοί στη ροή της επίθεσης του Μπρούκλιν. Στην πραγματικότητα όσο πιο πολλά βγαίνουν για αυτούς τόσο πιο λειτουργική είναι η επίθεσή τους.

Μια ενδεχόμενη απώλεια του Γκριν θα είναι σοβαρό θέμα για αυτούς γιατί αφενός χάνουν το 41,2% του απ’ τη γραμμή των 7,25, την εμπειρία του που πάντα χρειάζεται σε αυτό το επίπεδο αλλά και επειδή θα δούμε αρκετή ώρα τον Μπλέικ Γκρίφιν στο παρκέ, μία προσθήκη που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κατανοητό -σε μένα τουλάχιστον- το γιατί έγινε.

Ο βετεράνος φόργουορντ προστέθηκε με την ελπίδα να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί ως 5 σε small ball καταστάσεις αλλά μέχρι τώρα η όλη φάση έχει μείνει αυστηρά στη θεωρία. Καταρχάς δεν ρολάρει επαρκώς για να δημιουργηθούν σωστές PnR επιθέσεις και από μακριά υπάρχει συνήθως αυτός ο μικρός δισταγμός το στο σουτ που εν τέλει χαλάει τους χρόνους επίθεσης. Επίσης οι άμυνες είναι πολύ διατεθειμένες να χάσουν από το τρίποντο του Γκρίφιν με αποτέλεσμα όταν είναι μέσα ο συγκεκριμένος να τον παίζουν under με αποτέλεσμα να δημιουργείται traffic στη ρακέτα και να κολλάει το σύμπαν.

Οπότε καλό είναι να δούμε επιτέλους τον ΝτεΑντρε Τζόρνταν για κανένα 20λεπτο ο οποίος μπορεί να προσφέρει ριμπάουντ, ένα σχετικό rim protection και δημιουργία συνθήκης για καλή PnR επίθεση. Ειδικά το θέμα ριμπάουντ θεωρώ πως θα είναι πρόβλημα για τους Νετς καθώς θα πρέπει να κάνουν συνεχώς καλά block και box out, κάτι που δε μπορεί να συμβαίνει συνέχεια σε καταστάσεις πραγματικού παιχνιδιού.

Συνεχίζοντας για την επίθεση των Νετς, να πω πως δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένος από τη λειτουργία της απέναντι στη Βοστώνη παρά το gentleman’s sweep. Αν εξαιρέσουμε το Game 2 όπου είδαμε την εξαιρετική επίθεση της regular season με πολλά open looks για τον Χαρις κλπ, στα υπόλοιπα ματς είδα ένα σχετικά αρτηριοσκληρωτικό πλάνο που βασιζόταν πολύ στο ‘’δώστε τη μπάλα στον Ντουράντ και αν ντουμπλαριστεί το βλέπουμε’’ όπως επίσης και καταστάσεις με τον Χαρντεν ως βασικό χειριστή που προσιδίαζαν περισσότερο σε εκείνες που βλέπαμε στους Ρόκετς όπου ήταν στην κορυφή με τους υπόλοιπους να στρετσάρουν το γήπεδο  για να παίξει ο Μούσιας ISO.

Όσο υπερταλαντούχα και να είναι η τριάδα, δε μπορεί αυτό να είναι το βασικό πλάνο. Ναι, θα χρησιμοποιηθεί και θα μετρήσει αρκετά σε οριακές καταστάσεις, αλλά είναι πολύ σημαντικό για μια επίθεση να έχει flow. Και για να υπάρχει αυτό το πράγμα χρειάζεται κίνηση, η οποία σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα εξωφρενικά skills μπορούν να καταστήσουν αυτή την επίθεση unguardable.

Εντάξει βέβαια πάντα υπάρχει η παρουσία του Kyrie που λειτουργεί φέτος ως από μηχανής θεός όταν σκαλώνουν τα πράγματα, παίρνοντας σουτ και προσπάθειες που δε βλέπουμε από σχεδόν κανέναν άλλο στη Λιγκα, με τον ίδιο να παρουσιάζει ένα πολύ efficient πρόσωπο φέτος, απλώς όσο πιο βαθιά πας στα πλει-οφ τόσο πιο πολύ βαραίνουν τα χέρια. Το καλό με τον Ίρβινγκ είναι ότι έχει ξαναβρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις, έχει την εμπειρία να το κάνει. Το κυριότερο ωστόσο είναι πως μέχρι σήμερα εμφανίζεται αρκετά συγκεντρωμένος, εύχομαι να το δω να συνεχίζεται.

Το μεγάλο ερώτημα τώρα που πλανάται όλη τη χρονιά είναι το αν μπορούν να παίξουν άμυνα έχοντας το υλικό που έχουν.

Παρατηρώντας τους όλη τη χρονιά ενδελεχώς είδα ένα χαλάρωμα όταν είχαν να αντιμετωπίσουν έναν αντίπαλο που δεν τον υπολόγιζαν αρκετά, εν αντιθέσει με το όταν έβρισκαν ομάδες με θετικό ρεκόρ και δη ομάδες που θεωρούνται άμεσες ανταγωνίστριες.

Θεωρώ πως το ζητούμενο για αυτούς είναι να δούμε μια average αμυντική επάρκεια και πιστεύω πως θα τη δούμε. Για τον Χάρντεν τα είπαμε πριν όπως επίσης και για τον KD. Ο Κyrie τώρα που θεωρητικά εμφανίζεται ως ένας αδύναμος αμυντικός κρίκος παρουσιάζει φέτος ένα σχετικά καλό αμυντικό πρόσωπο –όταν θέλει είναι σαφές αυτό- όντας πολύ ενεργός με τα χέρια πάνω στη μπάλα όπως επίσης και σε καταστάσεις  helping defense.

Επίσης ο ρόλος του Μπρους Μπράουν φέτος είναι κλειδί και αμυντικά και επιθετικά. Δίνει το απαραίτητο hustle πίσω όπως επίσης πηγαίνει και στο ριμπάουντ. Μπροστά τώρα εμφανίζεται όλη τη χρονιά αρκετά αποτελεσματικός γύρω από το καλάθι παρά το ότι είναι μικρός το δέμας, έχοντας ωστόσο πρόβλημα στις εκτελέσεις από μακριά. Συνήθως λειτουργεί καλύτερα με τον Χάρντεν μέσα, ο οποίος τον βρίσκει αρκετές φορές στην καρδιά της ρακέτας μετά από τα συνεχόμενα κοψίματα που επιχειρεί προς αυτήν.

Ο Κλάξτον επίσης είναι ένα θέμα το κατά πόσο θα μπορεί να είναι σημαντικός απέναντι στα κορμιά των Μπακς καθώς ναι μεν έχει φανεί αρκετά αξιοπρεπής στις αλλαγές πίσω όπου μπορεί να μαρκάρει και στν περιφέρεια αλλά να έχει και above the rim παιχνίδι αλλά είναι αρκετά αδύναμος και αυτό ίσως του κοστίσει χρόνο συμμετοχής.

Αυτά πάνω κάτω για τους δύο μονομάχους και το επερχόμενο ματσάρισμα από σήμερα το βράδυ στις 02:30 ώρα Ελλάδος.

Συμπληρωματικά να πούμε δυο τελευταία πράγματα ακόμη.

Η απώλεια του ΝτιΒιντσέντζο είναι θέμα για τους Μπακς καθώς χάνουν κυρίως σε facilitation και φυσικά σε σουτ καθώς είναι αρκετά σταθερός απ’ έξω. Η παρουσία του Μίντλετον θα παίξει το ρόλο του x-factor για τους Μπακς, γενικά τεχνικά είναι πολύ κομπλε παίχτης, αυτό που είναι σχετικά συζητήσιμο είναι η πνευματική δύναμή του. Ίσως το μπάζερ εναντίον των Χιτ στο Game 1 να τον έχει ξεκλειδώσει κάπως, θα τα δούμε βέβαια σύντομα το τι και πώς.

Η παρουσία του Μπρουκ Λόπεζ επίσης είναι ένας γρίφος καθώς ναι μεν είναι κομβικός στην επίθεση των Μπακς και προσφέρει το ανάλογο μέγεθος, αλλά δεν ξέρω πόσο playable θα είναι αν οι Νετς αποφασίσουν να χαμηλώσουν, μιας και δεν έχει τα πόδια να κυνηγάει στην περιφέρεια.

Κατά τ’ άλλα τώρα βλέπω μια οριακή σειρά συνολικά, δεν ενστερνίζομαι το ‘’αφου KD-Kyrie-Harden τέλος’’, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν θέλουν να περάσουν οι Νετς τους Μπακς πρέπει να ‘’ματώσουν’’, να καταθέσουν όλη την ενέργειά τους στο παρκέ.

Το καλό για την ομάδα του Μιλγουόκι είναι ότι έχει ένα σύνολο που μπορεί να θυσιάσει κάθε βράδυ το κορμί του για τη νίκη. Το αντίστοιχο καλό για την ομάδα από το Μπρούκλυν είναι ότι φέτος φαίνεται και συμπεριφέρεται ως η πιο on a mission ομάδα στη Λιγκα.

Αναφέρω ξανά πως το ματσάρισμα είναι τρομακτικό και πως προβλέπεται μια σειρά αίμα και άμμος. Προσωπικά τώρα εύχομαι να μη ματιάσω τους παίχτες για τους οποίους αναφέρθηκα σχεδόν αποθεωτικά, αν δεν παίξουν καλά οι KD και Τζρου να ξέρετε πως εγώ θα φταίω λολ.

Αυτά και βλέπουμε τώρα ματς με ματς. Το The Hateful 8 θα είναι παρόν συνεχώς κατά τη διάρκεια των NBA Playoffs, όπως κάνει από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του.

Τα λέμε.