Όταν πήγαινα σχολείο, ένας καθηγητής μου προσπαθώντας να μου δώσει κουράγιο για το διάβασμα των εισαγωγικών εξετάσεων μου είχε πει την εξής φράση:
“Αν παρουσιαστεί ένα παράθυρο ευκαιρίας, μην κατεβάσεις τα στόρια”
Για αρκετά χρόνια πίστευα πως η φράση αυτή ήταν δική του και πως μου την είχε δώσει ως προσωπική συμβουλή, μέχρι που μια μέρα ανακάλυψα πως η φράση αυτή ανήκει στον Tom Peters, τον διάσημο καθηγητή management.
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω τον χθεσινό Παναθηναϊκό με μια πρόταση θα ήταν αυτή. Μόνο που οι πράσινοι δυστυχώς κατέβασαν τα στόρια μια ανάσα πριν καταφέρουν να απελευθερωθούν από το παράθυρο. Πάμε να δούμε τι έγινε λίγο πιο αναλυτικά στο παιχνίδι στην Μαδρίτη.
Η αμυντική προσέγγιση της Real
Όπως ήταν φυσιολογικό ο coach Laso ήρθε στην σειρά πολύ καλά διαβασμένος. Από την αρχή του αγώνα φάνηκε, πως είχε ένα πλάνο και βάση αυτού πορεύθηκε σε όλο το παιχνίδι.
Ο Ισπανός προπονητής λοιπόν έδωσε εντολή στους παίκτες του να μην επιτρέψουν σε καμία περίπτωση στον Παναθηναϊκό να τρέξει ώστε να βρει χώρους στο ανοιχτό γήπεδο. Η αλήθεια είναι πως το τριφύλλι πήρε όλους κι όλους τέσσερις πόντους από αιφνιδιασμούς (κάρφωμα Παπαπέτρου- lay up Gist), την στιγμή που το transition είναι η καλύτερη επιθετική του επιλογή.
Έτσι το παιχνίδι οδηγήθηκε στο set, εκεί που ο Παναθηναϊκός υστερεί ξεκάθαρα από την αρχή της χρονιάς (οι λόγοι έχουν αναλυθεί σε προηγούμενα μας άρθρα). Στο set τώρα υπάρχει το εξής πρόβλημα, το οποίο είχαμε προβλέψει. Ο Laso έκλεισε στην ρακέτα του επιλέγοντας να δώσει δύο μέτρα χώρο στον Καλάθη, ρισκάροντας το σουτ του. Αυτή φυσικά δεν είναι μια πρωτότυπη αντιμετώπιση επάνω στον Νικ, ειδικά από τον Ισπανό προπονητή, ο οποίος είχε εφαρμόσει ακριβώς την ίδια στην περυσινή σειρά, αλλά και φέτος στο ΟΑΚΑ με απόλυτη επιτυχία.
Πως ανταποκρίθηκε ο Παναθηναϊκός στο set
Στην αρχή του παιχνιδιού ο coach Pitino προσπάθησε να αποφύγει την εκτέλεση με τον Νικ, έτσι έδωσε πολλά mid range σουτ στους υπόλοιπους παίχτες της ομάδας, ώστε να αναγκάσει τον Tavares να βγει από την ρακέτα του. Έλα όμως που οι παίχτες που πήραν τα σουτ ήταν απελπιστικά άστοχοι, παρότι εκτελούσαν σχεδόν ελεύθεροι από τα 4-5 μέτρα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στην πρώτη περίοδο δοκίμασαν σουτ μέσης απόστασης οι Kilpatrick. Παπαπέτρου, Thomas, Παπαγιάννης, χωρίς να καταφέρει να βρει τον στόχο κάποιος από αυτούς τους. Την ίδια στιγμή η Real είχε ανακόψει κάθε ευκαιρία δημιουργίας στον Νικ και έτσι η επίθεσή μας ήταν προβλέψιμη και στατική.
Την λύση που χρειαζόταν η ομάδα την έδωσαν τελικά οι παίχτες που ήρθαν από τον πάγκο.
Ο Langford με το αξιόπιστο midrange του και ο Βουγιούκας με τις post up κινήσεις του αποτέλεσαν σημεία αναφοράς της επίθεσης του Παναθηναϊκού, ενώ και ο Lekavicius βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς ανάγκασε την άμυνα της Real να ανοίξει περισσότερο αφού δεν μπορούσαν να τον παίξουν under στα δύο μέτρα
Η πεντάδα Lekavicius-Langford-Παπαπέτρου-Gist-Βουγιούκας είναι αυτή που πήρε το momentum του αγώνα και κατάφερε να μαζέψει την διαφορά στο τέλος της πρώτης περιόδου, καθώς η μπάλα στην επίθεση άλλαζε πολλά χέρια, ενώ οι παίχτες δεν σταματούσαν να κινούνται.
Φυσικά με την επιστροφή του Καλάθη στο παρκέ, η εικόνα της ομάδας ήταν ακριβώς η ίδια με πριν. Στατικές επιθέσεις και η μπάλα κολλούσε στα χέρια του Νικ, ο οποίος δεν είχε καν το καθαρό μυαλό να πάει στο post τον Campazzo, ώστε να δημιουργήσει από εκεί για να μην μπορούν οι αντίπαλοί του να τον παίξουν under. Την ίδια στιγμή στο set παιχνίδι ο Παναθηναϊκός κρατιόταν από το σκοράρισμα τριών παιχτών, του Langford, του Βουγιούκα και του Thomas.
Είναι σημαντικό επίτευγμα για την επίθεση του Pitino, ότι μπόρεσε να βρει post παιχνίδι από τους δύο τελευταίους
Ο Thomas χτύπησε μέσω των post κινήσεων τρεις φορές (όσες ακριβώς πήρε την μπάλα χαμηλά δηλαδή), ενώ ο Βουγιούκας κέρδισε κατά κράτος την μάχη με τον Ayon.
Το αμυντικό performance του Παναθηναϊκού
Για να τα λέμε όλα αν ο coach Laso είχε διαβάσει μια φορά καλά το παιχνίδι ο coach Pitino το είχε διαβάσει δέκα.
Ο Αμερικάνος HoFer επέλεξε από την αρχή του παιχνιδιού να κλείσει την ρακέτα του και να δώσει αρκετά σουτ στην περιφέρεια της Real, ρισκάροντας την εκτέλεση από την περίμετρο σε συγκεκριμένους μπασκετμπολίστες. Ακόμα κι αν στην αρχή ο Taylor ευστόχησε σε τρία συνεχόμενα τρίποντα (ήμαρτον!), η τακτική του coach ήταν σωστή και δεν άλλαξε.
Υπερφόρτωσε το ζωγραφιστό του, έχοντας πολλά ζευγάρια από χέρια να πηδάνε την κατάλληλη στιγμή για να αλλοιώσουν προσπάθειες. Ταυτόχρονα γινόταν και τρομερή δουλειά από τους Thomas, Παπαπέτρου και Βουγιούκα στην άρνηση της εισαγωγικής πάσας στο post
Την ίδια στιγμή πάντα επέλεγε έναν παίχτη ώστε να δώσει την απαραίτητη βοήθεια στο ζωγραφιστό (η γνωστή help defence του Pitino) στοχεύοντας πάντα, ο παίχτης αυτός να μαρκάρει έναν σχετικά αδύναμο σουτέρ (πολλές φορές είδαμε τον παίχτη του Thompkins να κλείνει προς τα μέσα ή του Taylor ή ακόμα και του Randolph και του Deck).
Επιπροσθέτως απίστευτη δουλειά έγινε από τους Langford και Kilpatrick στο κυνήγι των αντίπαλων guard σε off ball δράσεις
O Langford στα 36 του κυνηγούσε σε όλο το παιχνίδι τον Carroll σαν 25άρης και δεν έδωσε ποτέ το παραμικρό εκατοστό στον Αμερικάνο guard, ενώ ο Kilpatrick έκανε την ίδια ακριβώς δουλειά συνήθως πάνω στον Rudy.
Σε όλο αυτό το αμυντικό σύστημα του coach Pitino σημαντική συνεισφορά είχε ο Παπαγιάννης, ο οποίος παρότι επιθετικά δεν βοήθησε όσο θα έπρεπε, στο αμυντικό σκέλος ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλός. Αντιμετώπισε έξυπνα τις επιθέσεις της Real, δεν άλλαξε σε κανένα μαρκάρισμα και πάντα περίμενε μέσα στο ζωγραφιστό δίνοντας stops με την φυσική του παρουσία.
Συνολικά ο Παναθηναϊκός πραγματοποίησε ένα από τα κορυφαία αμυντικά performance του στην μετά Zeljko εποχή (αν συνυπολογίσουμε την κρισιμότητα και τις συνθήκες του αγώνα)
Οι Ισπανοί σκόραραν μόλις δέκα δίποντα (ο χαμηλότερος αριθμός τους φέτος στην Euroleauge), ενώ τους ανάγκασε να σουτάρουν με μόλις 28% από τα τρίποντα, καθώς τα περισσότερα από αυτά ήταν contested shots (εκτός από αυτά που έδινε στοχευμένα η άμυνα).
Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο coach Pitino επέλεξε να παίξει under τον Campazzo, παίζοντας με το μυαλό του Αργεντίνου, ο οποίος εκτελεστικά ήταν κακός. Φυσικά μεγάλη σημασία είχαν εδώ και τα δυναμικά hedge out του Βουγιούκα που έκρυψαν το φως στο βραχύσωμο guard, κόβοντάς του την δημιουργία.
Η αγωνιστική νοοτροπία του Καλάθη
Πριν τον αγώνα είχαμε κάνει ειδική μνεία, για το πως θα πρέπει να προσεγγίσει το παιχνίδι ο Νικ, ώστε να μπορέσει να προσφέρει το 200% για την ομάδα του.
Τελικά ο Νικ δεν κατάφερε σχεδόν ποτέ να μπει στο πνεύμα του παιχνιδιού (εκτός από ένα πεντάλεπτο στην 4η περίοδο), με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να χάσει το παιχνίδι μέσα από τα χέρια του.
Ο αγώνας για τον Έλληνα guard δεν ξεκίνησε καλά, χάνοντας κάποια floater που ανήκουν στο ρεπερτόριό του. Λίγο αργότερα όμως τρεις συνεχόμενες φάσεις ήρθαν για να χαλάσουν το μυαλό του Νικ μια και καλή:
- Ο Θανάσης κλέβει την μπάλα και σε μια πρωτοφανή ευκαιρία για transition παιχνίδι μοιράζει την μπάλα στον Καλάθη στο σωστό χρόνο, ο οποίος όμως χάνει ένα πολύ εύκολο lay up την στιγμή που η ομάδα “μάτωνε” για να βρει εύκολους πόντους.
- Αμέσως μετά στην άμυνα χάνει τον Prepelic, ο οποίος κάνει περίπατο στο Ελληνικό καλάθι σε μια από τις χειρότερες αμυντικές προσπάθειες του Νικ με την πράσινη φανέλα από την στιγμή που επέστρεψε.
- Και τέλος στην αμέσως επόμενη επίθεση όταν πάει να κάνει drive και δέχεται το stop από τον Carroll.
Προσωπικά όταν είδα το βλέμμα το Νικ μετά το χαμένο lay up ξενέρωσα.
Κατάλαβα πως το παιχνίδι είχε τελειώσει για τον ίδιο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο ηγέτης μου χάνει lay up και σκύβει το κεφάλι του απογοητευμένος, αντί να πεισμώσει και να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Δεν έχω μάθε έτσι από τους υπόλοιπους τεράστιους που έχουν φορέσει αυτή την φανέλα με τα έξι αστέρια και καλώς ή κακώς ο Νικ με αυτούς συγκρίνεται.
Από εκεί και έπειτα ο Καλάθης έπαιζε θολωμένος. Ο Laso τον έριξε στην παγίδα του, παίζοντας ξεκάθαρα με το μυαλό και την ψυχολογία του. Του έδωσε κυνικά το σουτ και ο Νικ επέλεξε να πάρει μόνος του δέκα τρίποντα (10!!), την στιγμή που όλη η υπόλοιπη ομάδα πήρε άλλα τόσα. Ο αριθμός αυτός είναι τεράστιος αν σκεφτούμε πως ο Νικ δεν είναι καν σπεσιαλίστας του είδους και αν συνυπολογίσουμε το πόσο κλειστό ήταν το ματς.
Καταλαβαίνετε φυσικά πως κάθε επίθεση που καταλήγει σε τρίποντο του Έλληνα guard είναι μια νίκη τακτικής της αντίπαλης άμυνας.
Βέβαια υπάρχει ένα πεντάλεπτο στην τελευταία περίοδο που ο Νικ αφυπνίζεται και μαζί του όλη η ομάδα. Αρχίζει και σκοράρει με floater και μπασίματα, ενώ βρίσκει και δύο assists στους Βουγιούκα και Thomas.
Το σημαντικό στοιχείο εδώ είναι ότι αυτά τα έκανε όταν στην frontline βρισκόταν το δίδυμο Reyes-Ayon, το οποίο μπορούσε εύκολα να χτυπηθεί στην άμυνα
Πραγματικά δεν ξέρω τι σκέφτηκε ο Laso όταν αποφάσισε να ρίξει αυτούς τους δύο ταυτόχρονα στο παρκέ λίγο πριν την λήξη του αγώνα (με τον Reyes μάλιστα να μην έχει πάρει λεπτό συμμετοχής μέχρι τότε).
Όταν ο Tavares επέστρεψε ο Νικ επέλεξε να δοκιμάσει και πάλι την τύχη του από το τρίποντο (καθώς δεν μπορούσε να πάει μέχρι μέσα) και ευστόχησε σε δύο συνεχόμενα. Φυσικά ο coach Laso δεν άλλαξε την τακτική του παρά τα εύστοχα τρίποντα του guard του Παναθηναϊκού και δικαιώθηκε, καθώς οι επόμενες επιθέσεις που πέρασαν από τα χέρια του Καλάθη ήταν όλες λανθασμένες. Δύο βιαστικά τρίποντα που δεν βρήκαν τον στόχο και δύο παιδικά λάθη μετά από άσκοπες βόλτες στην αντίπαλη ρακέτα.
Τέσσερις λανθασμένες επιλογές λοιπόν στα τελευταία δύο κρίσιμα λεπτά του αγώνα που εν μέρει κόστισαν και την νίκη στον Παναθηναϊκό.
Σε αυτά τα πέντε λεπτά που ο Καλάθης σήκωσε την επίθεση του Παναθηναϊκού, είτε εκτελώντας είτε δημιουργώντας, οι πράσινοι έτρεξαν ένα σερί 0-13. Αυτό δείχνει πόσο διαφορετικό θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο Νικ είχε την πνευματική διαύγεια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε ολόκληρο το ματς
Το παιχνίδι της Παρασκευής και η μαχητικότητα αυτού του συνόλου
Για το μεθαυριανό παιχνίδι τώρα δεν έχω να πω πολλά. Το μόνο που θα ήθελα να αλλάξει είναι κάποια πράγματα στις set επιθέσεις.
Αρχικά ο Καλάθης πρέπει να ποστάρει τον Campazzo και να δημιουργεί από εκεί με inside-out παιχνίδι, έτσι ώστε να μην μπορεί να κλείσει η άμυνα στην ρακέτα. Επίσης πρέπει ο Νικ να είναι πιο επιθετικός προς το καλάθι και να μην ξαναπάρει προσπάθειες που είναι έξω από το ρεπερτόριό του. Όταν η μπάλα αλλάζει χέρια, θα πρέπει να πηγαίνει αμέσως στην baseline για να μην χαλάει το spacing της ομάδας και από εκεί να ψάχνεται για κάποιο cut προς την ρακέτα.
Τέλος θα πρέπει να μπουν τα midrange σουτ από τους παίχτες που θα τα πάρουν. Χθες για παράδειγμα ο Kilpatrick ήταν πολύ κακός σε τέτοιες εκτελέσεις με 0/4 σουτ μέσης απόστασης. Είναι σημαντικό να ανέβει ο Αμερικανός, όπως επίσης περιμένω περισσότερες πρωτοβουλίες και από τον Παπαπέτρου, ο οποίος είναι φτιαγμένος για τέτοια παιχνίδια, καθώς έχει ποτιστεί με το πνεύμα νικητή που υπήρχε τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό. Τα δύο κολλητά τρίποντα που αλλάζουν το momentum του παιχνιδιού έδειξαν τον ατσάλινο χαρακτήρα του.
Η αλήθεια είναι πάντως πως το σύνολο αυτό στο χθεσινό παιχνίδι πραγματοποίησε ένα σχετικό overperforming. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να επαναλάβει μια τόσο μεστή εμφάνιση, ώστε να καταφέρει να κάνει το πολυπόθητο break.
Για να σας δώσω να καταλάβετε. Ο Παναθηναϊκός χθες κράτησε το παθητικό του σε εντός πεδιάς καλάθια στους 56 pts, δέχθηκε μόλις δέκα 2pts, ανάγκασε την Real να σουτάρει με 28% 3pts, κατάφερε να ελέγξει τα rebound, κυρίως το αμυντικό (εξαιρετική δουλειά εδώ από τους Βουγιούκα-Παπαγιάννη-Παπαπέτρου), απενεργοποίησε όλα τα μεγάλα όπλα της Real, ενώ ο ίδιος σούταρε με το εξαιρετικό 9/20 από την περιφέρεια.
Και αναρωτιέμαι τώρα, πόσο καλύτερα μπορεί να τα πάει αυτό το σύνολο; Έχει να δώσει το κάτι παραπάνω ή θα “αδειάσει” ψυχικά μετά από μια ήττα στο νήμα;
Προσωπικά σε αυτά τα θέματα εμπιστεύομαι 100% τον coach Pitino, καθώς ίσως είναι ο πιο κατάλληλος προπονητής για να εκμεταλλεύεται τέτοιες ήττες, ώστε να γυρίζουν boomerang στον αντίπαλο. Είμαι σίγουρος πως την Παρασκευή οι παίχτες του coach Pitino θα βγουν στο παρκέ με το μαχαίρι στα δόντια. Είμαι σίγουρος ότι θα βγουν και θα δαγκώνουν καρωτίδες, θα αμύνονται όλοι μαζί σαν ένα σώμα.
Και γιατί είμαι τόσο σίγουρος;
Γιατί όταν βλέπω τον 36χρονο Keith να τρέχει πίσω από τα screen και να κυνηγάει τον Carroll, γίνεται να μην πιστέψω σε αυτή την ομάδα;
Όταν τον βλέπω να σηκώνεται για τάπα απέναντι στον ψηλότερο Thompkins γίνεται να μην πιστέψω σε αυτή την ομάδα; Όταν βλέπω τον Killpatrick να σπάει όλα τα screen και να χαλάει τους χρόνους στις πάσες, γίνεται να μην πιστέψω σε αυτή την ομάδα;
Όταν βλέπω τον Lekavicius να μπαίνει μέσα και να ματώνει την φανέλα (στην κυριολεξία), γίνεται να μην πιστέψω σε αυτή την ομάδα;
Όταν βλέπω τον Thomas και τον Παπαπέτρου να βάζουν το σώμα τους στην φωτιά, γίνεται να μην πιστέψω σε αυτή την ομάδα;
Για εμένα λοιπόν δεν γίνεται. Μπορεί η ευκαιρία να χάθηκε εχθες, όμως κάτι μου λέει πως θα μας δοθεί και δεύτερη την Παρασκευή. Το θέμα είναι να μην την κλωτσήσουμε πάλι ή καλύτερα να μην κλείσουμε τα στόρια στο παράθυρο της ελευθερίας μας.
Η Real εχθές φάνηκε πως είναι τρωτή. Στην τελευταία περίοδο κανένας, μα κανένας παίχτης της δεν έχει το καθαρό μυαλό να πάρει μια απόφαση και να την βγάλει από το τέλμα που είχε περιέλθει. Είχαμε πει πως η απουσία του Llull, είναι τεράστια τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο, καθώς είναι ο μόνος που έχει την στόφα του απόλυτου ηγέτη.
Από τους τελευταίους 11 πόντους που σκοράρει η Real, οι 8 είναι από βολές, χωρίς καν να είναι σε προσπάθεια για σουτ. Προσωπικά είδα τον τρόμο στα μάτια τους. Δεν τους φοβάμαι. Το ίδιο πιστεύω πως θα πει και ο Pitino στους παίχτες του. Αν η ομάδα επαναλάβει το ίδιο αμυντικό performance, τότε πραγματικά θα θέλει ένα μόνο μικρό boost από τον Καλάθη, για να κάνει το break.
Ο Καλάθης πρέπει να είναι πνευματικά έτοιμος και θα είναι. Το χρωστάει στον εαυτό του, το χρωστάει και σε εμάς.
Η σειρά θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του 2011 με αντίπαλο την τότε πρωταθλήτρια Barcelona. Μπορεί η ομάδα τότε να ηττήθηκε στο πρώτο παιχνίδι, όμως μπορούσες να δεις τον φόβο στα μάτια των παιχτών της Barcelona καθ’ όλη την διάρκεια του πρώτου παιχνιδιού. Τον ίδιο φόβο είδα και τώρα.
Υ.Γ: Δεν θα ήθελα να σταθώ στο κομμάτι της διαιτησίας, για αυτό δεν έκανα κάποιο σχόλιο μέσα στο κεντρικό μου κείμενο. Θα πω απλά αυτό για να τελειώσει το θέμα εδώ. Στις τρεις πρώτες περιόδους η διαιτησία είναι σχεδόν υποδειγματική, στην τελευταία περίοδο αυτό που συμβαίνει είναι ντροπή για το Ευρωπαϊκό basket και την κορυφαία της διοργάνωση. Σε ένα πολύ κλειστό παιχνίδι, οι διαιτητές επέλεξαν να σφυρίξουν με διαφορετικά κριτήρια στις δύο μεριές του παρκέ.
Η ομάδα πάντως δεν πρέπει να σταθεί στο θέμα της διαιτησίας, αλλά στο καθαρά αγωνιστικό και στις αδυναμίες που έδειξε στο παρκέ, καθώς μόνο έτσι θα έχει ελπίδες για πρόκριση στο F4 της Βιτόριας. Οι δηλώσεις του Pitino μετά το τέλος του αγώνα κινήθηκαν σε αυτή την κατεύθυνση.
«Θα είμαι σύντομος. Μπορούσαμε να είχαμε νικήσει. Δεν είμαι χαρούμενος για πολλά πράγματα. Οι δικαιολογίες μπορούν να φανούν σαν αδυναμίες. Δεν θέλουμε να δείξουμε αδυναμοι. Μπορούσαμε να νικήσουμε. Είμαστε πολύ απογοητευμένοι. Συγχαρητήρια και προχωράμε στο επόμενο παιχνίδι»