Στο The Hateful 8 λέμε εξ αρχής οτι ‘’Basketball and Life’’ οπότε να περιμένετε και άλλα κείμενα σαν αυτό που ακολουθεί, το λέω για να μην παραξενεύεστε.
Κατά διαβολική (sic) σύμπτωση, η τελευταία φορά που έγραψα για συγκεκριμένη μπάντα ήταν για τους Slayer μετά το τελευταίο λάιβ τους στο ΟΑΚΑ και το ίδιο θα κάνω και τώρα καθώς σήμερα 6/6 είναι η International Day of Slayer.
Δεν το ξέρατε; Να το μάθετε λοιπόν. Χρόνια πολλά στην καλύτερη μπάντα του αληθινά ακραίου ήχου και πάμε να μιλήσουμε για τα άλμπουμ των Slayer από το λιγότερο εώς το πιο αγαπημένο μιας και είδα μια λίστα from worst to best προχθές και εκνευρίστηκα.
Πάμε.
8. Στο μυαλό μου τα God hates us all, Christ Illusion, World Painted Blood, Repentless και η όποια αποδοχή είχαν παγκοσμίως μου θυμίζουν τον PAO BC από το 2013 και μετά. Κοινώς, υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές μέσα σε αυτά τα άλμπουμ που θυμίζουν κάπου, κάπως, το μεγαλείο των Slayer μέχρι και το 2000 αλλά είναι ένα (και δυο) σκαλιά κάτω από αυτό που έδωσε η μπάντα μέχρι τότε.
Οπότε και η όποια προσπάθεια του (νεότερου κυρίως) κοινού – που δε βίωσε στην πραγματικότητα τις κανονικές glory days – για ένα glorification των άλμπουμ αυτής της, πολύ πιο ‘’γήινης’’ θα έλεγα, περιόδου μου φαίνεται lesser. Πάμε παρακάτω.
7. Τo Divine Intervention είναι το πιο ‘’κρύο’’ άλμπουμ των χρυσών χρόνων των Slayer, με τη φυγή τότε του Lombardo να φαίνεται σα να έχει γράψει πάνω στην αύρα των κομματιών.
Το Killing Fields είναι ίσως το χειρότερο εισαγωγικό κομμάτι δίσκου της μπάντας έβερ. Υπάρχουν πολλά αδιάφορα κομμάτια μέσα, με το ομώνυμο και το άρρωστο ριφφ του συν το Sex.Murder.Art να ξεχωρίζουν απο τη γενική μετριότητα. Να είμαι ειλικρινής, πιο πολυ θυμάμαι το άλμπουμ για τη θρυλική φωτό που φαίνεται ο άλλος να έχει χαράξει με ξυράφι στα χέρια του το όνομα των Slayer παρά για τη μουσική του αξία.
(Να πω εδώ για τη φωτό οτι κατά πάσα πιθανότητα είναι ψεύτικη αλλά δε νοιάζει κανέναν μιας και φαίνεται αρκετά πιθανό κάποιος οπαδός της μπάντας να έκανε κάτι τέτοιο, έχουν πολλούς τέτοιους οι Slayer).
Next.
6. Το λέω ευθαρσώς οτι το Diabolus in Musica είναι το πιο υποτιμημένο άλμπουμ των Slayer γιατί πολύ απλά υπάρχει αρκετός κόσμος στο μέταλ που όταν ακούει πειραματισμούς βγάζει φλύκταινες. To Bitter Peace που ανοίγει το δίσκο είναι instant classic και το Stain of Mind είναι ένα κομμάτι της εποχής του, που θα ήθελαν ΠΟΛΥ να έχουν γράψει οι hardcore/groovy μπάντες εκείνης της περιόδου. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά hidden gems όπως Perversions of Pain, In the Name of God, Point κλπ. Παρόλα αυτά όμως, είχε αρχίσει να φαίνεται στον αέρα οτι κάτι αλλάζει, τα άλμπουμ που ακολούθησαν το Diabolus δυστυχώς το επιβεβαίωσαν.
5. Μιας και μιλήσαμε για hidden gems το South of Heaven έιναι γεμάτο με τέτοια. Αν εξαιρέσω το ομώνυμο και το Mandatory Suicide που παίζονται συνεχώς στα λάιβ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ που τα Silent Scream, Ghosts of War, Read between the Lies, ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ δεν έχουν πάρει τη δημοσιότητα που τους πρέπει. Το South of Heaven είναι το ενδεδειγμένο πάτημα στο φρένο μετά το speedrun του Reign in Blood, χωρίς να χάνει όμως ούτε στάλα σε ποιότητα.
Είναι επίσης και η πρώτη μου μέταλ μπλουζα, οπότε όπως καταλαβαίνετε είμαι λίγο παραπάνω δεμένος μαζί του.
4. Το Hell Awaits πρέπει να είναι το πιο αγαπημένο αλμπουμ των fake Profanatica, δηλαδή αυτών που πήραν το όνομα της μπάντας τους από έμενα. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτός ο μπουκωμένος και ‘’μπασάτος’’ ‘ηχος που υιοθέτησαν στη μέχρι τώρα σάπια πορεία τους.
Το Hell Awaits όμως είναι και ένα signature αλμπουμ των Slayer που ξεχωρίζει η ήρα από το στάχυ, οι πραγματικοί οπαδοί από τους casuals. Δύσκολο και στρυφνό άκουσμα στο σύνολό του γιατί τέτοιο ακριβώς θέλει να είναι. Το άλμπουμ είναι ένα μείγμα από κοφτερές λεπίδες και σπασμένα γυαλιά, δεν είναι για όλους αλλά οι true ones που το εκτιμούν ξέρουν.
3. Ήθελα καιρό να μιλήσω για το Reign in Blood οπότε μαζευτείτε γύρω απ’ τη φωτιά.
Λοιπόν, θεωρώ τρομερά generic το να θεωρείται το συγκεκριμένο άλμπουμ το καλύτερο της μπάντας ή τουλάχιστον το πιο must listen αυτής. Ναι, το λατρεύω και ναι είναι το άλμπουμ που ξεκινάει με το Angel of Death. Αλλά οι Slayer είναι πολύ περισσότερα από ‘’γρήγορη μουσική’’. Το άλμπουμ είναι ένα ατελείωτο τρεχαλητό που κάπου στη μέση του κάνει κοιλιά που δε δικαιολογεί το status που έχει. Προσωπικά ακούγοντάς το αδημονώ για το πότε θα φτάσει στο τιτάνιο Post Mortem, που είναι από τα πιο ‘’βασιλικά’’ κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι Slayer και ως εκ τούτου ενδεικτικό της ψυχής τους. Παρόλα αυτά δε μπορώ να υποτιμήσω την ατελείωτη λύσσα της φάσης του, ίσα ίσα είναι στα πράγματα που εκτιμώ πολύ φιλοσοφικά. Αλλά ξαναλέω οτι με κουράζει η απλοϊκή πίστη πως αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ των Slayer. Δεν είναι. Αυτό είναι μάλλον το επόμενο στη λίστα.
2. Όλες οι μεγάλες μπάντες στο μεταλ έχουν μια στιγμή που φαίνονται σα να βρίσκουν μια ισορροπία στα πράγματα, να καταφέρνουν να βρίσκουν μια χρυσή τομή μεταξύ ποιότητας και ‘’εμπορικότητας’’ χωρίς να χάνουν εκατοστό απο το χαρακτήρα τους. Το έκαναν οι Metallica με το Master of Puppets, οι Slipknot με το Subliminal Verses, οι Dodheimsgard τώρα με το Black Medium Current κλπ κλπ
Αυτό το άλμπουμ για τους Slayer είναι το Seasons in the Abyss.
To War Ensemble θα είναι από εκεί και πέρα το αιώνιο κάλεσμα του Araya στα λάιβ για επίθεση, το Spirit in Black θα φωνάζει Slayer από χιλιόμετρα, όπως επίσης και τα Hallowed Point, Born of Fire και Blood Red.
Αλλά αυτά που κάνουν το άλμπουμ αυτό που πραγματικά είναι, είναι η ‘”αργή” τριάδα των Skeletons of Society, Dead Skin Mask και φυσικά του ομώνυμου. Αν τα συνδυάσετε με όσα έλεγα πριν για το Reign in Blood θα καταλάβετε τι λέω. Οι Slayer είναι πολλά περισσότερα από σκέτη ταχύτητα, το Seasons το δείχνει με τον καλύτερο τρόπο. Παρόλα αυτά δεν είναι το πιο αγαπημένο μου. Αυτά είναι τα επόμενα δύο που τα κατατάσσω μαζί ως πρώτα στη συγκεκριμένη λίστα.
1b. Disintegrate you bastard…
Το γεγονός πως οι Slayer κυκλοφόρησαν το Undisputed Attitude μόνο και μόνο ως απάντηση στο τί έφτασε να θεωρείται punk εκείνη την περίοδο αρκεί από μόνο του για να καταδείξει οτι αν πρέπει να σκεφτείς τί είναι οι Slayer πρέπει να κοιτάξεις σε αυτό το άλμπουμ.
Η λύσσα, η μανία και το μίσος που εκτελούνται τα κομμάτια κάνει τις αυθεντικές εκτελέσεις να ακούγονται λίγες μπροστά στην επίθεση με πυρηνικά των Slayer. Ο Araya βγάζει τα σώψυχά του, ο Bostaph κοπανάει όσο πιο δυνατά μπορεί και οι Hanneman/King φαίνονται να το απολαμβάνουν όσο ποτέ άλλοτε. Βασικά το άλμπουμ είναι αισθητικά ο αποτροπιασμός του Νίτσε στο θετικιστικό κλίμα της εποχής του που τον έκαναν να γράψει τα όσα έγραψε.
Είναι ο ορισμός της αγνής και ανόθευτης επιθετικότητας απέναντι σε οτιδήποτε generic, soft και wannabe ψαγμένου που στην πραγματικότητα είναι επιφανειακό.
Είναι για όλους αυτούς τους λόγους το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ των Slayer, μαζί φυσικά με το επόμενο.
1. Blasting our way through the boundaries of Hell
No one can stop us tonight
We take on the world with hatred inside
Mayhem the reason we fight
Με αυτούς τους στίχους μπήκαν οι Slayer στη μουσική βιομηχανία και θεωρώ πως εξηγούν μέσες άκρες το τί έκαναν σε αυτή.
Κανένας δεν είχε ακουστεί έτσι μέχρι τότε και κανένας δεν κατάφερε να ακουστεί έτσι ποτέ ξανά.
Ναι, σίγουρα έχουν βγει πολύ πιο ακραία πράγματα στον ήχο μέσα στα χρόνια αλλά θα επαναλάβω κάτι που είχα γράψει και παλιότερα για τη φάση τους.
Την κακία που βγάζουν οι Slayer δεν τη βγάζουν μαζί όλα τα αίματα, οι πεντάλφες, οι ανάποδοι σταυροί και οι τράγοι του death και του black metal και το Show no Mercy είναι το πιο ενδεικτικό άλμπουμ αυτού του πράγματος.
Ο δίσκος είναι γεμάτος με ύμνους, με το Black Magic να είναι το πιο πολύτιμο πετράδι του στέμματος. Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε όταν το άκουσα για πρώτη φορά καμιά τριανταριά χρόνια πριν μέσα από μια κακογραμμένη κασέτα.
Το Black Magic είναι οι Slayer, πιο πολύ απο το War Ensemble, πιο πολύ και από το Angel of Death. Σε αυτο το κομμάτι (και γενικότερα στο άλμπουμ) καθορίζεται αυτό που αργότερα θα άκουγες σε σημεία τραγουδιών από άλλες μπάντες και θα έλεγες ‘’Slayer’’.
Προσωπικά με αυτό το άλμπουμ τους ερωτεύτηκα στο σημείο που να τους θεωρώ την πιο αγαπημένη μου μπάντα εκεί έξω.
Γιατί οι Slayer δεν είναι μπάντα, είναι attitude.
All hail.
Happy Slayer day y’ all