Έβλεπα τις προάλλες ένα βίντεο στο Instagram που δείχνει να κάθονται μαζί ο Μοχάμεντ Άλι και ο Μάικ Τάισον όντες καλεσμένοι σε μια τηλεοπτική εκπομπή.
Ο παρουσιαστής ρωτάει τον Άλι ποιος θα κέρδιζε σε μια υποθετική μονομαχία μεταξύ τους και αυτός του δείχνει τον Τάισον.
Ο Τάισον πετάγεται λέγοντας «όχι όχι» και λέει στον παρουσιαστή τα εξής.
«Είμαι ματαιόδοξος αλλά σε αυτή την περίπτωση όλα τα κεφάλια πρέπει να σκύψουν, όλα τα στόματα να ομολογήσουν πως ο Μοχάμεντ Άλι είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών».
Ο Μάικ Τάισον είναι ο κάθε ελίτ Έλληνας μπασκετμπολίστας, από τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη μέχρι τον Γιάννη Αντετοκούνμπο όταν θα ζητηθεί η άποψή τους για τον Νίκο Γκάλη.
Ή τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να είναι.
Από την άλλη, για μένα δεν υπάρχει κανένα δίλημμα, ο Νίκος Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών.
Όχι μπασκετμπολίστας. Αθλητής.
Έννοιες όπως impact, leadership και εξωφρενικό ταλέντο τερματίζουν στην περίπτωση του Νικ. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του εγχώριου αθλητισμού που ήξερες ότι ο καλύτερος έπαιζε σε σένα, με αυτόν να παίζει αναλόγως και κάνοντας πράγματα που νόμιζες ότι συνέβαιναν μόνο σε κόμιξ.
Ο Γκάλης ήταν στην πραγματικότητα ένας σούπερ ήρωας που τα έβαζε με τους πάντες και στη μεγαλύτερη παράσταση της ζωής του βγήκε νικητής με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο που θα μπορούσε κανείς να το κάνει.
37 πόντοι μέσο όρο, 40 στον τελικό, κουβάλημα πάντα και παντού.
Το βασικό με τον Νικ όμως είναι ότι η φάση του ξεπερνά τα στατιστικά του, είτε ακόμα και τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις του.
Είναι απίστευτο ότι ένας άνθρωπος από μόνος του καταφέρνει και κάνει μια ολόκληρη χώρα να ασχοληθεί σοβαρά με ένα άθλημα.
Ο Νίκος Γκάλης είναι ένα Big Bang από μόνος του, το αποτύπωμά του στη φάση είναι αδιανόητο και πρωτοφανές.
Στο μυαλό μου υπάρχει η σκέψη ότι ήταν η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας που κερδίσαμε κάτι παίζοντας καλύτερα απ’ όλους, καταφερνοντάς το με έναν τρόπο που στα μάτια μας μέχρι τότε το έκαναν μόνο οι «ξένοι», ότι τέτοια πράγματα δεν είναι για εμάς.
Το «Ναι, μπορούμε» που βγήκε ως συνολική αύρα από εκείνη την ομάδα του ’87 – και που χωρίς τον Νίκο Γκάλη δε θα κατάφερνε ποτέ ότι κατάφερε – εκτιμώ πως είχε πολυεπίπεδο impact στο μέσο Έλληνα θεατή της φάσης.
Δε θελω να μπω σε μεγαλύτερη ανάλυση του τί ήταν ο Γκάλης, στην πραγματικότητα έχω κάνει το tribute μου σε αυτόν στο προ τετραετίας κείμενό μου με τον τίτλο Burn your Gods
Ο Νικ ήταν όντως ο ήρωας της εποχής των μύθων του ελληνικού μπάσκετ και δυστυχώς δεν ήταν ο δρόμος που διαλέξαμε συνολικά μιας και εδώ είναι Βαλκάνια και ο Γκάλης ήταν αμερικανικό προϊόν.
Η αλήθεια είναι πως γράφω αυτό το μικρό κείμενο για να υπάρχει σα μικρός φόρος τιμής την ημέρα που η φανέλα του κρεμάστηκε στην οροφή του ΟΑΚΑ και δε θα φορεθεί ξανά από κανέναν.
Τον Νίκο Γκάλη τον αγαπώ, όταν είχα την τύχη να του μιλήσω και να του εκφράσω την βαθιά ευγνωμοσύνη μου μέσα σε μια κουβέντα 10 λεπτών ένιωσα πως τσέκαρα ένα κουτάκι από αρκετά life goals.
Ο σεβασμός μου στο πρόσωπό του θα είναι αιώνιος, ο ίδιος έχει καταφέρει να κερδίσει ήδη την αιωνιότητα και την καλύτερη δυνατή υστεροφημία.
Το ότι λαμβάνει ότι τιμές λαμβάνει όντας εν ζωή είναι κάτι που με κάνει χαρούμενο και τα δάκρυα του χθες κατά τη διάρκεια της βράβευσής του τα λένε όλα.
Ηταν δάκρυα τιμής και χαράς όμως, όπως ήταν και τα δικά μου όταν τον έβλεπα.
Ο Μεγαλύτερος Όλων των Εποχών.
Για πάντα Νίκος Γκάλης.
