Είναι πολύ σπάνιο για κάποιο ματς μεταξυ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού να χαρακτηριστεί ως ‘’αδιάφορο’’, είναι μέρος της εδώ κουλτούρας κάτι τέτοιο. Πχ το επόμενο ματς του ‘’3ου γύρου’’ μπορεί να έχει το χαρακτήρα του αδιάφορου, αν βέβαια δε δούμε αναπάντεχες ήττες του ΠΑΟ στη συνέχεια του πρωταθλήματος,
Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το συμπέρασμα έπρεπε να δούμε δύο συνεχείς νίκες της νέας ομάδας του Παναθηναίκού εναντίον μιας ομάδας με κορμό και προπονητικό επιτελείο χρόνων. Δεν είναι καθόλου εύκολο κάτι τέτοιο, τουναντίον θα έλεγε κανείς από τη στιγμή που ο αντίπαλος είναι μια αποδεδειγμένα καλή ομάδα με πολύ σκληρό κέλυφος.
Τέτοιο όμως έχει αποκτήσει και ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, πηγαίνοντας κόντρα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην ελληνική μπασκετική κοινότητα που μέσες – άκρες ήθελε να πει στην πραγματικότητα οτι ο Αταμάν ήταν κάποιου είδους τυχερός χαβαλές.
Περίεργο πράγμα η τύχη, είναι αλήθεια αυτό. Ας μην ξεχνάμε πως ο PAO BC είχε για χρόνια προπονητή που το προσωνύμιο το οποίο τον συνόδευε ήταν το ‘’Γκαστόνε’’.
Ο οποίος Γκαστόνε τώρα έπαιξε πολλά διαφορετικά στη διαρκεια της GOAT καριέρας του αλλά τα χρόνια της παντοδυναμίας του Τριφυλλιού, από το 2007 μέχρι το 2011 δηλαδή, παρουσίασε κυρίως μια heavy PnR επίθεση που ήταν συνδυαζόμενη από μια hard-nosed άμυνα.
Σας θυμίζει κάτι;
Πάμε τώρα να δούμε κάποια πράγματα για το χθεσινό ματς στο ΟΑΚΑ.
Κακά τα ψέματα, η περιρρέσουσα ατμόσφαιρα γύρω απο το ματς έδειχνε εύκολη νίκη του ΠΑΟ, με τους λόγους να είναι αρκετοί.
Αυτή τη στιγμή οι Πράσινοι τρέχουν ένα σερί 8-1 στην Ευρωλίγκα παρουσιάζοντας συγκεκριμένα πράγματα στο παιχνίδι τους. Το βασικό με την ομάδα του Αταμάν είναι πως όσο προχωράει στη σεζόν βελτιώνει τις αδυναμίες της και δίνει την αίσθηση πως όταν είναι πλήρης είναι μια ομάδα που είναι πολύ δυσκολοκατάβλητη.
Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά έχει πολλαπλούς τρόπους επίθεσης και βγάζει grit στην άμυνα.
Ναι, η βάση του Παναθηναϊκού είναι μια σετ PnR επίθεση αλλά είναι πολλές οι φορές που θα δεις post ups, iso και όσο προχωράμε περισσότερο κυνήγημα του transition.
Το ματς χθες ξεκινάει με το ίδιο play που είχε ξεκινήσει και στο ματς στο ΣΕΦ, απλώς αυτή τη φορά στο ρόλο του Kyle Guy ήταν ο Grigonis. Διαδοχικά σκριν δηλαδη στην περιφέρεια που καταλήγει σε μια screen assist του Lessort και εκτέλεση εκ μέρους του Λιθουανού σε μια κίνηση που είναι textbook για κάποιον sharpshooter. Μέχρι τωρα έχουμε δει τον Grigonis είτε να παίρνει σουτ μέσα από spot καταστάσεις είτε να χτυπάει στο close out. Αυτή η συνθήκη είναι κάτι που θα ήθελα να δω και στη συνέχεια.
Από εκεί και πέρα ο ΠΑΟ ελέγχει το ρυθμό και το καταφέρνει παρουσιάζοντας ένα two-way πρόσωπο που εστιάζει στον Μιλουτίνοφ και στους χειριστές στην άμυνα και μπροστά προσπαθεί να χτυπήσει τις drop άμυνες του Σέρβου ψηλού. Ο ΠΑΟ έχει τους παίχτες που μπορούν να χτυπήσουν έντονα σε αυτή τη συνθήκη. Nunn, Grant, Σλούκας, Grigonis και Μήτογλου είναι πολύ ικανοί στο συγκεκριμένο τομέα, δεν είναι τυχαίο το πάρτι του Nunn στο πρώτο ημίχρονο.
Το πλάνο είναι απολύτως επιτυχημένο, ο Ολυμπιακός βραχυκλώνει γιατί ο Walkup μπαίνει σε mood σκοραρίσματος μιας και ο Αταμάν τον ωθεί σε αυτό.
Ο Grant έχει πάει πάνω στον Canaan και του κάνει bullying μπρος-πίσω. Πέραν της νιοστής εξαιρετικής άμυνας που τον βλέπουμε να παίζει σε κάποιον αντίπαλο με αποτέλεσμα εν προκειμένω ο Canaan να μη μπορεί να πάρει ανάσα (2 πόντοι συνολικά στο ματς), τον χτυπάει συνεχώς και στην επίθεση, είτε με ποστ είτε με pull up μιας και είναι πιο μακρύς.
Υπάρχει ένα στατιστικό που λέει οτι αν οι Peters και Canaan δεν είναι αμφότεροι διψήφιοι στο σκοράρισμα, ο Ολυμπιακός συνήθως χάνει. Και αυτό λέει αρκετά πράγματα για τη φετινή επίθεση των Πειραιωτών, όπως επίσης και δείχνει στον εκάστοτε αντίπαλο που πρέπει να εστιάσει.
Από εκει και πέρα το σκηνικό αλλάζει άρδην με την είσοδο του Petrusev. Ο Σέρβος F/C ξεχειλίζει ποιότητα επιθετικά μιας και δίνει triple threat έχοντας παράλληλα το μέγεθος. Η στόχευση είναι κυρίως σε δράσεις από τον κεντρικό διάδρομο με τον Σέρβο να βοηθιέται πολύ απο την εξαιρετική παρουσία του Goss.
Εκεί υπάρχει και το βασικό ψεγάδι της άμυνας του ΠΑΟ στο πρώτο ημίχρονο. Όσο ήταν ο Μιλουτίνοφ μέσα, ο ΟΣΦΠ προσπαθούσε να τον βρει ως βασικό άξονα στο παιχνίδι του – το ίδιο και περισσότερο συμβαίνει όταν είναι και ο Fall μέσα. Ο ΠΑΟ κόβει τις γραμμές πάσας με μια άμυνα γεμάτη απο ενεργά χέρια που οδηγούν σε deflections.
Κάπως έτσι προέκυψαν και τα 17 λάθη του Ολυμπιακού.
Με την είσοδο του Petrusev όμως στο 5 (το κρατάμε αυτό για τη συνέχεια) το παιχνίδι του ΟΣΦΠ ξεμπούκωσε μιας και μεταφέρθηκε πιο έξω. Αυτό το πράγμα έδωσε χωρους στην ομάδα του Πειραιά και έτσι είδαμε τη μείωση της διαφοράς στο καλάθι στο τέλος του ημιχρόνου.
Επίσης ο ΟΣΦΠ προσπάθησε παράλληλα να χτυπήσει τον Σλούκα με κυνικό ποστ πάνω του και απο εκεί να δημιουργήσει συνθήκες για καλύτερα σουτ.
Στο 2ο ημίχρονο τώρα με την απουσία του Σλούκα λόγω τραυματισμού ο Ολυμπιακός χάνει αυτή τη συνθήκη στην επίθεσή του και με το Μιλουτινοφ μέσα το σκηνικό επιστρέφει στα ανοίγματα των διαφορών εκ μέρους των Πρασίνων.
Μετά και τον πολύ ατυχή τραυματισμό του Μίλου(να ευχηθώ ταχεία ανάρρωση στον παίχτη σε αυτό το σημείο), ο Lessort παίρνει παραμάζωμα τον Petrusev.
Είναι σαφές οτι υπάρχει bad blood μεταξύ τους από πέρυσι στη Σερβία αλλά κακά τα ψέματα, το Lessort-Petrusev είναι ένα κινητό μισματς για το Γάλλο. Το footwork και η σωματική δύναμη του Lessort είναι πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμα απο τον πολύ πιο soft αμυντικά Σέρβο. Το οτι βγήκε με 5 φάουλ ήταν η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Και κάπου εκεί που το σκορ ήταν 76-61 στα σχεδόν 5 λεπτά από το τέλος με τους δύο Σέρβους ψηλούς του Ολυμπιακού off το ματς γυρνάει από πλευράς Ολυμπιακού με micro ball. Οι παίχτες των Πρασίνων προσπάθησαν ξανά και ξανά να βρουν τον Γάλλο σέντερ στο μέσα μισματς αλλά είχαν τόσο πολύ το μυαλό τους σε αυτό που το μόνο που κατάφερναν ήταν να σπαταλάνε το χρόνο των επιθέσεων που συνήθως κατέληγαν σε κακά σουτ. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός βρήκε ένα ‘’περιφερειακό’’ παιχνίδι που τον βοήθησε πολύ στην όλη κατάσταση.
Κάπως έτσι το παιχνίδι γίνεται ροντέο, ο Ολυμπιακός γυρνάει και για λεπτομέρειες δεν καταλήγει σε κλέψιμο του ματς.
Κάποια μικρά συμπεράσματα και σκέψεις τωρα για το μέλλον.
Εϊδα μια γενικότερη ευφορία εκ μέρους της πλειοψηφίας των οπαδών του ΟΣΦΠ για την επιστροφή στο ματς και τη διεκδίκησή του, η οποία φαντάζει λογική σκεπτόμενος με το θυμικό αλλά από άποψη ‘’κανονικότητας’’ των δυο ομάδων νομίζω πως είναι κάτι που δύσκολα θα ξαναδούμε.
Αν πχ ο ΟΣΦΠ έχει διαθέσιμους τους Fall-Milu θεωρώ πολύ δύσκολο να αποφασίσει ο Μπαρτζώκας να οδηγηθεί ξανά σε παρόμοια συνθήκη, όπως επίσης και θα υπάρχει ένας πολυ πιο έτοιμος Παναθηναίκός για αυτό. Ας μην ξεχνάμε οτι από αυτή τη συνθήκη έλειψε ο Σλούκας που έχει πολύ μεγαλύτερη άνεση στο να βρει τον ψηλό στη ρακέτα.
Από την άλλη θεωρώ πολύ πιο εφαρμόσιμη τη συνθήκη του Juancho στο 3 λόγω της ικανότητας του Ισπανού στις αλλαγές, συν προφανώς του τί κορμιά έχει ο αντίπαλος.
Για να είμαι σαφής, βλέπω πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα επανάληψης του σκηνικού του ματς στο ΣΕΦ στον 1ο γύρο, παρά αυτού στα τελευταία 5 λετπά του ματς στο ΟΑΚΑ.
Κατα τ’ άλλα μιας και υπάρχει κουβέντα γύρω από τον Παπανικολάου και την πτώση του σε σχέση με πέρυσι, να πω οτι τη θεωρώ λογική. Είχε αναφερθεί σε προηγούμενο HateCast οτι είναι αμφίβολο το οτι ο Παπ θα κρατήσει το ίδιο ποσοστό στο τρίποντο φέτος μιας και η πρόβλεψη περί του επιθετικού flow των Ερυθρόλευκων ήταν απαισιόδοξη, όπως και τελικά συνέβη.
Κοινώς, ο Παπανικολάου έβρισκε εξαιρετικά σουτ μέσα απο τη ροή της ομάδας, εν αντιθέσει με φέτος. Επίσης είναι πολύ σημαντική η παρουσία του για όλη την ομάδα του ΟΣΦΠ, είναι αρχηγός της και αυτός που πολλές φορές κρατάει τους Πειραιώτες στα δύσκολα. Εκτιμώ πως εν τέλει θα ανέβει.
Όσον αφορά τον Παναθηναίκό τώρα, είναι σαφές οτι ο Juancho πρέπει να ανέβει.
Ναι, αντιλαμβάνομαι πλήρως το οτι είναι εξαιρετικός αμυντικός και έχει βοηθήσει σε νίκες της ομάδας σε αυτό το ρόλο αλλά εν συγκρίσει με τον Μήτογλου υστερεί απελπιστικά σε όρους impact στο παιχνίδι.
Ο Ντίνος είναι εκ των πυλώνων μιας (πολυπρόσωπης) επίθεσης των Πρασίνων, είναι σημείο αναφοράς σε αυτήν, συν προφανώς τη δεδομένη ικανότητά του στο ριμπάουντ και το συνολικό μέγεθος που φέρνει. Την ίδια στιγμή, ο Ισπανός επιθετικά είναι αναιμικός και δε φταίει κανένας Αταμάν σε αυτό. Όταν παίρνεις τη μπάλα στις 45 μοίρες από μέσα έξω δημιουργία και κάνεις airball δε σου φταίει κανένας και δεν αρκεί απλά το να είσαι καλός στην άμυνα.
Ωστόσο έχω πίστη στον παίχτη και στην ποιότητά του και θεωρώ πως θα κερδίσει τον παραπάνω χρόνο του.
Όπως πολύ εκκωφαντικά έχουν κάνει ο Κώστας Αντετοκούνμπο και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, δεν τους έχει χαριστεί κανένα λεπτό στο παρκέ, ίσα ίσα, έχουν κερδίσει κάθε δευτερόλεπτο που έχουν παίξει.
Γυρνώντας στο ματς, πρέπει να ειπωθεί οτι ο ΠΑΟ ήταν χειρότερος σε πολλές κατηγορίες (ριμπάουντ,ασίστ κλπ) αλλά παρόλα αυτά δε βρέθηκε ποτέ πίσω στο σκορ. Απεναντίας, φαινόταν πως όποτε ανέβαζε ταχύτητα ανέβαζε και τη διαφορά, είχε δηλαδή μια συνολική εικόνα υπεροχής.
Θα αναφέρω ξανά οτι μιλάμε για μια ομάδα 5 μηνών με νέο προπονητή απέναντι σε ομάδα με κορμό χρόνων. Όσοι πιστεύουν πως είναι εύκολο κάτι τέτοιο καλύτερα αν ασχοληθούν με κάτι άλλο.
Ο Παναθηναϊκός χθες παίζει κατουσίαν με δύο γκαρντ και κάνει outmatch όλη την περιφέρεια του Ολυμπιακού, είναι πολύ ενδεικτικό του τί είναι στην πραγματικότητα το δίδυμο Grant-Nunn.
Ωστόσο είναι πολύ κακή η συνθήκη τώρα του τραυματισμού του Σλούκα γιατί η Μακάμπι έχει επίσης πυραυλοκίνητα γκαρντ και θα λείψει ο έλεγχος των πάντων όταν είναι ο Σλούκας μέσα. Είναι πολύ βασικό αυτό το πράγμα, ειδικά απέναντι σε μια ομάδα όπως η Μακάμπι.
Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός θα το παλέψει το παιχνίδι, απλώς θα χρειαστούν όλοι.
Έχουμε μέρες όμως για αυτά.