Ένας από τους αγαπημένους μου μύθους από την Ελληνική Μυθολογία ανήκει στον κύκλο μύθων της θεάς Δήμητρας και στη γέννηση των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Όταν ο Άδης κλέβει την Περσεφόνη, η Δήμητρα περιφέρεται πάνω στη Γη καταρρακωμένη και ντυμένη με ρούχα ζητιάνας. Σε μία από τις διαδρομές της καταλήγει στην αυλή του βασιλιά Κελεού της Ελευσίνας, αφού πρώτα τη βρίσκουν οι 4 κόρες του βασιλιά και της ζητούν να έρθει στο παλάτι να φροντίσει το βρέφος που έφερε το όνομα Δημοφώντας. Η θεά δέχεται.
Λόγω της ευγένειας που της επιδεικνύεται από το βασιλικό ζευγάρι, η Δήμητρα αποφασίζει πως για να ανταποδώσει την καλοσύνη των οικοδεσποτών της θα κάνει το βρέφος αθάνατο. Το θέμα εδώ είναι το πώς λέει ο μύθος ότι είχε αυτή η διαδικασία.
Την ημέρα άλειφε το σώμα του μικρού Δημοφώντα με αμβροσία και το βράδυ το έβαζε μέσα στο φούρνο με σκοπό η φωτιά να κάψει τα θνητά μέλη του βρέφους έχοντας ως απώτερο σκοπό την επίτευξη της τελειότητάς του, η οποία θα τον καθιστούσε αθάνατο. Ένα βράδυ όμως η μητέρα του παιδιού είδε τη Δήμητρα να ετοιμάζεται να βάζει το μωρό στη φωτιά και φυσικά –αδυνατώντας να καταλάβει τον τρόπο των θεών, ούσα η ίδια θνητή- έβαλε τις φωνές. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκαλυφθεί η θεά στο βασιλικό ζευγάρι δείχνοντας την πραγματική της φύση με το φως να λάμπει γύρω της κλπ κλπ. Εν τέλει είπε στον Κελεό ότι ο γιος τους δε θα γινόταν αθάνατος αλλά θα ζούσε πολλά χρόνια, θα έκανε μεγάλα κατορθώματα και πάει λέγοντας. Επίσης ο μύθος αναφέρει ότι η Δήμητρα δίδαξε στους τρεις άλλους γιους του Κελεού τον τρόπο των Ελευσίνιων Μυστηρίων, που γενικά κατείχαν εξέχουσα θέση στη θρησκευτική λατρεία των αρχαίων.
Η αναφορά του μύθου στο παρόν κείμενο γίνεται για τον εξής λόγο. Αυτό που θέλει να καταδείξει ο μύθος αναφέροντας μια brutal διαδικασία μέσω της οποίας γίνεσαι αθάνατος, είναι το σε τι επίπονη δοκιμασία πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου ούτως ώστε να βελτιώσεις τα όποια μειονεκτήματά σου.
Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, ποτέ δεν είπε κανείς κάτι ανάλογο. Στην τελική τα αγαθά κόποις κτώνται, είναι γνωστό.
Και αν ξέρει να κάνει κάτι καλά ο Ρικ Πιτινο σε όλη του την καριέρα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό, να βελτιώνει παίχτες –όχι μόνο σε επίπεδο τεχνικών skills αλλά και προσωπικοτήτων.
Ας δούμε λοιπόν τα πεπραγμένα του αμερικανού Δασκάλου του αθλήματος στον Παναθηναϊκό, ενός ανθρώπου που ό, τι και να κάνει από εδώ και πέρα έχει ήδη μια θέση σε ένα μέρος που ο μοναδικός από αυτή τη χώρα που κατάφερε να εισέλθει ήταν ο Νίκος Γκάλης, στο Hall of Fame της Μασαχουσέτης δηλαδή -το αναφέρω για να έχουμε πάντα υπόψιν το μέγεθος του ανδρός για τον οποίο μιλάμε.
Σεζόν 2018-19
Ο Πιτίνο αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό, ή καλύτερα το κουφάρι της ομάδας για όσους θυμούνται την ακριβή αγωνιστική κατάσταση του PAO BC τότε, πέραν της όποιας θέσης είχε στη βαθμολογία -το εντός έδρας ματς με εκείνη τη Νταρουσάφακα ήταν ενδεικτικό της φάσης- και επειδή είναι έξυπνος άνθρωπος βλέπει ότι εκείνο το σύνολο ήταν ικανό να δαγκώνει καρωτίδες. Εν προκειμένω ενίσχυσε ακόμα περισσότερο αυτό το χαρακτηριστικό της ομάδας με την προσθήκη του Κιλπάτρικ, ο οποίος έδωσε επιπρόσθετο μέγεθος και όντας αμυντικά επαρκής δυνάμωσε ακόμα περισσότερο αυτό το χαρακτηριστικό που όντως είχε σαν πρώτη ύλη εκείνος ο Παναθηναϊκός.
Επίσης, θα ήταν μία πολύ ευτυχής συγκυρία ο Κιλπάτρικ να ήταν εξίσου καλός και στην εκτέλεση από μακριά, αλλά σε αυτά τα λεφτά είναι πολύ πιθανότερο να βρεις κάποιον που είναι καλός στη μία πλευρά του παρκέ αρκετά περισσότερο από την άλλη (στο επίπεδο που χρειάζεται για να νικάς σε συνέχεια σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού). Οι ΤΟΣΟ καλοί two-way παίχτες στην Ευρώπη είναι και δυσεύρετοι και ακριβοί. Η περίοδος δε που αποκτήθηκε ο Κιλπάτρικ τότε έκανε ακόμα πιο δύσκολη την όλη φάση.
Ας δούμε λίγο όμως την οπτική που είχε η ευρεία μάζα στο πρόσωπο του coach εξαρχής.
Καλώς ή κακώς, όσο και αν διατείνεται ο κόσμος εδώ πέρα ότι ‘’ξέρει μπάσκετ’’ , το ποσοστό αυτών που γνώριζαν τι εστί στην πραγματικότητα Ρικ Πιτίνο για το άθλημα συνολικά ήταν ελάχιστο. Εξαιτίας αυτής της άγνοιας ο κόσμος ήταν σκεπτικός ως προς τις ικανότητες του coach. Ο συνδυασμός δε της κραυγαλέας αποτυχίας του 78χρονου θρύλου Larry Brown στην Torino, με την γενική οπτική σε πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου εδώ πέρα που δε βλέπει ΝΒΑ και θεωρεί μέσες-άκρες ότι το Ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι ανώτερο –όντας ‘’ποιοτικότερο’’- από την αμερικανική εκδοχή του, έκανε αυτή την ευρεία μάζα ακόμα περισσότερο επιφυλακτική(ξέρω υπερβολικά πολύ κόσμο που ενώ δεν παρακολουθεί ενδελεχώς ΝΒΑ εκφέρει αυτή την άποψη σα να έχει πλήρη εικόνα, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει). Ποιος είναι όμως ο ευκολότερος τρόπος να πειστεί αυτό το πλήθος;
Η νίκη. Μόνο αυτή.
Ο Πιτίνο της περσινής χρονιάς πέρα από εξωπραγματικά για το πώς είχαν διαμορφωθεί τα δεδομένα ικανός, ήταν και τυχερός. Το παιχνίδι της Μόσχας εναντίον της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης ΤΣΣΚΑ είναι μία απόλυτη απεικόνιση αυτού. Αναφέρω το συγκεκριμένο παιχνίδι καθώς ήταν η πρώτη νίκη της ομάδας σε έδρα ενός πραγματικού contender εδώ και αρκετό καιρό. Η συγκεκριμένη νίκη -και ειδικά με τον τρόπο που ήρθε- ήταν η αφύπνιση ενός σχεδόν ξεχασμένου συναισθήματος από τις glory days του κλαμπ, αυτού δηλαδή που έμπαινες παντού με την ελπίδα ότι μπορείς να κερδίσεις, ανεξαρτήτως αντιπάλου.
Ο ΠΑΟ μένει μέσα στο παιχνίδι συνεχώς με νύχια και με δόντια, ως απόρροια του πλάνου που είχε εκπονήσει ο κόουτς συν την πνευματική προεργασία που είχε κάνει με τους παίχτες του και καταφέρνει εν τέλει να πάρει το παιχνίδι με ένα σουτ με ταμπλώ από τα 10 μέτρα ενός παίχτη που έχει ποσοστό καριέρας στα –συνήθως uncontested- τρίποντα στην Ευρωλίγκα 28%.
Εκείνη η νίκη ήταν κλειδί για την απόλυτη εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπο του coach και ένα πρώτο δείγμα για το λανθασμένο κριτήριο της συγκεκριμένης κρίσης. Ο Πιτίνο δεν έπρεπε να αγαπηθεί από τον κόσμο για εκείνες τις νίκες ή για το γενικότερο κρεσέντο του 8/10 στις τελευταίες αγωνιστικές, αλλά για το γεγονός ότι έβλεπες τον Καλαθη από 12 PIR μ.ο. επί Πασκουάλ να το κάνει επί των ημερών του 20,75 (βελτιώνοντας παράλληλα και τις βολές του από 43% σε 59%), ότι έβλεπες τον Παπαπέτρου να μην προσπαθεί να εκτελεί μετά από pin down(!) αλλά να χρησιμοποιεί τα προσόντα του για να τρέξει το γήπεδο και με αυτό τον τρόπο να ανεβάζει το ποσοστό του στα δίποντα από 48% σε 65% και να αμυνθεί πίσω με την ένταση που πρέπει (συν προφανώς την αγωνιστική του βελτίωση σε βασικά πράγματα). Έβλεπες τον Τομας να φέρνει το καλό παιχνίδι με πλάτη που έχει, εκμεταλλευόμενος τις early post καταστάσεις που δημιουργούσε και στην τελική έβλεπες τον Παπαγιάννη να παίζει επιτέλους σα μπσκετμπολίστας με το potential που έχει και όχι σαν παλαίμαχος.
Φυσικά όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα δουλειάς του κόουτς επάνω στους παίχτες, ατομικά στον καθέναν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να φέρνει επιπρόσθετες βοηθητικές μπασκέτες για τους παίχτες με σκοπό να βελτιώσουν την καμπύλη του σουτ τους.
Τα βασικά δηλαδή, αυτά τα οποία όφειλαν να έχουν εξελίξει από μόνοι τους, ως επαγγελματίες παίχτες που είναι.
Με τα πολλά με τα λίγα και αφού έχει κάνει ένα σύνολο που δεν πίστευε στον εαυτό του να μοιάζει με ορδή Ούνων περνώντας θριαμβευτικά και μέσα από το Forum στο Μιλάνο, πήγε να παίξει τη ζαριά του στη σειρά με την πολύ ανώτερη ποιοτικά Ρεαλ Μαδρίτης. Το πρόβλημα είναι εδώ πως πέραν της δεδομένης διαφοράς ποιότητας μεταξύ των δύο ομάδων, το καμπανάκι της ανεπάρκειας στο σετ παιχνίδι είχε χτυπήσει από το δεύτερο ημίχρονο του εντός έδρας με τη Μπασκόνια, όπου ο Περάσοβιτς έκλεισε μέσα και έδινε αφειδώς το σουτ, πρωτίστως στον Καλάθη οδηγώντας τον στο ποσοστό του 1/11 FG, ασχέτως αν εν τέλει το ματς κερδήθηκε. Επίσης πρέπει να σημειωθεί πως από το 2015-16 και έπειτα, όπου ο Παναθηναϊκός αύξησε το μπάτζετ σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές , είχε ρεκορ 1-9 στα playoffs, με καμία εκτός έδρας νίκη σε αυτά.
Για να μην τα πολυλογούμε, ο PAO BC εμφανίζεται από ένα σημείο και πέρα όσο συμπαγής πρέπει και πνευματικά απολύτως εντός του ματς έχοντας ‘’κατεβάσει’’ αρκετά μια ομάδα που σκοράρει 85+ πόντους και έχοντας ένα ποσοστό εκτέλεσης από το τρίποντο της τάξης του 60%. Βέβαια αυτή η εικόνα και αυτό το ποσοστό δε συμπεριλαμβάνουν τον Νικ Καλάθη, ο οποίος εκτελεί όσα τρίποντα εκτέλεσε συνολικά όλη η υπόλοιπη ομάδα -10 δηλαδή- και του οποίου η εικόνα σε όλο το ματς αντικατοπτρίζεται πλήρως στην παρακάτω φωτό.
Αυτό το πράγμα, καλώς η κακώς δεν κερδίζεται με τίποτα, απλώς περιμένεις να σταθείς τυχερός και ο Καλάθης να τα βάλει στα playoffs. Εν τέλει η ομάδα χάνει στο τέλος ένα ματς που έπρεπε βάσει εμφάνισης αλλά και σκορ προς το τέλος του ματς να πάρει, με αποτέλεσμα ακόμη μία σκούπα. Η μοναδική φορά που έφτασε πιο κοντά σε εκτός έδρας νίκη στα PO αυτά τα χρόνια ήταν το Game 2 με την Caja Laboral, που το είχε οδηγήσει στην παράταση ο συγκινητικός τότε Δημήτρης Διαμαντίδης, όπου καλό είναι να μη θυμηθούμε συγκεκριμένες φάσεις εντός αυτής.
Μετά το πέρας των PO της Ευρωλίγκας έρχονται τα ελληνικά τέτοια με την εύκολη κατάκτηση ακόμη ενός Πρωταθλήματος, ειδικά μετά τα σκηνικά με το ‘’μέχρι τέλους’’ από πλευράς Ολυμπιακού και μετά από ένα σήριαλ κάποιων ημερών ο Πιτίνο αποχωρεί με τον Παναθηναϊκό να μένει χωρίς προπονητή.
Σεζόν 2019-20
Η σεζόν ξεκινάει το καλοκαίρι με τους χειρότερους οιωνούς, μιας και έχουμε την τρίτη πρόσληψη σε έξι χρόνια του coach Πεδουλάκη, με τον Πρόεδρο να αναφέρει πλήρως ανεδαφικά πράγματα περί ‘’καλύτερου έλληνα προπονητή’’ κλπ , σε μια προσπάθεια να χρυσώσει το χάπι της απόκτησης ενός προπονητή που ήταν αναλώσιμος από τη μέρα που ανακοινώθηκε και αν χρειάζεται να αναλύσουμε τους λόγους του γιατί συνέβαινε αυτό, τότε σημαίνει πως δεν υπάρχει κατανόηση της πραγματικότητας.
Επίσης σε μια προσπάθεια να ‘’ανοίξεις τους χώρους’’ και ειδικά για τον Νικ, όπου είχε αναπτυχθεί μια ρητορική που εκτιμούσε πως ο Καλάθης έπαιρνε πολλά και εν τέλει άστοχα σουτ επειδή δεν είχε ‘’χώρους’’ (κάτι το οποίο φυσικά είναι μια πλάνη, καθώς από τη στιγμή που έχει τόσο πολύ τη μπάλα στα χέρια μιας και μακριά της είναι ακίνδυνος, είναι σαφές ότι θα πάρει αρκετά σουτ καθώς αυτό θα επιλέξει και η εκάστοτε άμυνα, συν τη διαχρονική ανεπάρκεια του στην εκτέλεση), η ομάδα του Παναθηναικού προχώρησε στην επιλογή του Jimmer Fredette (αφού έχει υπογράψει τον Tyrese Rice), που στην πραγματικότητα είναι ό,τι καλύτερο μπορουσε να φέρει ποτέ το κλαμπ στα τωρινά χρόνια για αυτό το συγκεκριμένο σκοπό. Ο Fredette απασχολεί αμυνόμενους ακόμα και ευρισκόμενος στα 9 μέτρα εξαιτίας του μοναδικού range που έχει ως παίχτης και παίζει πρωταρχικό ρόλο φέτος στο καλό Offensive Rating του Παναθηναικου. Φυσικά ο αμερικανός έρχεται επειδή ακριβώς στο ρόλο του βασικού χειριστή υπάρχει ένας παίχτης με την τόσο κραυγαλέα ανεπάρκεια του Νικ στο μακρινό σουτ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν είχες παίχτες σαν τον Ντιλεινι, τον Λαρκιν ή τον Τζέημς στο ρόλο του Νικ δε χρειάζεσαι κανέναν Fredette για να τους βρίσκει χώρο για δράση. Τον βρίσκουν από μόνοι τους.
Ο αμερικανός όμως είναι ένας κακός αμυντικός και δεν έχει το ειδικό βάρος να πάρει τη μπάλα στα χέρια του ούτως ώστε να τρέξει επιθέσεις, ως θα όφειλε να κάνει παίχτης με το δικό του συμβόλαιο στα γκαρντ. Προσωπική μου άποψη είναι πως από τη στιγμή που πας σε συμβόλαιο στην περιφέρεια του 1,5m δολαρίων και άνω, τότε αυτός που θα πάρεις πρέπει να είναι στο επίπεδο των τριών προαναφερθέντων αμερικανών combo guard οι οποίοι θα ορίσουν τους ρόλους καλύτερα βάσει των skills που διαθέτει ο καθένας.
Επίσης συντελείται για πολλοστή φορά το έγκλημα του να μην προβείς στην απόκτηση ενός ψηλού τερματοφύλακα – δικλείδα ασφαλείας στην πίσω γραμμή άμυνας, που είναι παράλληλα ικανός να ακολουθεί και τους κοντούς στα όποια switches στην άμυνα χρειαστούν εντός των παιχνιδιών όπως επίσης και στο να κερδίζει ριμπάουντ, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο στην πραγματικότητα τον Παπαγιάννη πρώτο ψηλό, έναν ρόλο δηλαδή που θα έπρεπε να είχε ο τύπος ψηλού που αναφέρεται πριν.
Σε όλα αυτά ήρθε να ‘’δέσει’’ και η περίπτωση Johnson που ενώ ο παίχτης είχε τα στοιχεία που χρειαζόταν, δεν έπιασε. Η αλήθεια είναι πως σε κάποια σημεία εντός της χρονιάς έδειξε μέρος της ποιότητας του αλλά δεν μπόρεσε να τα εμφανίσει σε συνέχεια, το οποίο ήταν και το ζητούμενο. Βέβαια θα ήθελα να τον δω μέχρι και το τέλος της χρόνιας , κάτι το οποίο λογικά δε θα δούμε να συμβαίνει. Πχ αν η χρονιά του Drew Nicholas σταματούσε όταν σταμάτησε και η τωρινή τα ίδια θα λέγαμε και για εκείνον. Το θέμα είναι όμως, όπως και να ‘χει ότι ο Johnson δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, παρότι είχε τις προδιαγραφές, απλώς εδώ δε μπορείς να κατηγορήσεις την επιλογή εξ αρχής, καθώς μιλάμε για έναν παίχτη που έχει το αμυντικό versatility να καλύψει αρκετές θέσεις πέραν του ‘’3’’.
Δεδομένων τώρα όλων αυτών, έρχεται ο Πιτίνο, αφού έχει συμφωνήσει να αναλάβει και τον πάγκο της Εθνικής, κάτι το οποίο αποτέλεσε (ακόμα ένα) casus belli για τους οπαδούς του Ολυμπιακού αλλά και για τους δημοσιογράφους που είναι φίλα προσκείμενοι στην ομάδα του Πειραιά. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα. Θυμάμαι δημοσιογράφο που έγραφε σε αθλητική εφημερίδα κόκκινης απόχρωσης να αναφέρει πως σε ενδεχόμενη αναμέτρηση της Εθνικής Ελλάδος με την Εθνική Σερβίας δεν ήταν σίγουρος για το ποιον θα υποστήριζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, λόγω του ότι υπήρχε τότε η συγκυρία να παίζουν αρκετοί παίχτες του Παναθηναϊκού σε αυτήν, συν την παρουσία του Μίλος τότε στους Σέρβους και προφανώς λόγω της ύπαρξης του Βασιλακόπουλου που είναι κόκκινο πανί για τους συγκεκριμένους οπαδούς. Οπότε η ιστορία πάει αρκετά πίσω και δεν είναι μόνο τωρινό το θέμα της αρνητικής προδιάθεσης των οπαδών του Ολυμπιακού προς την Ομοσπονδία και την Εθνική.
Επίσης η πολεμική που άσκησαν τα ερυθρόλευκα μέσα με συντεταγμένο τρόπο, προσπαθώντας να αποδομήσουν ακόμα και τη θητεία του στην Αμερική, ήταν σχεδόν συγκινητική. Είδαμε από πλευράς τους μέχρι και υπερτονισμό λαθών και συμπεριφορών του Πιτίνο, πράγματα που φυσικά δεν είχαμε δει επί Πεδουλάκη. Είναι σαφές πως δεν ‘’κοροϊδεύεις’’ κάποιον από τον οποίο δε νιώθεις απειλή, ίσα ίσα μπορεί και να υπερτονίσεις κάποια καλά αντιπάλων που τους αντιλαμβάνεσαι ως πιο ‘’light’’. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως ενώ ο Διαμαντίδης ήταν πολύ μεγαλύτερος ως μέγεθος παίχτη από τον Καλάθη, ποτέ δεν εξέλαβε ούτε στο ελάχιστο του praise που έχω δει να λαμβάνει ο Nικ από οπαδούς του Ολυμπιακού και ο λόγος είναι πως ο Διαμαντίδης είναι σύμβολο ήττας για το μέσο οπαδό του ΟΣΦΠ και παράλληλα νίκης του Παναθηναϊκού σε κάθε επίπεδο, εν αντιθέσει με τον Νικ που όπως και να το κάνουμε δεν έχει ‘’καθαρίσει’’ πολλά ντέρμπι και δεν έχει ηγηθεί μιας ομάδας που κατάφερε να πάει παρακάτω στην Ευρώπη. Έτσι πάει συνήθως όμως, οπότε το αντιλαμβάνομαι πλήρως.
Πάμε τώρα στα πεπραγμένα συνολικά του Πιτίνο στη δεύτερη θητεία του.
Για αρχή θα αναφέρω πως ακόμα και στην πρώτη θητεία του όπου τον βλέπουμε να κάνει μαγικά και πριν αρχίσει το τρελό κρεσέντο των τελευταίων 10 αγωνιστικών, έχουν αρχίσει να ακούγονται οι πρώτοι ψίθυροι περί ‘’αμερικανού τουρίστα’’ στην περίοδο που μεσολαβούν κάποιες ήττες μέχρι ο Ρικ να προλάβει να δουλέψει κάποια πράγματα. Οι συγκεκριμένοι ψίθυροι εκπορεύονταν από τις δηλώσεις θαυμασμού του Ρικ για τα μέρη που επισκεπτόταν και γενικά από την πιο χαλαρή εικόνα του, όντας ο ίδιος vocal γενικά ως άνθρωπος, με χρήση του Twitter κλπ κλπ. Όταν λέμε χαλαρή εννοείται σε σχέση με το τι έχει μάθει το μέσο μάτι εδώ πέρα να αντιμετωπίζει ως ‘’σοβαρότητα’’ σε προπονητή. Οι Σέρβοι προπονητές πχ είχαν μια πιο λιτή και γενικότερα μιλιταριστική προσέγγιση στη φάση. Οπότε οτιδήποτε άλλο ξενίζει.
Επίσης σε αυτό το σημείο να πούμε κάτι για τις δηλώσεις του Πιτίνο γενικά. Είναι σαφές πως ο αμερικανός coach υπερέβαλλε αρκετές φορές στα λεγόμενα του όσον αφορά τους παίχτες του, αλλά ό, τι έκανε το έκανε για το καλό των ίδιων των παιχτών για να τους τονώσει την αυτοπεποίθηση. Κάπως έτσι προέκυψαν τα Καλάθης καλύτερος πασέρ από το Μάτζικ και τα Φριντέτ καλός αμυντικός ή Λεκα Σκαιγουόκερ κοκ. Δεν είναι πρωτοφανές βέβαια. Έχω δει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε ερώτηση για το σουτ του να διατείνεται ότι είναι σουτέρ. Και να το λέει πιέζοντας τον εαυτό του να το πιστέψει. Η αλήθεια είναι βέβαια πως προς το τέλος, έχοντας μια απολύτως συνολική εικόνα της φάσης κατέληξε σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, για τα οποία όμως θα μιλήσουμε ενδελεχώς κάποια άλλη φορά.
Από τη στιγμή τώρα που το πλαίσιο ήταν αυτό, ήταν δεδομένο πως ο Ρικ για να αντέξει πρέπει να κερδίσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά με ρόστερ που δεν ήταν δικό του.
Πιο πάνω μίλησα για λανθασμένο κριτήριο ως προς το γιατί αγαπήθηκε εδώ πέρα ο Πιτίνο την προηγούμενη χρονιά. Το ίδιο θα πω και τώρα και βάσει αυτού φτάσαμε να βλέπουμε αποδόμηση από κάποια Μέσα, όπως και μια εν τέλει ‘’ανακούφιση’’ αρκετών στην είδηση ότι ο Ρικ φεύγει πάλι για το NCAA.
Η αλήθεια είναι πως ο Ρικ έκανε λάθη κατά τη διάρκεια της 2ης σεζόν του εδώ, όπως επίσης κρίνεται ως λανθασμένη και η απόκτηση Ράουτινς για την οποία να δεχτώ ότι ήταν και μια είδους ‘’διευκόλυνση’’ προς ημετέρους. Επίσης οι λόγοι που αυτό το σύνολο φαινόταν ταβανιασμένο σε όλα τα επίπεδα είναι επίσης συγκεκριμένοι.
Παρότι το περσινό ρόστερ ήταν μετριότατο επιθετικά –και σε συνθήκες σετ παιχνιδιού εώς και κακό- μπορούσε να είναι ελίτ απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο στη μία πλευρά του γηπέδου καθώς μπορούσε να παίξει καλή άμυνα απέναντι σε σχεδόν οποιονδήποτε.
Η φετινή επίθεση όσο παραγωγική και να ήταν σε απόλυτους αριθμούς και τρέχοντας στο υψηλότερο pace από οποιαδήποτε άλλη στη Λίγκα, δε μπορούσε να είναι ελίτ απέναντι σε ομάδες οχτάδας, όσο ήταν εναντίον των ομάδων εκτός αυτής.
Συγκεκριμένα, από την έλευση του Πιτινο και έπειτα πέρυσι όπου η ομάδα κόβει επιτέλους αυτό το ‘’switching nonsense’’ (το οποίο συνέβαινε κατά κόρον σε καταστάσεις κεντρικού pnr), το παθητικό με ομάδες εκτός οχτάδας ήταν 76,5 ppg και με ομάδες εντός οχτάδας 78,2 ppg. Η απόκλιση είναι ελάχιστη. (ενδεικτικά τα νούμερα επι Πασκουάλ είναι 79 και 81,8 αντιστοίχως)
Φέτος όμως συνολικά, ενώ απέναντι σε ομάδες εκτός οχτάδας η επίθεση σκόραρε 89,7ppg, έβλεπες πως σε ομάδες που βρισκόταν τώρα εντός οχτάδας σκόραρε 82,4. Η απόκλιση των 7,3 πόντων είναι τεράστια, συν το ότι είχε να πάει να παίξει με Φενερ και Εφες εκτός έδρας, όπως επίσης και με τη Μακαμπι εντός, ομάδα που φημίζεται για την καλή της άμυνα φέτος.
Δηλαδή αυτό που θέλω να πω είναι πως η περσινή άμυνα μπορούσε να είναι ‘’τόσο’’ καλή , ενώ η φετινή επίθεση όχι, παρότι φιγουράριζε στις πρώτες θέσεις (να τονίσω εδώ πως αναφέρομαι στην άμυνα της μίας ομάδας και στην επίθεση της άλλης καθώς αυτά ήταν τα δυνατά τους χαρακτηριστικά)
Και αυτό ήταν πρόβλημα.
Από εκεί και πέρα η προβληματική μου δεν έχει να κάνει με την παρουσία του Πιτίνο εντός των 4 γραμμών (όπου ξαναλέω πως δεν ήταν τόσο καλός, αντιθέτως έκανε αρκετά λάθη –είτε προσέγγισης, είτε διαχείρισης) , αλλά με τη λάθος οπτική που αντιμετωπίζονται τα πράγματα όσον αφορά την παρουσία του εδώ και στο τί εν τέλει (πρέπει να) ζητάς από τον κόουτς – και δη από τον συγκεκριμένο κόουτς.
Καταρχάς φαίνεται απίστευτο ότι δεν υπάρχει κατανόηση της έννοιας ”Προοπτική” όσον αφορά την ομάδα και η οποία εκπορεύεται από τα πρόσωπα που την αποτελούν, με τον προπονητή να είναι πολύ βασικό μέρος αυτού. Όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο και τον θέλεις για μία συγκεκριμένη δουλειά, το πρώτο που πρέπει να κοιτάξεις είναι το βιογραφικό του, όπως επίσης και τα πνευματικά και τεχνικά skills του. Συγκεκριμένα, ο coach Πεδουλάκης ορίζει ένα συγκεκριμένο ταβάνι στην όποια προοπτική θες να έχεις ως κλαμπ καθώς το έχει αποδείξει πλειστάκις, συν το ότι δεν έχει το ειδικό βάρος να είναι το πρόσωπο του PAO BC.
O Πιτίνο όμως πληρούσε αυτά τα στάνταρ απολύτως. Ο λόγος είναι ο εξής.
Αυτό που πρεπει να αναρωτηθούμε είναι τι έχει και τι θέλει αυτό το σύνολο παιχτών της ομάδας, ειδικά ο ελληνικός κορμός του. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή έχει τους Καλάθη, Παπαπέτρου, Καλαϊτζάκη, Παπαδάκη, Μήτογλου και Παπαγιάννη από έλληνες. Όλοι τους -μα όλοι τους- ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΒΕΛΤΙΩΣΗ.
Και το θέμα είναι πως επί Πιτίνο την είχαν.
Πέραν των υπολοίπων που αναφέρθηκαν πιο πριν, ο Μήτογλου αυξάνει το χρόνο συμμετοχής του φέτος από 9min σε 16,6min βελτιώνοντας και το τρίποντο σε ποσοστό +11% όπως και το μέσο όρο ριμπάουντ από 3 σε 6,8rpg. Ο Παπαγιάννης δε, για τον οποίο έχει γίνει και ο μεγαλύτερος ντόρος, την πρώτη χρονιά ξεκινάει και θυμίζει μπασκετμπολίστα και τη δεύτερη επι Πιτινο βλέπει το χρόνο συμμετοχής του να πηγαίνει απο τα 11,7min στα 20,4min, όπως επίσης και το μέσο όρο των ριμπάουντ του απο 2,8 σε 5,7 όπως επίσης αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του στη ρακέτα αμυντικά, αλλοιώνοντας προσπάθειες ( >1 μπλοκ/ματς)
Παρένθεση εδώ για το επιχείρημα ότι ο Πιτίνο ”είναι κολλεγιακός προπονητής” και ότι ”δεν είναι το ίδιο να προπονείς επαγγελματίες”, φέρνοντας κιόλας το παράδειγμα του αποτυχημένου περάσματος από το ΝΒΑ πριν από 30 χρόνια.
Καταρχάς οφείλει να γίνει αντιληπτό πως το επίπεδο του ΝΒΑ έχει χαώδεις διαφορές με αυτό τη Euroleague –και ειδικά πλέον με τα κλαμπ οικονομικού επιπέδου τωρινού Παναθηναικου. Η κατάσταση του PAO BC τη δεδομένη στιγμή προσιδιάζει περισσότερο στο NCAA παρά στο NBA και ο λόγος είναι απλός.
Οι παίχτες που επιλέγονται να συνεχίσουν την καριέρα τους από το NCAA στο ΝΒΑ είναι καταρχάς τεχνικά επαρκείς για τη θέση, το επίπεδο και το ρόλο που τους ζητείται να καλύψουν. Επίσης είναι πολύ σύνηθες στο ΝΒΑ οι παίχτες να λιώνουν στις ατομικές προπονήσεις κάθε καλοκαίρι με αποτέλεσμα να βλέπεις αρκετούς από αυτούς να βελτιώνονται θεαματικά.
Οι παίχτες όμως που παίζουν στον Παναθηναϊκό χρειάζονται ακριβώς τον Πιτινο.
Δεν υπάρχουν αφενός τα χρήματα της χρυσής περιόδου με τα οποία έπαιρνες ολοκληρωμένους παίχτες πάνω στους οποίους έπρεπε να κάνεις κυρίως διαχείριση και αφετέρου έχεις έναν κορμό παιχτών που όπως ανέφερα και πριν χρήζουν πρωτίστως και πάνω απ’ όλα βελτίωσης.
Αλλά ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν επέλεξε να εστιάσει σε αυτό, να δει το δάσος δηλαδή και όχι το δέντρο, αλλά επέλεξε να κρίνει τον Πιτίνο ως ακόμα έναν αναλώσιμο κόουτς, μη αντιλαμβανόμενος πρωτίστως την ουσιαστική διαφορά του από τον προκάτοχό του, έχοντας και τη στρεβλή αίσθηση ότι αυτός ήταν που έστησε το ρόστερ, οπότε αυτός είναι που φταίει πρωτίστως για την εικόνα ταβανιού που έδειχνε η ομάδα.
Είναι γελοίο.
Το περιβάλλον του PAO BC έχει γίνει ένα απολύτως τοξικό τέτοιο με κυρίως ευθύνη του Προέδρου Δημήτρη Γιαννακόπουλου και οι λόγοι έχουν αναλυθεί πλειστάκις και από πολλούς κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων που είναι στην προεδρία του κλαμπ.
Τα άρθρα που σκάνε από δω και από κει και τα οποία αποδομούν τον Πιτίνο και στην πραγματικότητα τροχίζουν την καρέκλα του, είναι ενδεικτικά αυτού που συζητάμε. Επίσης εδώ να πούμε το εξής.
Το ελληνικό μπάσκετ είναι μια μικρή κοινωνία που όλοι πάνω-κάτω γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι ρεπόρτερς των ομάδων επιλέγουν να τα έχουν καλά με τους παίχτες καθώς από αυτούς παίρνουν συνήθως τις όποιες πληροφορίες παίρνουν, οπότε αν κάποιοι είναι δυσαρεστημένοι με τον εκάστοτε προπονητή τους, είναι πολύ πιθανό να δεις και ανάλογα κείμενα.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο Πιτίνο φέτος να προσπάθησε να πιέσει παραπάνω τους παίχτες του καθώς έβλεπε πως υπήρχε γενικά ένα flattening στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούσαν. Φυσικά αυτό δεν άρεσε σε αρκετούς με αποτέλεσμα να έχουμε την πρόσφατη συνέντευξη Βουγιούκα στο SDNA, όπου αναφέρει ανερυθρίαστα πως μπορεί να του έκανε καλό το πρόγραμμα στο οποίο τον είχε υποβάλλει ο Ρικ με αποτέλεσμα να χάσει 6-7 κιλα, αλλά οκ δεν του άρεσε. Ή που εξέφρασε παράπονο ότι δεν τον έβαλε ο coach να παίξει επειδή ήταν μισό κιλό βαρύτερος από ότι έπρεπε.
Τα αυτονόητα δηλαδή.
Έβλεπες κόσμο να παίρνει το μέρος του Ιαν, ενός παίχτη δηλαδή που αποκάλυψε δημοσίως αντιεπαγγελματική συμπεριφορά εκ μέρους του και να μην τάσσεται με τον προπονητή που ζητάει ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ από επαγγελματίες παίχτες.
Αλλά οκ, ο Πιτίνο λειτουργεί με ‘’κολλεγιακό’’ τροπο είπε ο Ιαν, λες και αυτός λειτουργούσε ως επαγγελματίας.
‘’Μυθικά’’ πράγματα.
Το πρόβλημα εδώ είναι το εξής. Το κατά πόσο επιλέγει η Διοίκηση να στηρίξει έναν προπονητή, για τον οποίο όμως έχει κάνει σοβαρή προεργασία πριν τον πάρει. Δηλαδή πρέπει να ακούσει το πλάνο του κοουτς και αναλόγως να προβεί σε πρόσληψή του στην περίπτωση που ταιριάζει με τις φιλοδοξίες της. Αν τον επιλέξει όμως βάσει αυτών των κριτηρίων, οφείλει να τον στηρίξει, περνώντας αυστηρά μηνύματα στις τάξεις των παιχτών. Καλώς ή κακώς, έτσι συνηθίζουν να λειτουργούν τα σοβαρά κλαμπ και είναι βασικό για το αν ο PAO BC θέλει να είναι ένα τέτοιο.
Η σκέψη που κάνω όμως είναι συγκεκριμένη. Αν ο Πιτίνο κρίθηκε έτσι όπως κρίθηκε από μια πολύ μεγάλη μάζα του κόσμου επειδή τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά (παρά τη βελτίωση συγκεκριμένων αθλητών), τη στιγμή που για την δουλειά που χρειάζεσαι, ο Πιτίνο είναι αυτός που έχει τη μεγαλύτερη τεχνογνωσία να την κάνει, τότε τι θα συμβεί με έναν χαμηλότερου βεληνεκούς προπονητή;
Οπότε το συμπέρασμα που καταλήγω είναι πως αυτός που θα στηριχθεί πραγματικά από τους πάντες θα είναι αυτός που θα κερδίζει σε συνέχεια, κάτι το οποίο όμως βάσει της πραγματικότητας φαντάζει ακατόρθωτο, με αποτέλεσμα το κλαμπ να κυνηγάει την ουρά του ευρισκόμενο συνεχώς μέσα σε ένα φαύλο κύκλο.
Αυτή η ομάδα χρειάζεται ανθρώπους που να της δίνουν προοπτική εξέλιξης με σκοπό μέσω αυτής της εξέλιξης να επανέλθει στο δρόμο των παρουσιών σε F4. O Ρικ Πιτινο κρίθηκε από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου πως ‘’δεν κάνει’’ επειδή δεν μπόρεσε να καταστήσει νικηφόρα μια ομάδα που δεν την είχε στήσει ο ίδιος, που δεν είχε κάνει καν προετοιμασία μαζί της από το καλοκαίρι. Είναι ανούσιο να συζητάμε το αν εν τέλει έφυγε ή ‘’τον έφυγαν’’, δεν είναι αυτό που έχει σημασία αλλά η οπτική του κόσμου της Διοίκησης και των Μέσων που την περιτριγυρίζουν και ποιο είναι το κριτήριό τους. (Στην τελική, είδα πολύ εγκάρδιες ανακοινώσεις αποχώρησης, κάτι που με οδηγεί να πιστεύω πως έγινε κοινή συναινέσει αλλά και που δείχνει πως δεν υπήρχε σοβαρό πλάνο από τη Διοίκηση για μία συνέχεια της ιστορίας με τον κοουτς.)
Είναι ικανά αυτά τα κριτήρια βάσει των οποίων κρίθηκε ο Πιτίνο να σε οδηγήσουν μπροστά σαν κλαμπ;
Όχι.
Οφείλουν να αλλάξουν;
Ναι. Μένει να το δούμε.
Πηγές δεδομένων: Euroleague, Overbasket
Επεξεργασία δεδομένων : The Hateful 8